Ljósberinn - 06.05.1933, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
111
Soffía tylti sér á rúmstokkinn.
»Hvort á ég svo heldur að segja þér
söguna af henni Mjaðveigu Mánadóttur
eða honum Hlini kongssyni?«
»Mér er alveg sama,« svaraði Rúna
dræmt. »En heldurðu að ég fái að fara
út á morgun?«
»Ot á morgun!« hrópaði Soffía, »Pví
þá ekki það? Pú skalt auk heldur fara
snemma á fætur á morgun, ef veðrið
verður gott, — kannske þú fáir líka að
sækja með mér mjólkina í fyrramálið.«
»Ég er svo voða hrædd um að ég fái
ekki að fara neitt út á morgun,« sagði
Rúna litla og stundi við.
»Ekki þarftu að óttast það,« sagði
Soffía. »Af hverju ertu svona hrædd
um það?«
»Af því hún frænka varð svo reið
við mig vegna þess að ég lét hann Pésa
fara í fötin mín — — hú- n sa—gði
að ég mætti al -drei koma til henn -
ar Lott—u oftar,« stamaði Rúna litla
hálfkjökrandi.
Soffía klappaði henni blíðlega á vang-
ann og sagði í gæluróm:
»Blessunin litla! Láttu ekki liggja illa
á þér. Á morgun verður þetta alt sam-
an gleymt, og þú færð að finna Lottu
eins og vant er.«
»Nei, hún frænka leyfir mér það
ekki,« sagði Rúna og starði hugsandi
fram fyrir sig. »Hugsaðu þér, Soffía.
Hún Lotta, sem ætlaði að sauma svo voða
fallegan kjól á gömlu brúðuna mína!
Hún sagði að brúðan yrði eins og ný,
þegar hún væri komin í kjólinn. — Og
Dísa var með ber handa mér. Frænka
vildi ómögulega leyfa mér að fá þau
hjá henni. — Er ekki von að það liggi
illa á mér út af þessu?«
Soffía brosti.
»Ég gæti sem bezt skroppið til Dísu
eftir berjunum fyrir þig,« sagði hún
glaðlega, »og þá er nú bætt úr því böli.«
»Nei,« svaraði Rúna. »Frænka sagði
að berin væru óholl enn þá, og ég mætti
ekki borða þau.«
»Pau eru auðvitað súr enn þá,« sagði
Soffía, »og ekkert varið í þau. Ég skal
týna ber handa þér, strax og þau eru
sprottin. Ég veit af svo góðum berja-
lautum hérna inn með fjöllunum, að ég
get fylt stóreflis kassa á svipstundu.«
»Má ég koma með þér, Soffía mín?«
spurði Rúna litla dálítið hressari í
bragði.
»Pó það væri nú!« svaraði Soffía. »Við
skulum fara snemma á stað og hafa
með okkur eitthvert góðgæti, til dæm-
is súkkulaði og brjóstsykur.«
»Æ, hvað það verður gaman,« sagði
Rúna litla og hossaði sér til í rúminu.
»En má hún ekki Lotta koma líka?«
»Jú, jú, alveg sjálfsagt,« sagði Soffía.
»Og Pési litli?« spurði Rúna. »Nei,
annars! Hann er svo lítill og ónýtur að
ganga, en ég get gefið honum af mín-
um berjum, og ég ætla líka að gefa
henni Oddnýju ber.«
urðu nokkurntíma komið í kofann til
hennar, Rúna mín?«
mín?«
»Nei,« svaraði Rúna, og varð alvar-
leg á svipinn. »Frænka segir að ég eigi
ekkert erindi þangað.«
»Hm — hm — segir hún það,« sagði
Soffía.
»Mig langar samt að koma þangað,«
hélt Rúna áfram og mændi út um glugg-
ann. »Ég held hún Oddný sé svo góð.
Mig langar til að gefa henni eitthvað.«
»Pú gerir það einhvern tíma, Rúna
mín,« sagði Soffía. »Ég spái því að þið
Oddný verðið mestu mátar. Hún er svo
barngóð, aumingja gamla konan. En nú
ættir þú að fara að sofa, Rúna mín,
svo að þú vaknir snemma í fyrramálið.«
»En ef ég fæ ekki að fara á fætur
á morgun?« spurði Rúna og nú var
röddin orðin undur döpur.
»Pað kemur ekki til neinna mála, að