Ljósberinn - 01.04.1941, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
63
\
brjósti um hann, tók hann upp brosandi
og sagði: »Sjáðu til„ ■— nú ber ég þunga
byrði — feitan og stóran strák, og svo átt
þú að bera hann pabba þinn, þegar hann
er orðinn gamall«. — Þet^ta er sennilega
ráðningin á spálómnum, hugsaði hann.
»Hvað er þetta, sem við sjáum þarna
fram undan?« spurði Alexander.
»Það eru turnarnir í Jerúsalem«, svar-
aði Símon. »Nii skulum við reyna að telja
þá«.
»En hvaða. fylking skyldi það vera, sem
þarna kemu,r?« spurði Rúfus.
»Sannið þið til, — við lendum í brúð-
kaupi,, aem ég er lifandi, — og það svona
snemma dags! Þetta katla ég heppni. Út
um borgarhliðið kom fjöldi fólks, og var
fylkingin nærri hulin í rykmekki.
»Takið þið nú eftir, drengir«, sagði Sím-
on. Brúðguminn ríður drifhvítum múlasna,
með hárauðum hnakk, en brúourin situr í
vagni. Hún er með þykka blæju fyrir and-
litinui og fagurt höfuðdjásn. Nei, en bíð-
um nú við, — þetta er þá 1 íklega ekki brúð-
arför, þegar til kamur. Það er öllu líkara
líkfylgd, þvi að nú heyri ég grát og kvein-
stafi kvennanna. En það getur nú verið
næstum þvi eins gott«.
En nú hrópuðu drengirnir, báðir í einu;
»Þarna eru hermenn,, líttu á pabbi, það eru
hermenn! Og þetta var rétt. Sólin glamp-
aði á spegilfægð spjót cg hjálma. En á eft-
ir hermönnunum kom maður, niðurlútur
og skjögrandi, og bar á bakinu stcran og
þungan trékross.
»Þetta skuluð þið ekki horfa á, drengir«,
sagði Símon. »Það er óhugnanlegt. Þetta
er maður, sem þeir ætla að taka af lífi.
Komið þið heldur með mér, við skulum
fara á bak við þyrnirunnanni þarna«.
Og drengirnir settust niður. Þeir voru
dauðþreyttir, og fegnir því, að mega hvíla
sig. Og Rúfus fór úr skónum og hristi úr
honum steininn, semi hafði sært hann.
En Símon settist ekki niður. Hann var
að horfa á fylkinguna. Og þegar hún fór
fram hjá, sá hann að blóðið lagaoi úr baki
vesjings mannsins, semi krpssinn bar, og
að honum var orðið svo erfitt um ganginn,
að Símoin sárkendi i brjósti1 umi hann. Og.
nú kom honum enn ósjálfrátt í hug spá-
dómurinn um þungu byrðina, og hann
hrópaði upp: »Hann getur ekki borið þessa
þungu byrði, veslings maðurinn!«
»Þú ættir þá að bera hana fyrir hann«,
kallaði foringi hermannanna til hans.
En það hafði nú ekki vakað fyrir Sím-
oni.
»Takið þennan náunga þarna, og látið
hann bera krossinn«, skipaði fyrirliðinn, og
það stpðuðu ■ engar fyrirbænir, — þeir tóku
Símpn og neyddu hanni til að bera kross-
inn fyrir manninn dauðadæmda.
Drengirnir skældui, allt, hvað af tók, en
þegar Símon sá, að árangurslaust var að
sýna mótþróa, vék hann sér að þeim, og
hughreysti þá og sagði: »Komið á eftir
mér, ■— hver veit, nema að þetta verði mér
til góðs. Þetta var venjulega viðkvæoi hans,
þegar óhapp bar að höndum«.
En það var nú ekki, til þessi arna, sem
hann ætlaði til borgarinnar, — og þetta
var harla einkennilegt upphaf hamángj-
unnar, sem hann var að leita að. En Símon
hugði skynsamlegast, að taka þessu með
jafnaðargeði og láta, semi ekkert væri.
»Hvers vegna liggja allar þessar visnu
greinar á veginum?« spurði hann. þann, sem
næstur honum gekk.
»Þær eru síðan á sunnudaginn«, var hon-
um svarað. »Þá skar fólkið þær af trján-
umi og veifaði þeim, honum til heiðurs«.
»Hverjum?«
»Manninum þarna«, var honum svarað,
og bent á dauðadæmda manninn.
Nú voru allar grænu, greinarnar skræln-
aðar, og brúnar undan hönduimi þeirra, sem
höfðu veifað þeim.
»Og þið? Af hverju, eruð þið að gráta?«
spurði Símon.
»Við erum að gráta yfir örlögum hans«,
svöruðu konurnar. »Hann er svo góður!«
Þá sneri hann sér við, miaðurinn, sem
þau voru að tala um, og þó að kvöl hans