Ljósberinn - 01.04.1941, Blaðsíða 16

72
LJÓSBERINN
Stlgur slerigdi hattinum upp á snaga.
að þvo mér um hendurnar og- greiða mér
ofurlítið, svo kem ég«.
Dóra gáði í gylltu vatnskönnuna til að
sjá„ hvort nóg vatn væri í henni, áður en
hún fór út úr herberginu.
»Þetta gengur ágætlega«„ sagði Stígur
harðánægður, er hann var orðinn einsam-
all. Hann bretti ermarnar alveg upp að
öxlum og buslaði meðl handleggjunum nið-
ur í stóra þvottafatinui; svo að vatnið
skvettist í allar áttir. »Þau eru öllsömul
ágæt. Þetta hlýtur að blessast þangað til
annað kvöld, þegar Elsa kemfur. En þá
verður nú svei mér gaman að lifa!«
Þegar Stígur hafði þvegið sér og burstað
hárið almennilega, gekk hann. hægt og ró-
lega gegnum dagstofuna og fleiri herbergi
í sömu. röð. Og langt í b.urtu, þóttist hann
grilla í borð, sem búið var að leggja á, aft-
an við dyratjöld noikkur.
Það var sannarlega eitthvað öðru vísi, en
hann var vanur að heilmani. Hér var alls-
konar sælgæti á borðlum. Hann mælti ekki
orð af mpnni, meðan borðað var, og er að
ábætinumi kom, ljómuðu í honum augun.
Er hann loksins tók að verða saddur, lagði
hann hendurnar í fang sér og sagði hrifinn:
»En allur sá góði matur, Júlla frænka
— æ, fyrirgefðu, Júlía«.
Páll og Dóra skellihlóg.u, og Júlía frænka
varð líka að brosa. »Það er þá gott, að þér
bragðaðisit vel á því, Elsa litla, þú ert ef-
laust ekki orðin p.tór af engUi«.
Að loknum miðdegisverði var farið að
rigna, og börnin urðu því að skemmta sér
ilnnanhúss. En er tók að rökkva og dimm-
ar regnskúrir fylltu; loftið — þetta var
jum miðjan ágúst — kom stúlkan inn, og
í sama vetfangil varð glóbjart í stofunni.
Stígur rak upp stór augu. og litaðist um.
»Hvað var þetta, hvernig varð svona bjart
allti í einui?«
»Kp,midu hingað, Elsa, og snúðix snerl-
inum þeim arna!«
Stígur sneri, og í sama vetfangi, varð
koldimmt. Hann sagði steinhissa: »En hvao
í ósköpunum gerði ég núna?«
»Snúðu aftur!« sagði Dóra hlæjandi, og
bjarta ljósið kom þegar aftur.
»Þetta er alveg eins og í ævintýrunum,
pg öll ljósin uppi undir loftinui eru eins og
blóm. Páll, hefirðu nokkurn tíma lesið um
dreng, sem hét Aladdín?«
»Ætli ekki það, og nú heldurðu, að þú
sért í hellinum hjá töframanninum Nour-
eiddín?«
»Já«, sagði Stígur hlæjandi, »en samt
er ég bara hjá Júlíu frænku og ykkur, og
þetta þklega rafljós?«
»Já, það er það ... hefirðu gaman af
að spila damrn, Elsa?«
»Æ, spilaðu, endilega við hann«, hrópaði
Döra, »annars gerir hann alveg út af við
mig, en mig langar svo til að lesa, ég er
komin út í miðja bók, sem er svo ákaflega
skemimtileg«.
»Mér þykir fjarskalega gaman að spila
damm«, sagði Stígur;
»Þú ert hreinasti engill«, sagði Páll hrif-
inn, »að hugsa sér, þú spilar damm og
klifrar upp ljósastaura —«. Dóra leit hálf
smeyk á móður sína, en hún virtist ekki