Ljósberinn - 01.02.1957, Qupperneq 13

Á ÆVINTÝRAFERÐ
I EÞIÓPÍU
Vramhaldssaga sú, sem nú hefst í Ljósberan-
um, er eftir sœnskan höfund og hlaut verö-
laun í samkeppni, sem stórt bókaforlag þar í
landi efndi til, um beztu barnabækurnar. Sagan
er spennandi og á köflum ákaflega œvintýra-
leg. Systkinin Steinn og Birgitta fara meö flug-
vél til foreldra sinna, en þau eru kristniboöar í
Afríku. Ekki spillir þaö, aö sagan gerist í
Eþíóplu, ekki fjarri Konsó, þar sem íslenzku
kristniboöarnir starfa. — Höfundurinn tekur
þaö fram, aö kristniboösstööin Erso er hvergi
til í raun og veru, og Steinn og Birgitta og for-
eldrar þeirra hafa aldrei verið til. En þaö eru
til aðrar kristniboösstöövar nákvœmlega eins
og Erso, og margir kristniboðar hafa lent í viö-
líka erfiöleikum og hér er lýst. Ólafur Ólafsson
kristniboöi hefur þýtt söguna.
Lagt upp í langferð.
Dyrunum var lokað að utan. Flugvélin rann
út á flugbrautarenda, sneri þar við og stað-
næmdist. Hreyflarnir voru þó í gangi. Þeir
hömuðust með ógurlegum hávaða. Sumir far-
þeganna ókyrrðust í sætum sínum. Birgitta
sneri sér óttaslegin að Egon frænda, en hann
brosti aðeins.
— Vertu óhrædd. Þeir eru að prófa hreyfl-
ana. Við förum að leggja af stað.
Þau sátu saman systkinin, Steinn og Birg-
itta, og horfðu út um gluggann hjá sætinu.
Vélin þeyttist af stað. Þeim sýndist jörðin
undir þeim fara að hreyfast, renna með æ
meiri hraða — og sökkva. Auðvitað vissu þau,
að það var flugvélin, sem hreyfðist, hækkaði
flugið og fjarlægðist jörðina, þó að þau hefðu
ekki tilfinningu af því.
Egon frændi var í næsta sæti við þau. Hann
var verkfræðingur og hafði fengið stöðu í
Eþíópíu, en þangað var ferðinni heitið. Birg-
itta og Steinn urðu honum samferða. Þau
voru að fara til foreldra sinna, sem voru
kristniboðar í Eþíópíu.
Á þriðja degi voru þau komin til Addis
Abeba, höfuðstaðar Eþíópíu. Flugvélin hafði
komið við í Egyptalandi á leiðinni suður
^framhaldiia^a
ejlir
féengt lfl/}arlluncl
þangað. Farþegarnir höfðu komið á bak úlf-
öldum og fengið sér reiðtúr til pýramídanna.
Lengi sást til Nílar úr flugvélinni. Beggja
megin fljótsins var gróðurbelti, nokkurra
kílómetra breitt. Þá tók skyndilega fyrir allan
gróður, og sást ekkert annað en gullbrúnir
sandskaflar endalausrar eyðimerkur.
Flugvélin hjó lítið eitt, um leið og hún snerti
flugvöllinn í Addis Abeba og hægði á sér.
Steinn og Birgitta störðu út um gluggann,
horfðu ákaft í átt til flugskýlisins. Þau bjugg-
ust við, að mamma og pabbi væru þar til að
taka á móti þeim. Sú von gat ekki brugðist.
— Hugsaðu þér, ef við þekkjum þau nú
ekki aftur! sagði Birgitta.
— Heldurðu kannski, að við þekkjum þau
ekki, hvæsti Steinn. Auðvitað þekkjum við
þau. Það eru ekki liðin nema tvö ár síðan þau
fóru. Þau hafa ekki breyzt mikið á þeim
tíma.
— Já, en það er ekki víst, að þau þekki
okkur. Við höfum stækkað svo mikið, sagði
Birgitta.
Um leið og flugvélin staðnæmdist, streymdu
farþegarnir til dyranna. Birgitta gleymdi í
sæti sínu hatti og kápu og smeygði sér fram
að dyrum, berhöíðuð með flaksandi hár. Mað-
ur í einkennisbúningi hjálpaði henni út og
niður stigann. Hún horfði í kringum sig, en
kom hvergi auga á foreldra sína. Þeir, sem
hún sá, voru allir ákaflega hörundsdökkir.
Farþegarnir hröðuðu sér inn í flugskýlið.
Ef til vill voru foreldrar hennar þar? Birgitta
vissi ekki, hvað hún átti af sér að gera. Þá var
tekið í hendina á henni. Þeir voru komnir með
farangurinn þeirra, Steinn og Egon frændi, og
nú leiddi hann hana inn í stóra, hvíta skálann.
— Halló, hrópaði einhver.
— Mamma! Pabbi! Þarna stóðu þau bros-
andi. Þeim fannst pabbi þeirra vera talsvert
LJ Ó S 0 i: R I N N
II