Ljósberinn - 01.11.1957, Blaðsíða 4

Að lokum kom dagur reikningsskilanna,
sem hann hafði kviðið svo mikið fyrir. Hann
sat úti á svölunum í döprum hugsunum, þeg-
ar skrifstofudyrnar voru opnaðar, og faðir
hans kallaði á hann.
Vilhjálmur fékk mikinn hjartslátt, og ó-
styrkum skrefum gekk hann inn á skrifstof-
una. Þar stóð faðir hans. Án þess að mæla orð
af vörum rétti hann honum bréf. Allt hring-
snérist fyrir augum drengsins, þegar hann sá
undirskrift kennarans. Bréfið var stutt. Kenn-
arinn óskaði aðeins eftir viðtali við föður
Vilhjálms.
— í langan tíma hef ég orðið þess var, að
eitthvað amaði að þér, sagði faðir hans. Segðu
nú bara sannleikann.
Hann var mjög alvarlegur í bragði, svo að
Vilhjálmi féll allur ketill í eld. Stamandi ját-
aði hann þó allt. Og að síðustu gat hann ekki
varizt gráti, þó að stór 12 ára drengur tárist
venjulega ekki í viðurvist annarra.
Alvörusvipurinn á andliti föður hans jókst,
er á frásögnina leið. Þegar Vilhjálmur hafði
lokið hinni raunalegu játningu, stundi faðir
hans þungan og sagði hryggur á svip:
— Við þessu hafði ég aldrei búizt af þér,
Vilhjálmur. Nú skaltu fara. Ég þarf að vera
einn.
Með augun full af tárum skreiddist dreng-
urinn upp í herbergið sitt og lagðist ofan á
rúmið.
Hann iðraðist af öllu hjarta svika sinna,
en nú var það um seinan.
Timinn leið. Enginn kom upp til hans.
Ekki var heldur kallað á hann, þegar kvöld-
verður var framreiddur. Hann var einn og
yfirgefinn. Enginn kærði sig um hann. Ekki
pabbi né mamma og ekki heldur Guð.
Hann heyrði, að systkini hans fóru að hátta,
aðeins fullorðna fólkið var enn á fótum. Vil-
hjálmur gat ekki sofnað. Hann bylti sér óró-
legur til og frá í rúminu.
Nú heyrði hann, að einhver kom upp stig-
ann. Hann þekkti fótatak föður síns. Hærra
og hærra kom hann, alla leið upp á loft, þar
sem herbergi systkinanna voru. Vilhjálmur
titraði af ótta. Pabbi kom aldrei inn í her-
bergið hans, nema eitthvað sérstakt væri á
seyði. Nú átti að kveða upp dóminn.
— Sefurðu? spurði faðir hans lágt um leið
og hann kom inn. Og þegar hann sá, að son-
124
r------------------—--------------------
Bezta fyrirmyndin
Minn Jesú blíður bróðir er
og bezti vinur minn.
Hann leiðir mig og lýsir mér.
Það lán ég mesta finn.
Hann var svo' blíður, bjartur, hreinn
og bjó hér laus við synd,
því verða mun hann ávaillt einn
vor æðsta fyrirmynd.
Minn Drottinn Jesú, dvel hjá mér,r
þá dýrðlegt Ijós mér slán.
Mig langar til að líkjast þér
og læra orðin þín.
Guðrún Guðmundsdóttir
frá Melgerði.
_____________________>
ur hans var vakandi, gekk hann alla leið inn
að rúminu, lagði hönd sína á enni hans og
sagði:
— Ég er viss um, að þér líður nú miklu bet-
ur, þegar þú ert búinn að játa allt, hjartkæri
drengurinn minn. Svo beygði hann sig niður,
kyssti hann á ennið og gekk út eins hljóðlega
og hann kom.
Vilhjálmur lá hreyfingarlaus í nokkrar
mínútur áður en hann gat áttað sig á, hvað
gerzt hafði. Pabbi hafði fyrirgefið honum.
Hinn hörmulegi atburður var gleymdur. Nú
gat hann að nýju horfzt í augu við foreldra
sína og einnig spennt greipar og lesið kvöld-
bænina eins og áður.
Glaðari drengur en Vilhjálmur þetta kvöld
hefur tæplega verið til. Upp frá þessu skipti
hann alveg um og rækti nám sitt vel, enda
bar einkunnabókin hans þess ljósan vott.
Seinna las hann guðfræði. Og nú er hann
einn af bezt þekktu þrestum Þýzkalands.
Margt fólk á Norðurlöndum kannast líka við
hann, æskulýðsprestinn, Vilhjálm Busch frá
Essen.
LJDSBERINN