Ljósberinn - 01.11.1957, Blaðsíða 13

Á ÖLDUM HAFSINS
að lána ykkur band, ef þið viljið reyna að
síga.
Steinn var ekkert hræddur við þennan
mann, en hann var reiður honum og kreppti
hnefana niðri í buxnavösunum. Abebe -lét sem
hann heyrði ekki. Hann var uppstökkur að
eðlisfari, en nú reið á að láta ekki á neinu
bera. Hann gleymdi því ekki, að þeir voru
fangar vondra manna.
Drengirnir fóru til kofans síns. Þeir voru
báðir ákaflega þreyttir. Steinn vildi, að þeir
færu strax að sofa. Abebe leit til skýjanna
og sagði, að líklega yrði rigning. Kofadyrn-
ar voru svo lágar, að þeir urðu að skríða inn
um þær. Vondan þef lagði á móti þeim, en
þeir vöndust honum smóm saman. Það er
lakur skúti, sem ekki er betri en úti. Nóttin
er köld uppi á háfjöllunum. — Eftir örskamma
stund voru drengirnir sofnaðir.
Það var langt síðan flærnar í hálminum
höfðu fengið svona góða heimsókn. Og dreng-
irnir lágu hinir rólegustu meðan þúsund smá-
flær sugu úr þeim blóð, þangað til þær höfðu
fengið nægju sína.
Svartur eða hvítur.
Það var orðið niðdimmt, en klukkan þó ekki
nema sjö um kvöldið. Lágskýjað var og mikil
rigning á fjallinu. Steinn húkti inni í kof-
anum, þar sem minnst lak og skalf af kulda.
Hann varð var við, að einhver kom inn í kof-
ann. Það var þá Abebe. Hann hafði verið úti
í könnunarferð. Hann settist við hliðina á
Steini, sem þá tók nú eftir því, að hann var
rennvotur.
— Hann er kominn, hvíslaði Abebe.
— Hver er kominn?
— Belatjo er kominn. Og með honum kornu
þeir, sem fóru með honum í bílnum.
Steinn rauk upp úr sæti sínu.
— Kom hann með peningana?
— Já, hann kom með þrjú þúsund dali.
Abebe sagði þetta ekki með eins mikilli
hrifningu og Steinn hafði búizt við. Hann
settist aftur.
— Við fáum þá að fara heim? Það er auð-
vitað of dimmt núna.
— Nei, við fáum ekki að fara.
— Hvað ertu að segja? Þú sagðir, að hann
hefði ko.mið með peningana, þrjú þúsund
LJÓSaERINN
Gontlólar í Feneyjum.
Þú hefur heyrt um Feneyjar, borgina, þar
sem siglt er á bátum eftir „götunum". Þar eru
enn þann dag í dag notaðir bátar eins og
rnyndin sýnir. Þeir nefnast gondólar og eru
oft mjög skrautlegir „og hin ævintýralegustu
farartæki. Þeim er róið eða stjakað áfram af
bátsstjóra, sem stendur á palli aftur í bátn-
um. Á miðjum bátnum er farþegarýmið. Er
oft tjaldað yfir það, og rúmar það 4—6 far-
þega.
dali. Hvernig ætli, að pabbi hafi farið að út-
vega alla þá upphæð.
— Belatjo hafði meðferðis þrjú þúsund dali
og afhenti rænin}gjaforingjanum. Ég lá í
leyni fyrir utan koíann og heyrði livert orð,
sem talað var. Þetta var vel af sér vikið, sagði
íoringinn. Þér skal verða launað. En auðvit-
að sleppum við ekki strákunum. Þeir mundu
koma upp um okkur, vísa fjandmönnum okkar
á okkar ágæta felustað. Þeir verða hér í haldi
fyrst um sinn. Við sjáum svo til hvað við
gerum við þá.
Steinn hlustaði sem þrumulostinn. Hann fór
allt í einu að gráta, hann gat ekki að því
gert. Tárin streymdu niður kinnarnar og
blönduðust regndropunum. Þetta voru hræði-
leg vonbrigði. Hann hafði hlakkað til þess að
þeim yrði sleppt, þegar Belatjo kæmi. Og hann
var farinn að langa til að komast heim til
Ersó sem allra fyrst.
Nú var Belatjo kominn, samt áttu þeir ekki
að fá að fara. Ræningjarnir höfðu fengið pen-
ingana, en ætluðu að svíkjast um að halda lof-
crð sitt um að láta þá lausa! Hvernig stóð
annars á þessu með Belatjo?
133