Ljósberinn - 01.11.1957, Blaðsíða 11

verðum við einnig að vera sterk í Drottni,
svo að við getum stjórnað kröftum okkar rétt.
Annars getur svo farið, að því sterkari sem
við erum því meira illt getum við gert.
Sterk í Drottni — Já, hvað á Jesús við með
þessu?
Hann á við það, að þú skulir verða svo
sterkur, að þú getir sagt nei, þegar freisting-
ar mæta þér og þig langar til að gera eitt-
hvað, sem þú veizt, að er ljótt og syndsam-
legt. .
Sterkasti maðurinn, sem nokkru sinni hef-
ur lifað hér á jörð, er Jesús. Hann var svo
sterkur, að hann sagði alltaf nei við freist-
arann vonda, alla tíð frá því hann var lítill
drengur.
Og þess vegna var hann svo sterkur, að
hann gat borið allar heimsins syndir. Syndin
er þyngsta byrðin, sem borin er hér á jörð.
Þið munið söguna af því, er hann lá á hnjám
sínum og sviti hans varð sem blóð á Getse-
manegarðinum, og þegar hann hrópaði: „Guð
minn, Guð minn, því hefur þú yfirgefið mig!“
Hann var sterkari en öll pína og kvöl,
já hann var sterkari en dauðinn. Þess vegna
varð hann frelsari okkar. Og nú geta allir
menn, sem vilja, verið með honum og frels-
ast frá hinu illa og syndsamlega valdi, sem
fjötrar þá, og verið svo sterkir í Drottni, að
þeir geti líka sagt nei, þegar freistarinn vondi
sækir að þeim.
0, hve ég vildi, að þið öll drengir og
stúlkur. mættuð verða st.erk í Drottni!
Það þarf mikla æfingu til þess, og það er
einungis hægt að læra af Jesú.
Það er með þetta eins og greinarnar á tré,
segir Jesús. Safinn frá stofninum sogast út í
greinarnar, hvern minnsta sprota, svo að hann
fær hlutdeild í lífi stofnsins.
Við erum eins og greinarnar á þeim trjá-
stofni, sem heitir Jesús.
Hann lætur sitt sterka lífsmagn streyma til
okkar, svo við getum orðið nógu sterk til að
segja nei við freistarann vonda.
Ég hef þekkt marga drengi og stúlkur, sem
hafa verið sterk á þennan hátt. Ég man eftir
unglingsstúlku, sem strákur einn réðist á og
ætlaði að kyssa.
— Slepptu mér, — æpti hún og gaf hon-
um utanundir svo hressilega að strák svim-
aði. Það var vel af sér vikið við slíkan rudda.
En ég hef einnig þekkt marga, sem ekki
voru sterkir í Drottni.
Drengur, sem ég þekkti, varð einu sinni svo
reiður við móður sína, að hann henti skónum
sínum á eftir henni af því að hann fékk
ekki það, sem hann hafði beðið um.
En þegar hann sá, hve móðir hans varð
hrygg, iðraðist hann, og er hann var háttaður
um kvöldið, kom móðir hans inn til hans og
þau báðu saman um, að hann gæti lært að
stjórna hinu vonda skapi sínu. Og það bar
árangur. Hann varð góður drengur síðar meir.
Því vil ég í dag biðja ykkur um þetta:
Verið sterk í Drottni!
Ekki bara sterk í aflraunum, íþróttum og
þess háttar — ég veit þið viljið vera það —
en sterk í Drottni, svo að þið getið sagt nei,
þegar þið mætið freistingunum.
Biðjið um það á hverjum degi og æfið
ykkur kostgæfilega. Enginn verður meistari
nema hann æfi sig.
Og þegar þið hafið ekki reynzt nógu sterk
þá munið eftir drengnum. sem henti skónum
sínum og gjörið það, sem hann gjörði. Biðjið
fyrir ykkur og þá lagast allt aftur og þið
getið byrjað nýtt líf og betra aftur.
Þið verðið þá alltaf sterkari og sterkari eftir
því sem árin líða, ef þið eruð í skóla hjá
honum, sem er sterkastur allra: hjá Jesú.
Litlir menn í Afríku
Inni í Afríku í hinum miklu skógum við mið-
baug jarðar búa pygmenn. Lönd þeirra ná frá
Kamerun til vatnanna í Belgísku Kongó. Er
áætlað, að þeir séu um 100 þús. að tölu, eða
nokkru færri en Islendingar.
Fullvaxinn pygmaður er að meðaltali undir
einum og hálfum meter á hæð, en hann er hug-
rakkur veiðimaður, góður söngmaður og segir
skemmtilegar sögur.
Pygmenn eru ekki negraættar. Þeir eru af
gulum þjóðflokki, sem endur fyrir löngu hefur
komið frá Asiu. Þeir eru ólikir nágrönnum sín-
um í því, að þeir eiga aðeins eina konu og trúa
á einn guð.
Þeir skipta varningi við nágranna sína, negr-
ana, en hafa að öðru leyti engin samskipti
við þá.
Pygmenn kunna ekkert til jarðyrkju og
þekkja ekki málma. Þeir lifa á dýraveiðum,
en auk þess safna þeir ávöxtum og ýmsu góð-
gæti svo sem rottum, músum, sniglum, lirfum
og bjöllum. Þeir eiga aðeins eitt húsdýr og það
er hundurinn.
LJDSBERINN
131