Ljósberinn - 01.04.1960, Blaðsíða 6

GULLTOPPUR
☆
Gulltoppur var kanarífugl. Helena fékk
hann á afmælisdaginn sinn, þegar hún var
átta ára, frá pabba sínum. Pabbi hennar var
stýrimaður á skipi, sem var í millilandasigl-
ingum. Hún hafði fengið marga fallega hluti
frá pabba sínum, en enginn jafnaðist á við
Gulltopp. Það glampaði á hann í ótrúlega
mörgum litum, og hann kvakaði og hoppaði
um í búrinu sínu. Hún þreyttist aldrei á að
horfa á hann og dást að honum.
Besta vinkona Helenu hét María, og hún
var ekki síður hrifin af fuglinum. Hún klapp-
aði saman lófunum og söng:
Gulltoppur hoppar og skoppar,
Gulltoppur aldrei stoppar--------!
Á hverjum degi kom María til að horfa á
Gulltopp, en dag nokkurn kom hún ekki.
Þegar Helena fór daginn eftir til að gæta,
hvað væri að, fékk hún að vita, að María væri
alvarlega veik. Enginn fékk að fara inn til
hennar nema mamma hennar og stúlka, sem
hjúkraði henni. Helena varð leið í skapi, og
henni fannst eins og Gulltoppur yrði leiður
líka.
María var send á sjúkrahús, og það liðu
margar og langar vikur áður en hún kom
heim aftur. Og jafnvel þá kom hún ekki
hlaupandi til þess að sjá Gulltopp. María gat
ekki hlaupið lengur. Hún gat ekki einu sinni
gengið. Hún varð að sitja kyrr í hjólastól og
varð að láta aka sér. María var orðin lömuð
í fótunum.
Helena átti bágt með að trúa þessu. Átti
María aldrei eftir að ganga framar, og hoppa
og leika sér? Var nokkur meining í þessu?
Mamma hennar reyndi að hugga hana og
skýrði út fyrir henni, að það væri margt fólk
bæði ungir og gamlir, sem yrðu að sætta sig
við slíkt hlutskipti. Hvers vegna Guð hafði
það þannig, vissi hún ekki, en hún var viss
um, að Helena gæti ekki gert neitt betra en að
gleðja Maríu, svo að hún gæti, — í það minnsta
um stundarsakir, — gleymt þessum slæma
sjúkdómi, sem þjáði hana. Þetta tók huga
Helenu fanginn. Á hverjum morgni hugsaði
hún: Hvernig get ég glatt Maríu í dag? Morg-
un nokkurn datt henni allt í einu í hug:
Kanarífuglinn!
Helenu hitnaði og kólnaði á víxl við um-
hugsunina. Ætti hún að gefa Gulltopp.--?
Að lokum varð hún að tala um þetta við
mömmu sína. Mamma var ekki í neinum
vafa. Þótti Helenu í raun og veru mjög vænt
um Gulltopp? Hafði hún ekki vanrækt hann
undanfarið? Og þarna sat Gulltoppur og
kvakaði án þess að nokkur hlustaði á hann.
Ef María fengi hann, mundi hann eignast góð-
an vin og áheyranda. Helena gæti líka hlaup-
ið til og séð hann eins oft og hún vildi.
Mamma sagði líka meira. Nokkuð, sem var
dálítið háfleygt fyrir Helenu, en mömmu
fannst hún geta hugsað um það. Hún sagði,
að María og Gulltoppur hefðu það svipað að
vissu leyti. Hvorugt þeirra gat hreyft sig
frjálst, en þau urðu að halda sig við ,,búrið“
og reyna að gleðjast þrátt fyrir það.
Það voru margvíslegar hugsanir, sem
bærðust í huga Helenar, þegar hún gekk af
stað með Gulltopp. Hún var full af eftirvænt-
ingu, alvöru, þakklæti, sorg og gleði, allt í
senn. En þegar hún var komin alla leið, var
það gleðin, sem hafði náð yfirtökunum. Þeg-
ar hún sá, hve María ljómaði af gleði, hvarf
öll sjálfsmeðaumkun.
María gat að vísu ekki hoppað af gleði, en
hún fékk tár í augun af gleði. Síðan rétti hún
út veiku hendurnar sínar og hrópaði:
Gulltoppur kemur og gleður mig,
Gulltoppur, — mér þykir vænt um þig.
— Hver veit, nema María eigi eftir að
ríma margar fallegar vísur í framtiðinni,
sagði móðir Helenu, þegar hún kom heim og
sagði frá móttökunum, sem Gulltoppur hafði
fengið hjá Maríu.
L J ÓSBER'INN
38