Ljósberinn - 01.06.1960, Side 13

IIANN VAR HLÝÐINN Val11’ V’ Snævarr
enauráacjdi
Sagan er um hinn þekkta prest, Friedrich
von Bodelschwing, sem var heimsfrægur
maður fyrir starf sitt meðal fátæklinga, at-
vinnuleysingja, fatlaðra og vangefinna manna.
Fyrir seinústu aldamót kom hann á fót
stofnunum, sem önnuðust um þetta fólk. En
sagan, sem hér verður sögð, er frá bernsku-
dögum hans.
Fritz ólst upp á stórum búgarði við stór-
fljótið Rín. Þann búgarð átti faðir hans. Stói’-
býli þessu tilheyrði stór garður. Umhvei’fis
hann var há múrgirðing. Fritz litli fékk oft
að leika sér í þessum garði með eldri syst-
kinum sínum. Þeim þótti alveg sérstaklega
gaman að leika sér þar á haustin. Þá var
þeim leyft að borða eins mikið af ávöxtunum,
sem uxu þar, eins og þau vildu.
Hlið var á girðingunni inn í garðinn með
Þá þurrkaði Pétur sér um augun og sagði:
— Og þegar ég er orðinn reglulega stór,
ætla ég að ferðast langt, langt í burtu, þang-
að sem svörtu börnin oru, og segja þeim frá
Jesú.
Og nú fengu pabbi og mamma tár í augun,
þegar þau heyrðu hvað hann Pétur þeirra var
að bollaleggja.
Nú var Pétur farinn að ljóma eins og sólin
og fór að segja pabba og mömmu, hvað kenn-
arinn hafði sagt um negrana í Afríku. Hann
sagSi, að þeir gætu ekki orðið hvítir að utan,
vegna þess að skinnið á þeim væri svart, en
þeir gætu orðið hvítir að innan, og það yrðu
þeir, þegar þeir tryðu á frelsarann.
Pétur stóð og horfði litla stund á pabba og
mömmu. Ef hann hefði getað lesið hugsanir
þeirra, hefði hann getað séð, að þau voru að
hugsa hvað litli drengurinn þeirra mundi
verða, þegar hann yrði „jreglulega stór“.
— Skyldi hann litli Pétur okkar verða
kristniboði? hugsuðu þau.
LJDSBERINN
þungri hurð í, en þeim systkinunum þótti
léttara og skemmtilegi’a að klifra yfir girð-
inguna en að opna hux’ðina og fara gegnum
hliðið inn í garðinn.
Faðir þeirra skipaði þeim að hætta þvi.
Önnur börn gætu séð til þeirra og farið að
venja komur sínar óboðin á þann hátt.
Einn dag var Fritz að leika sér í garðinum
ásamt systkinum sínum. Kirsuberin voru full-
þroskuð, og systkinin klifruðu upp í ti’én og
neyttu þeirra óspart.
Þegar leið að miðdegisverði, fóru eldri syst-
kinin ofan úr trjánum og héldu heim. Þungu
hurðinni í hliðinu skelltu þau aftur á eftir sér.
Fritz varð eftir í garðinum. Hann sat uppi í
einu trénu og hafði ekki gætt þess, að þau
voru farin, fyrr en um seinan.
Hann fór niður úr trénu og reyndi að opna
hui’ðina, en það tókst honum ekki. Hún var
of þung fyrir hann.
Þegar Fritz kom ekki inn að borða, var
farið að undrast um hann. Pabbi hans fór út
í garðinn að leita hans. Hann fann hann skjótt
sofandi á bekk í garðinum. Hann var fremur
stúrinn á svip. Andlitið bar þess ljósan vott, að
hann hefði grátið og þurrkað tárin burtu með
óhi’einni hendi. Pabbi hans vakti hann. Fritz
sagði honum allt af létta, — að hann hefði
reynt að opna hliðið, en ekki getað það, og
að hann hefði kallað hástöfum, en enginn
heyrt.
— En hvers vegna klifraðir þú þá ekki yfir
múrinn, di’engur minn? spui’ði pabbi hans.
— Nei, pabbi, svaraði Fritz, þú hefir sagt,
að við mættum það ekki.
Þetta svar varð föður hans mikið gleðiefni.
— Fritz litli gat ekki hugsað sér að gjöra
nokkuð það, er faðir hans bannaði. Hann vildi
heldur híma þarna aleinn og matai’laus en
óhlýðnast föður sínum.
Er ekki eitthvað af þessari sögu að læra?
77
/