Ljósberinn - 01.06.1960, Blaðsíða 18

Það var gríðarlega vond lykt af olíunni, en
kökurnar voru ódýrar, og viðskiptin gengu
ágætlega. Pönnukökumaðurinn bjó til mjög
einkennilegar kökur á lítilli járnplötu, sem
var ofan á eldavélinni hans. Hann græddi
líka mikið. Foolai stóð oft og horfði á þessar
eldavélar og allt það girnilega, sem þar var
búið til, en hann átti sjaldan aura til að
kaupa sér kökubita. Á kvöldin fóru allir sölu-
mennirnir heimleiðis. Eldavélarnar urðu eft-
ir í hliðarhvelfingunni, og Foolai og hinir
betlarastrákarnir læddust þar inn, þegar bú-
ið var að loka þessu stóra hliði og gamli
vörðurinn var kominn upp í herbergi sitt í
borgarmúrnum. Þar höfðu strákarnir þak yf-
ir höfuðið, og svo var svolítil velgja af elda-
vélunum. Nú var líka aftur farið að kólna í
veðri.
Stundum komu ferðamenn, sem höfðu orð-
ið seinir fyrir, og börðu með stóra járnhringn-
um á hliðið og báðu vörðinn að Ijúka upp.
Þegar þeir voru búnir að vekja gamla karl-
inn uppi í borgarmúrnum og höfðu lofað hon-
um nokkrum koparskildingum, þá trítlaði
hann niður og lauk upp og hleypti þeim inn.
Hann húðskammaði strákana, sem lágu fyrir
fótum hans, og hótaði þeim öllu illu, ef þeir
hefðu sig ekki á brott. En þeir stukku inn
aftur, jafnskjótt og hann var farinn upp í
herbergi sitt.
Björgun.
Það var fyrir hádegi á sunnudag. Raunar
var fátt, sem minnti á sunnudagsfrið í Ningsi-
ang. Lífið gekk sinn vanagang á götunum.
Bændurnir komu með geysimiklar varnings-
klyfjar á markaðstorgið. Slátrararnir slátr-
uðu grísunum úti á götu, eins og þeir voru
vanir. Þarna blandaðist saman lyktin af blóði
og sjóðandi vatni, sem þeir notuðu til þess að
þvo mestu óhreinindin af grísunum. Bæjar-
búar voru á ferli til að kaupa í morgunmat-
inn. Fjöldi viðskiptavina var í búðunum og
verzlunin var í fullum gangi. Nú var meira
fjör og miklu meiri annir en nokkurn annan
dag vikunnar, því að á sunnudögum var frí
í öllum skólum. Það var komið í tízku, að
skólabörnin fengu frí sama dag og útlend-
ingarnir voru vanir að taka sér frí frá störf-
um. Drengir og stúlkur voru á ferli á götum
úti í stórhópum. En í hjáguðamusterinu var
kennslu haldið áfram eins og venjulega. Gam-
all þverhaus hafði þar smáskóla. Hann hélt
fast við gamla siði og vildi ekki gefa skóla-
æskunni frí einn einasta dag. Skólabörnin
yrðu bara óviðráðanlegri, ef þau væru látin
ganga lausum hala eða liggja í leti. Þetta var
hans skoðun. Börnin gægðust út um gluggann
og öfunduðu alla þá, sem ráfuðu iðjulausir
um göturnar. En gamli kennarinn kom með
reglustikuna undir eins og þau litu upp úr
bókunum. Haltu áfram að lesa, sagði hann
skipandi röddu. Flýttu þér nú, og vertu ekki
að hangsa þetta lengur. Öll börnin lásu stutta
stund, eins hratt og þau gátu. Allir lásu upp-
hátt, hver og einn sína lexíu, svo að af því
hlauzt mikill hávaði, sem heyrðist langar
leiðir. Því meiri hávaði og leshraði, því á-
nægðari varð gamli kennarinn. Hann rak
skólann eftir gömlum reglum, og vildi ekki
hafa neitt af þessum nýju námsgreinum, svo
sem reikning og landafræði og alls konar
nýtízku námsgreinar, sem nýju skólarnir
höfðu byrjað á. Samt fékk hann alltaf nóga
nemendur. Sumir foreldrarnir treystu bezt á
gömlu aðferðina, og svo var líka þessi skóli
mjög ódýr.
Á kristniboðsstöðinni var líka mikið um að
vera á sunnudagsmorgnana. Stóru skólastof-
urnar voru auðvitað tómar, en í samkomu-
salnum var margt fólk. Kristnir vinir höfðu
komið um langan veg til að hittast. Þeir báru
með sér biblíuna og sálmabókina í pinkli. Nú
sátu þeir í hópi í samkomusalnum og drukku
te. Þeir höfðu opnað pinkilinn og sátu nú og
lásu. Textar dagsins, sem átti að útskýra í
kirkjunni, voru skráðir á svarta töflu, sem
hékk við innganginn. Þar voru upplýsingar
um kapítula og vers. Þeir gægðust á töfluna
og flettu biblíunni í ákafa. Það var ekki svo
auðvelt að finna réttu staðina. Margir voru
nýorðnir kristnir og höfðu lítið lesið í biblí-
unni. Sumir voru líka illa læsir. Prédikarinn
og biblíukonan hjálpuðu þeim að finna text-
ana. Ef menn strönduðu við eitthvert torráð-
ið tákn, þá þurftu þau aðeins að biðja þau
um aðstoð. Allir vildu lesa textana vandlega
yfir, áður en messan hæfist, þvi að þá fannst
mönnum auðveldara að fylgjast með í ræðu
prestsins. í kirkjunni var iðandi líf. Þar var
sunnudagaskóli fyrir börn og unglinga, og
þessi stóra kirkja var nærri full. Öll skóla-
Framh.
L J DSBERINM
82