Ljósberinn - 09.01.1926, Page 6

4
LJÓSB'ERINN
var alt af með lnigann heima hjá móður sinni, hve
nær sem honum g-afst tómstund frá starfi. Einu sinni
inisti hann treyjuna sína útbyrðis. Stökk hann jiegar
útbyrðis og náði í hana. En nú var þetta brot á
reglum peim, sem settar voru á skipinu, pví að pað
tafði svo ferð skipsins, að ná honum aftur upp á
skipiö.
»Iiví gerðir pú petta, drengur?« spurði yfirmaður-
inn á skipinu. Drengurinn varð pá ógn niðurlútur og
svaraði engu.
»Hvers vegna?« sagði yfirmaðurinn aftur og
byrsti sig.
»Af pví« — svaraði pá veslings drengurinn og tók
ljósmynd upp úr treyjuvasanum.
»Hver er þetta?« spurði yfirmaðurinn.
»Það er hún elsku mamma mín«.
Pá gekk yfirmaðurinn til hans og faðmaði hann að
sér með mikilli blfðu og mælti:
»Fyrst pú lagöir svona mikið í sölurnar fyrir mynd-
ina af henni móður þinni, þá get ég farið nærri um,
hvað þú mundir leggja í sölurnar fyrir hana sjálfa.
Guö blessi þig, drengur minn. Pú verður góður
hermaðnr. þér má treysta, Dú leggur einhvern tíma
mikið i sölurnar fyrir hina sameiginlegu móður okk-
ar — blessaða jijóðina okkar«.
Petta sagði sjóliðsforinginn.
Og hann vissi, livað hann sagði, því að hann hafði
gert það heit einu sinni á nýársdecji að hann skyldi
með aðstoð Jesú vera móður sinni hollur og trúr til
æfiloka, livort heldur sein hún væri lífs eða liðin. Og