Ljósberinn - 09.01.1926, Blaðsíða 10

8
LJÓSBERINN
Og í morgun kom hún mér fyrst í hug. Eg fór fiá að
hugsa mig um, ftví mig langaði svo hjartanlega til
að hjálpa Guöi til að svara bæninni hans Billa. Með-
an eg var að hugsa um þetta, þá varð mér litið á
blómið mitt bláa og fagra og pá sagði eg við sjálfa
mig: Ó, hver veit nema eg geti selt pað og fengið
hækju fyrir andvirðið.
»Jæja, pá vitið pér, hver pessi Billi er og hvers
vegna eg er að bjóða blómið mitt bláa. Viljið pér nú
gera svo vel að kaupa pað af mér?«
Eg komst við af pessu, svo að mér stóðu tár í
augum og spurði:
»Hvað er Billi stór?«
»Ó, eg hefi hérna með mér mál af gömlu hækjunni
hans«, svaraði Geirprúður hvatlega, »ef pað er pað
sem pér eigið við!«
Já, pað var einmitt pað, sein eg átti við. Ef pú
vilt, Geirþrúður. f)á ætla eg að fara og kaupa nýja
hækju handa Billa!«
Pess var nú skamt að bíða, að við fyndum búð,
par sem hækjur voru seldar og sá, sem seldi mér
hækjuna, fanst ekki minna til um sögu Geirf»rúðar en
mér. Við fundum mátulega hækju og eg fékk hana
með rniklum afslætti.
»Jæja, Geirprúður, gott og vei«, sagði eg, »eg vil
gjarna gefa pér jafnmikiö fyrir blómið fritt, og [)á
liefi eg líka fengið pað með góðu verði, blórnið pitt
er miklu meira vert«.
»Eg pakka yður fyrir«, sagði hún og augu hennar
ljóinuðu af fögnuði. »Svo tek eg hækjuna, en Billi