Ljósberinn - 09.01.1926, Page 12

10
LJÓSBERINN
Yið höfum mist drenginn okkar.
Pegar skólinn byrjaði hér í haust tók ég fljótt eftir
því, að hann Hsti, kínverski drengurinn okkar, var
ekki koininn. Mér brá í brún og fór undir eins að
grenslast eftir, hvernig á þessu stæði. Komst eg þá
að því að náið skyldmenni drengsins, sem fluttist
liéðan úr bænum á msðan eg var fjarverandi, hefir
liaft hann á brott ineð sér. Að það hafi verið Hsú
litia nijög á móti skapi, þarf 'enginn að efast um,
lionum þótti svo vænt um skólaheimilið okkar.
En frændi lians hefir þurft á honum að halda, enda
var liann farinn að stálpast. Og svo er þessum frænda
lians líklega illa við okkur útlendingana og illa við
kristniboðið. Hér hafa verið miklar ofsóknir upp á
síðkastið og þýðir nú ekkert, að fara fram á að lofa
drengnum að fara á skóláheimili kristniboðans aftur.
— Er það mikil sorgarfregn.
Hefir pú beðið fyrir kínverska drengnnm okkarV
— Yið báðuin fyrir honum, þegar hann var hjá okk-
ur, og miklu meiri þörf er á að við nú biðjum fyrir
honum. Guð lijálpi þér lifli Hsu, að þú ekki gleymir
Jesú, vini þínum og frelsara!
Petta óhapp megum við ekki láta svo á okkur fá,
að við missum allan áhuga og gefumst upp. Ennþá
eru 17 hundruð börn í skólum norska kristniboðsfé-
lagsins. Og ennþá er hér nóg af börnum, fátækum og
voluðum vesalingum, sem engan eiga að.