Ljósberinn - 01.01.1936, Qupperneq 17

tiægt var að halda sér í, þegar öllu virtist vera að arpailinn aftur. Sjálfur hafði hann reynt að biðj-
verða lokið, — en þá voru líka endurminningar, sem ast fyrir, en honum hafði ekki orðið það að neinu
vöktu óhugnað. — gagni. Hann náði ekki tökum á örygginu. En nú var
En þeir, sem áttu ástvini heima, sem þeir voru öðru máli að gegna. Hann hafði hugboð um það, að
áð vinna fyrir, — þeir hugsuðu lítið um sjálfa sig. ef nokkur bæn fengi áheyrn, þá hlyti það að vera
T TAODDDTMM
H '6
’o?
'S'-S
1
C £
ði a
'CC
cd
XO
C
<D
>
c
D
C
T3
C
Í
íö
nj 1
> .
.H ffi
<D
I CÓ
bí'
«4H
<D
-T .if C ._T fí