Ljósberinn - 01.01.1936, Page 22

20
LJOSBÉRINN
»þá neyðist ég- til að skipa einhvérjum
ykkar að fara. Ég geri það nauðugur,
en skjolin þurfa að komast í réttar
hendur, það þolír enga bið.«
Alexander leit upp. I>ótt hann væri
þreyttur og dofinn, þá fór honum smám
saman að skiljast áskorun höfuðsmanns-
ins. Pað voru þessi áríðandi skjöl, sem
þurftu að komast í hendur Ivanowitch
ofursta í X. Hver gat nú riðið með þau
allan þann óraveg?
Alexander átti eiginlega ekki heima
í hópi lagsbræðra sinna. Hann drakk
ekki og reykti ekki heldur; kölluðu þeir
hann því einrænan og leiðinlegan, og
litu næstum svo á, að hann væri ekki
með öllum mjalla. En eitt var það þó,
sem þeir töldu hann allir hafa fram
yfir sig, og það var að fara með hesta.
Hann hafði ali,st upp í sveit og van-
ist við að sitja á hestbaki nærfelt
frá því, er hann hafði lært að ganga.
Þegar hann sat í söðlinum, þá var hann
fyrst í essinu sínu.
Alexander brölti upp úr bæli sínu með
rnestu herkju.m. ȃg gef mig fram til
fararinnar, hr. höfuðsmaður,« sagði
hann og meira ekki. Þetta varð öllum
hinum hermönnunum, sem af þeim
væri velt þungri byrði. Þá sluppu þeir
hjá þessari svaðilför og glæfraför. All-
ir tautuðu þeir fyrir munni sér í einu
hljóði:
»AIexander ætlar að takast það ;i
hendur.«
»Ágætt, Alexander!« heyrðist kallað
úr ýmsum áttum.
»Legðu þá óðara á klárinn þinn, alt
verður að ganga í hendingskasti,« sagði
höfuðsmaður, »og komdu svo inn til
mín og þá skal ég skipa þér nánar fyr-
ir. Hafðu byssu með þér og fleira vopna.
Það getur viljað til, að úlfar verði á
leið þinni.«
»Ég dáist að dugnaði þínum, Naso-
vdtch, ég vona að hinir skammist sín
eins og hundar fyrir sjálfum sér,« sagði
höfuðsmaður, er Alexander gekk inn til
hans eftir stund. Það kom sjaldan fyr-
ir að Alexander fengi hrós; þótti hon-
um því vænna um þessi ummæli höfuðs-
manns; þau hljómuðu enn í eyrum hans,