Ljósberinn - 01.01.1936, Síða 25

LJOSBÉRÍNN
23
Mafflma mín 02 mamma Jín.
Þegar ég var tíu ára, svaraði ég
mömmu minni einu sinni út af.
Nú man ég alls ekki, hvernig ég svar-
aði né af hverju það koro, því að nú
er ég fulltíða. Eg man það eitt, að svar-
ið var ekki fallegt. Eg man svo glögt
svipbrigðin á andliti mömrou; hún varð
svo hljóð og svo hrygg í bragði.
Tárin hrundu. niður kinnar hennar.
Elsku mamma, sem unni mér svo heitt.
Nú er hún frá mér farin, hún er heima
hjá Guði, og ég veit, að hún fyrirgaí
mér af sinni djúpu móðurelsku bæði
þetta svar og allar aðrar sorgir, sem ég
bakaði henni.
En mér er sem ég' sjái svipinn henn-
ar enn þann dag í dag. Og þú getur
ekki gert þér í hugarlund, hvað það
hryggir mig inst inni, að ég var svona
slæm við hana mömmu mína.
Einu sinni var ég ákaflega veik. Það
var að grafa í eyranu á mér og ekkert
gat linað kvölina, nema mikill hiti.
Eina nóttina urðu verkirnir í eyranu
alveg óbærilegir.
Þá var roamma á hlaupum alla nótt-
ina fram og- aftur frá rúminu til aö
halda ofninum heitum og hita við hann
fóðurbaðmull, til að halda henni við
eyrað, og jafnótt, sem eitt fóðurullar-
stykkið kólnaði, þá kom mamroa með
annað.
Það getur verið, að í þessari sögu sé
ekki neitt átakanlegt; en samt er það
víst, að elsku mamma andvarpaði sár-
an og bar í hjarta mikla hræðslu og
sendi upp til Guðs marga innilega bæn
á þessari nóttu, á leiðinni frá ofnin-
uro að rúminu — alt vegna mín. Það
var áreiðanlegt.
Og mamma þín? Manstu ekki eftir
þeim degi, þegar þú svaraðir henni ein-
hverjum ónotum?
Og rekur þig ekki, minni til þess,
hversu húiv mamroa þín hjálpaði þér,
þegar þú varst veik.
Hún elsku mamma þín. Og hún er
ef til vill enn á lífi hjá þér.
Elsku barn, vertu góð við hana
mömmu. þína. Mamroa hefir svo mikl-
ai' mætur á ástúðlegum orðum, eða ein-
hverju handarvikinu, sem þú gerir fyr-
ir hana, eða á brosinu þínu — hví ertu
þá svo spar á þetta við hana?
Og eigir þú enga móður á lífi, þá
áttu einhverja aðra að', sero er ant um
þig, einhverja, sem vilja alt fyrir þig
gera. Þú átt að virða þá fyrir það.
Elskaðu hana af öllu hjarta þínu, sem
þér er nákomnust; það er of seint, þeg-
ar hún er frá þér tekin, hafir þú van-
rækt að sýna henni ástúð, meðan tími
var til.
Og þú þarft ekki annað en að vilja
þetta, því að kraftinn til! þess og kær-
leikann getur þú sótt til Guðs og feng-
ið ókeypis.
Dvergurinn.
Þetta er indversk þjóðsaga um dverg,
sem gekk til kongsins og sagði við hann:
»Viltu g-efa mér svo roikið af landi
þínu, sem ég’ get stikað í þremur skref-
um?«
Kongur horfði á litla dverginn og
sagði: »Já, það skal ég gera.«
En alt í einu óx dvergurinn og
varð svo ógurlega stór, að hann tók alt
ríki kóngsins í þremur skrefum, og ekki
nóg með það, að hann tæki alt kóngs-
ríkið, heldur sló hann líka sjálfan
kónginn í hel.
Þetta er nú auðvitað aðeins indversk
þjóðsaga. En hvaða sannleika finnum
við í henni? Hún á að kenna okkur að
gæta okkar vel fyrir smáu freisting-
unuro og smáu syndunum.
Lítill drengur eða lítil stúlka fór í