Nýtt kirkjublað - 20.12.1907, Blaðsíða 5
NÝTT KIRKJTJBLAÐ.
277
Ellcfta boðorðið.
Yfirskriftin er undarleg, því ber sízt að neita. Yafalaust
verður einhver til að furða sig á henni, en eins og Max From-
mel segir í formálanum fyrir smásögu þessari: „Lestu fyrst
það sem eg ætla að segja þér, og segðu mér svo hvort yfir-
skriftin er ekki hæði rétt og sönn.“
Fyrir 200 árum var uppi á Englandi klerkur nokkur æru-
verður mjög, Uslier að nafni, alþektur um víða vegu sem
vottur Jesú Krists, lærður guðfræðingur og óþreytandi þjónn
kirkjunnar. Hann hafði á hendi biskupsembætti, sem í lönd-
um mótmælenda þykir hæði göfugt og ábyrgðarmikið, og |>ví
varð hann að hafa vakandi auga á prestastéttinui, sem hann
var settur yfir, jafnt líferni hennar og kenningu, og því varð
hann lílca oft að takast á hendur vísitaziuferðir um biskups-
dæmi sitt. Þegar hann svo kom á kirkjustaðina, fann hann
alt í fegurstu )-öð og reglu, — því að vísitazían hafði verið
auglýst Iöngu áður. Allar kirkjuklukkur hringdu þegar hisk-
up með fereyki sínu hélt innför sína í bæinn, prestarnir pré-
dikuðu ágætlega, kennararnir fræddu ágætlega, sóknarhörnin
hegðuðu sér ágætlega, og — því má ekki gleyma — sjálf
vísitazíuveizlan á eftir fór fram ágætlega.
En hinum guðhrædda yfirhirði gazl þó lítt að þessari
vísitazíu-aðferð. Hann langaði til að kynnast sem hezt með eigin
augum hag safnaðanna og réð því af að halda einskonar auka-
vísitazíur, þar sem hann fór um sóknirnar óþektur af öllum í
dularhúningi, svo enginn gat vitað hver hann var eða í hverj-
um erindum hann var að ferðast. Hann klæddist beininga-
maims-tötrum og stráði lilardufti í hár sitt til þess að gjöra
sig sem torkcnnilegastan; tók síðan maipoka á herðar sér og
staf í hönd sér og fór eíns og leiðir lágu um prestaköllin jiver
og endilöng, án jæss að nokkurn grunaði hið minsta. Þann-
ig útbúinn kom hann á prestsetrin og þáöi beina; fór inn í
kirkjurnar á sunnudögunum, settist i krókbekk með öðrum
beiningamönnum og hlýddi á ræður prestanna, sem ekki voru
alt af eins vandaður og við vísitazíurnar. Hann gaf sig líka á
tal við sóknarmenn og spurði þá spjörunum úr. Hinn fátæki
beiningamaður fékk því oft að sjá og heyra ýmislegt snert-