Vikan - 05.06.1952, Síða 5

VIKAN, nr. 22, 1952
5
Framhaldssaga: 14
Konkvest skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GRAY
V
aka á, stökk maðurinn út úr vagni sínum og
gekk í áttina til hinnar fögru ástæðu fyrir breytni
sinni.
„Jæja, hver þremillinn! Heimurinn er lítill,"
sagði hann glaðlega. „Við sáumst víst síðast í
Cannes Poppy. Hvernig gengur það?“
„Viltu ekki bara koma með mér, Buppy, yndið
mitt. Þá skal ég segja þér frá því öllu,“ svar-
aði unga konan. „Lífið hefur verið voðalega við-
bjóðslegt og það var svei mér heppilegt að hitta
mann eins og þig til að hughreysta mig. Stökktu
upp í.“
„Ekki skal standa á mér,“ sagði Buppy, sem
var maður á fertugsaldri, með velgreitt dökkt
hár og þykkar varir munaðarseggsins. „Ég skyldi
aka hvert sem vildi með þér, fagra kona.“
„Aðeins augnablik!" kallaði Joy þyrkingslega.
Það var eitthvað í rödd hennar, sem fékk
Buppy til að líta við með furðusvip. Fyrir fram-
an hann stóð smávaxinn, bálreiður kvenmaður;
honum fannst aujfun næstum skjóta neistum.
„Hver er þessi vinstúlka þín, Buppy?“ spurði
skrautklædda stúlkan. „Og meðal annarra orða,
hvað ætlarðu að gera af bílnum þínum? Þú get-
ur ekki látið hann standa hérna á Piccadilly."
„Mér er illa við að blanda mér í þessa forn-
vinafundi, en ég ætlaði að tilkynna yður, djöfuls
ökuníðingurinn, að þér voruð nærri búinn að
drepa fnig fyrir hálfri mínútu,“ sagði Joy og fór
að skæla af gremju. „Ég hef aldrei séð eins fanta-
legt og freklegt brot á umferðareglunum . . .“
„Ég skil — ég skil,“ tók Buppy fram í og virti
hana fyrir sér með aðdáun munaðarseggsins. „Ég
biðst afsökunar. En það var sameinuð fegurð
ykkar beggja, sem hreyf mig svo, að ég stein-
gleymdi umferðareglunum. Gæti ekki komið til
mála, að þér vilduð þiggja bílinn minn sem dá-
litla sárabót fyrir skelkinn."
„Hvað eigið þér við? Ég var ekki skelkuð,"
svaraði Joy af ákafa. „En ef þér haldið að mér
falli vel að hoppa og hlaupa um fjölfarnar göt-
ur . . . Sögðuð þér hvort ég vildi þiggja bílinn
yðar? Hér er enginn staður eða stund til að
vera með heimskulega fyndni."
„Við skulum vera kvitt,“ sagði Buppy kæru-
leysislega. „Ég veitti yður banatilræði. Ég vil
bæta fyrir það með því að gefa yður bílinn minn.
Jafnar það ekki reikningana? Er unnt að sýna
meiri sanngirni ?“
„Þér eigið við hvort hægt sé að koma fram
með fíflalegra boð en þetta?“ sagði Joy gremju-
lega, því henni mislíkaði mjög hið gíruga og
lostafulla augnatillit mannsins; fannst eins og
hann væri að afklæða hana með augunum . . .
„Ég ætti að ná í lögregluþjón . . .“
„1 guðs bænum settu bílskrjóðinn af stað,
Poppy,“ greip Buppy fram í og sneri sér frá
Joy og að stúlkunni við stýrið. „Ég vil fyrir
engan mun lenda í illindum."
„Eins og þér þóknast, stóri drengur."
Joy til mikillar undrunar eetti fína stúlkan
gangskiftinn i tengsl og bíllinn brunaði af stað.
Joy stóð ein þarna eftir á götunni hjá lysti-
vagninum — sem, ef trúa mátti orðum Buppys,
var nú hennar eign. Hreinasta heimska, auðvitað
. . . En hún var í standandi vandræðum í þetta
sinn.
Hún bjóst hálfpartlnn við að skötuhjúin kæmu
þá og þegar til baka til að gera gys að sér.
Hún sá að eitthvað af fólki hafði stanzað og
virti hana forvitnislega fyrir sér. Hún fór hjá
sér og varð hálffeimin. Hún sá það seinast til
bíls Poppy, að hann brunaði í áttina að Hyde
Park Corner og hvarf henni að lokum í um-
lerðarþvöguna.
„Jæja, ég er alveg steinhissa,“ tautaði hún
við sjálfa sig.
Hún leit nú nánar á hinn skrautlega lystibíl,
sem henni hafði verið sagt að hún ætti. Það var
Alvis-vagn — sama gerð og bíll þeirra hjóna,
hinn vandaðasti og dýrasti gripur. Virtist alveg
nýr, að sjá.
„Fíflaskapur var rétta orðið, eins og ég sagði
áðan,“ tautaði hún.
Hún var hálft í hvoru að hugsa um að skilja
bílinn þarna eftir, en við nánari umhugsun breytti
hún skoðun. Hún settist í ökumannssætið og
fann þá í fyrsta sinn hvernig er að vera bílþjófur.
Henni fannst allra augu hvila á sér og bjóst
hálfapartinn við að einhver lögregluþjónn kæmi
og stöðvaði sig og spyrði Jivað hún væri að haf-
ast að.
En enginn skipti sér af henni, þegar hún ók
af stað. Hún gerði það skynsamlegasta sem hægt
var að gera, eftir ástæðum. Hún ók bílnum beint
á Scotland Yord lögreglustöðina og afhenti ein-
kennisbúnum lögregluforingja bílinn, og gerði
þar næst boð fyrir Williams yfirforingja.
„Við skulum gæta að bilnúmerinu, frú Kon-
kvest," sagði lögregluforinginn, sem var kunn-
ugur Joy. „Náunginn hefur að líkindum verið
svinkaður eða eitthvað ruglaður í kollinum."
Joy hafði ekki séð Bill Williams siðan kvöldið
sem Matthew Ólífant var myrtur, i íbúðinni í
Wigmorestræti. Hann tók hjartanlega á móti
henni, þegar henni var vísað inn í skrifstofu
hans.
„Gaman að sjá þig, Joy,“ sagði hann um leið
og hann rétti henni hönd sem líktist hrammi.
„Hvar er Konkvest? Ekki með þér?“
„Mér finnst einhver háðshreimur i rödd þinni,
Bill. Hversvegna gæti Norman ekki verið með
mér ?“
„Það ætti þér nú að vera kunnugra en mér,“
sagði hann um leið og hann settist aftur við
skrifborðið. „En það er vitað, að hann er ekki í
borginni."
„Hefurðu látið sporhunda þína vera að snuðra
kringum Konkvest Court, til að njósna um okk-
ur,“ spurði Joy hissa. Mér finnst það ganga nokk-
uð langt Williams . . .“
Hann tók fram í fyrir henni. „Nei, við höfum
nauðsynlegri verkefni fyrir menn okkar en þess
háttar störf. Þar að auki mundi það nægt verk-
efni fyrir hundrað manns að hafa gætur á eins
sleipum bragðaref og Konkvest. Nei, við sóum
ekki mannafla okkar í það og enginn okkar
manna er nokkursstaðar i námunda við Konkvest
Court Mér datt þetta bara i hug.“ Hann breytti
umræðuefninu. „Hefurðu séð eða heyrt nokkuð af
ungfrú Ólífant síðan við jarðarförina."
„Veiztu ekki, að hún er gift?“
„Nú þegar? Það var svei mér fljótt."
„Hún dvaldist hjá okkur vikutíma — þangað
til eftir útförina — en þá talaði Norman við pilt-
inn hennar hann Gillespie og ráðlagði honum að
fara á hjónabandsskrifstofuna og fá sérstakt
leyfisbréf og vinda bráðan bug að þessu.“ Mild-
ur klökkvasvipur kom í augu Joy. „Þau voru
fallegt par, Bill . . .“ Hún breytti um svip. „Hvað
gat stúlkan lika annað gert? Hún átti engin
skyldmenni, sem hún gæti farið til, svo hafði
hún líka erft einhver ósköp, og . . .“
„Og þú áleizt það líka bezt, allra hluta vegna,
að fá hana sem fyrst í burt, ekki sízt af því
að hún er falleg og ljóshærð, hvað?“ sagði Will-
iams glottandi. „Ég lái þér það hreint ekki, góða
mín. Maðurinn þinn er dálítið veikur fyrir, þegar
þær Ijóshærðu eru annars vegar, — er það ekki?
Jæja, mér þykir vænt um að heyra, að hún hef-
ur fengið góðan samastað. Meðal annarra orða
— yfirheyrzlur Cardews eru að hefjast . . .“
„Ég kom ekki hingað til að ræða um, Cardew,"
tók hún fram i. „Hann lendir í snörunni, eins
og faðir hans . . . Einhver fábjánaræfill gaf mér
bilinn sinn á Piccadilly núna rétt áðan, og mér
fannst réttast að koma með hann hingað."
„Einhver gaf þér bílinn sinn?“ endurtók Will-
iams og glápti á hana. „Hvað áttu við — gaf
hann þér bílinn sinn? Fólk gefur ekki bílana
sína nú á dögum.“
„Þessi gerði það.“
Hún skýrði honum frá málavöxtum . . . og
eftir nokkra stund vottaði fyrir skilningi í svip
yfirforingjans.
„Já, auðvitað. Ég gleymdi þessu í augnablik- ,
inu. Þetta er sá fjórði eða fimmti,“ sagði hann
og hleypti brúnum. „Þú ert heppin, ef svo mætti
segja. Vagninn er áreiðanlega þín eign. En við
táum nánari vitneskju innan stundar. Þeir ætl-
uðu að gæta að númerinu, var það ekki?“
Siminn hringdi á næsta augnabliki, eins og til
að svara sjfurningunni. Hann hlustaði nokkur
augnablik, kinkaði kolli og lagði heyrnartólið frá
sér. Svo hallaði hann sér aftur á bak og fnæsti.
„Af hverju varð ég ekki fyrir þessu?“ spurði
hann gremjulega. „Ég hefði not fyrir svona bil
— þó ekki væri til annars en selja hann
og stinga á mig kaupverðinu. Þú hefur enga þörf
fyrir bílskömmina."
„En ég á ekki bílinn, Bill.“
„Víst áttu hann . . .“ Hann þagnaði og starði
fast á hana skrítinn á svip . . . „Vissirðu ekki ?
<<
„Vissi ég ekki hvað?“
„Hver þessi „Buppy“ er?“
„Hvernig í skollanum ætti ég að vita það . . .
Hvað er á seyði — hvers vegna ertu með þessi
dulmæli?“ spurði hún snögglega. „Af hverju
horfir þú svona skrítilega á mig.“
„Buppy er enginn annar en Everdon lávarður
— og ég bjóst við að þér þætti gaman að heyra
þhð.“
„Everdon lávarður," endurtók Joy og kipptist
við. „Mér fannst eitthvað kunnuglegt við þrjót-
inn . . . En þegar maður hittir fólk í fyrsta sinn
þekkir maður það sjaldan af blaðaljósmyndum.
Jæja, ég er alveg ringluð! Svo þetta er Everdon
viðbjóðurinn! Mér ætti að hafa skilizt það af
því hvernig hann færði mig úr flíkunum."
„Ha — hvað gerði hann?“ spurði Williams og
hnykkti við.
„Beraði, Bill — bókstaflega beraði mig,“ sagði
hún með hrolli. „Hugarfarslega, auðvitað."
,Æ, nú skil ég,“ sagði Williams og létti sýni-
lega
„Það er ekki hægt að misskilja það, þegar karl-
maður horfir á mann slíkum girndaraugum, eins
og hann ætli að gleypa mann," hélt hún áfram.
„Þið karlmennirnir sjáið þetta ekki. En við kon-