Vikan - 05.06.1952, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 22, 1952
urnar skiljum . . . Bölvaður saurlífisseggurinn.
Dirfðist að gefa mér bílskrjóðinn sinn!“
„Ef þú hefur enga þörf fyrir hann, þá get ég
þegið hann. Veiztu, að þetta er fimmti bíllinn,
sem hann gefur bláókunnugu fólki á síðustu átta
jnánuðum."
„í>ú ert að gera að gamni þínu?“
„Jæja þá, ég er þá lygari. Gefðu mér bílinn;
ég skal þiggja hann með ánægju. Eins og stend-
ur, er hann tvímælalaust eign þin. Everdon hef-
ur ekki tekið aftur neinn hinna bílanna sem hann
gaf. Maðurinn er einstakur. Frásagnir um hann
hafa verið á fremstu siðu æsifregnablaðanna
undanfarið —• frásagnir af léttúðarfullu athæfi
hans og samkvæmisklíku hans.“ Williams gretti
sig. „Því er nú fjandans verr, að við getum
ekkert aðhafzt gegn honum, af því að hann brýt-
ur ekki lögin."
„Bifreiðin er sjálfsagt allt að þúsund punda
virði," sagði Joy hugsandi. „Ég held enn hálft
í hvoru, að þú sért að skrökva að mér.“
„Ég vildi hafa verið í þínum sporum."
„Óskaðu þekss ekki, Bill. Ef þú hefðir verið í
mínum sporum, þá værir þú nú í líkhúsinu. Þú
hefðir ekki getað hlaupið fjögur skref á þrem-
fimmtu úr sekúndu."
„Eftir það sem Konkvest sagði mér í sambandi
við Ólifants-morðið — um að setja hemil á fram-
ferði Everdons, — finnst mér hálfskrítið að þú
skyldir ekki þekkja Everdon, þegar fundum ykk-
ar bar saman,“ sagði Williams og virti hana
fyrir sér hálf tortryggnislega. „Mér virðist, að ef
einhver segir hér ósatt . . .“
„Nei, Bill, í hreinustu einlægni sagt,“ tók hún
fram í fyrir honum. „Ég hef aldrei séð hann
fyrr en í dag, — og kæri mig ekki um að sjá
hann oftar. Eitt sinn er alveg nóg. Nú get ég
skilið, hversvegna Bobby Ólífant var svo hrædd
þegar hún stöðvaði bilinn okkar um nóttina.
Ef þessi saurlífisseggur leit eins á hana og hann
leit á mig . . .“
„Ég býst við að hann hafi litið enn ósvífnari
augum á hana, eftir því sem Konkvest skýrði
mér frá,“ tók Williams fram í. „Miklum mun
ósvífnari augum. Þú sást hann aðeins nokkrar
mínútur, í umferðarþvarginu í Piscadilly, og
▼issir ekki einu sinni hver hann var. Þú segist
haja séð nóg af honum."
„Meir en nóg, BiU. Stúlkur skilja . . .“
-,,Að minnsta kosti sfðsamar stúlkur," sagði
Williams stimamjúkur. „Þú ert að gera mig for-
vitinn. Ég væri ekkert á móti því að hitta þenn-
ar Everdon spjátrung sjálfur. Hann hlýtur að
vera snöggt um verri en ég hélt. Hrrwn! í þetta
sinn veit Konkvest ef til vill hvað hann er að
gera.“
,Hvað áttu við — í þetta sinn? Konkvest veit
alltaf hvað hann gerir."
„En veizt þú það, Joy?" sagði hann íbygginn.
„Situr þú þferna og ætlar að telja mér trú um að
þú vitir ekkert hvað Konkvest er að gera í Ever-
donmálinu ?“
„Ég held það sé bezt við breytum um umtals-
efni,“ sagði Joy og stóð upp um leið. „Ég er
að minnsta kosti að fara. Ég kom aðeins til að
leggja bilinn i kjöltu þína. Þú mátt eiga hann,
ef þú vilt.“
Yfirforinginn dæsti.
„Ég vár aðeins að gera að gamni mínu — ég
get ekki með nokkru móti tekið þessu ágæta
boði.“
„Jæja, sjáðu þá um að hann verði seldur og
andvirðið renni til líknarstofnunar lögreglunn-
ar, eða einhverrar annarrar góðgerðarstofnunar."
Hún kvaddi og Williams settist aftur í sætá
sitt og varð hugsandi á svipinn. Hann áleit, að
Joy vissi meira en hún vildi segja honum, og
þótti miður, að hann hafði enga gilda ástæðu til
að hitta hinn hvumleiða lávarð að máli.“
Þrem dögum síðar barst óvænt tækifæri upp í
hendur honum — og það á mjög furðulegan hátt.
Yfirmaður Williams sendi öftir honum nokkru
eftir hádegi þennan dag og sýndi honum sím-
skeyti.
„Lesið þetta. Það er alveg nýkomið."
„Undir eins eftir móttöku þessa símskeytis
eigið þið að senda einn af færustu mönnum
ykkar til Everdon-setursins, Litla-Everdon,
Surrey. Ég hef hér boð inni, en ýmsum dýr-
gripum hefur verið stolið frá nokkrum gesta
minna. Ég hef ekki lagt málið í hendur
sveitarlögreglunnar, af því ég vil ekki hætta
á að gestir mínir verði ofurseldir rudda-
mennsku sveitarlögreglunnar. Ég þarfnast
manns, sem er duglegur, gætinn og skyn-
samur. Ég hef þessvegna ákveðið, að engir
aðrir en færustu menn Scotland Yards skuli
hafa afskipti af málinu og finna hina stolnu
hluti. Kostnaður er aukaatriði, en ég vænti
árangurs. Svarið undir eins með símskeyti
og segið til hvenær maður yðar kemur. —
Everdon lávarður."
Williams leit upp forviða, þegar hann var bú-
inn að lesa þessa furðulegu fyrirskipun, og á
Santling ofursta, sem hallaðist aftur á bak i sæti
sínu með hörkulegan hæðnisglampa í augum.
„Everdon — ha?“ tautaði Williams. „Hvaða
djöfuls ósvífni er þetta? Hvað heldur hann eig-
inlega hann sé?“
„Lávarðurinn skipar fyrir," sagði hinn þurr-
lega.
„Þér ætlið þó víst ekki að taka mark á þess-
um oflátungshætti eða hvað, herra minn?“ spurði
yfirforinginn. „Ef framið hefur verið rán á
Everdon-setrinu, þá er honum bezt að tilkynna
það sveitarlögreglunni. „Ruddamennska sveita-
lögreglunnar." Bölvuð frekja!"
Williams minntist þess að Konkvest hafði ein-
hverntíma sagt, að hugsun og athafnir Ever-
dons væri þrjú hundruð ár á eftir tímanum.
Honum var Ijóst, að Konkvest hafði alveg rétt
fyrir sér. Hann hugsaði sýnilega eins og léns-
herrar fyrri alda. Hann virtist ímynda sér að
hann þyrfti ekkert annað en skipa fyrir, þá
mundu allir flýta sér að hlýða.
„Þér takið eftir, að hann segir að kostnaður
sé aukaatriði," hélt ofurstinn áfram. „Hann virð-
ist halda, að Scotland Yard sé séreignarfyrirtæki
og er þess albúinn að greiða háan reikning. Það
er eftirlætis-viðhorf Everdons til fjöldans, að
alla megi kaupa — og leitt er að verða að viður-
kenna, að hann hefur of oft á réttu að standa."
„Jæja, hann kaupir nú samt ekki Scotland
Yard,“ sagði Williams með ákafa. „Við ættum
að láta setja þetta í ramma, herra minn, og
hengja það upp á vegg . . .“ Hann þagnaði allt
í einu. „Ég veit samt ekki . . . Þetta gæti verið
ágætt tækifærl . . . Lítið á, herra minn, hvernig
væri að sendá mig til Everdon-hallar ?“
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Hvað skyldi vera i pakkanum, sem frændi þinn
sendi Lilla í afmælisgjöf?
Mamman: Ég veit það ekki, elskan. Við skulum láta Lilla
opna hann í eftirmiðdaginn, ásamt hinum gjöfunum hans.
Pabbinn: Hvað ætlar þú að gefa honum?
Mamman: Ég hefi ekki ákveðið það. Ég ætla að kaupa
eitthvað handa honum um leið og ég fer að verzla.
Pabbinn: Lilli á svo mörg leik- Pabbinn: Það er ekkert í gluggan-
föng, að ég veit ekki hvað ég get um, sem hann ekki á. Ég ætla að
gefið honum. Ef til vill dettur líta á það sem er inni í búðinni.
mér eitthvað í hug í leikfanga-
búðinni.
Pabbinn: Loksins fann ég það sem Lilli á ekki, elskan mín. Ég keypti
rúlluskauta.
Mamman: Það gerði ég líka, elskan. En frænda virðist hafa dottið það
í hug á undan okkur.