Vikan - 05.06.1952, Síða 11

VIKAN, nr. 22, 1952
11
\
Æ veiöum
SAKAMÁLASAGA
Framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
22
hljóp þungum skrefum, svo allt nötraði, gegnum
borðstofuna. Gegnum liávaðann greindi Sue ann-
að hljóð. Hún var viss um að bakdyrnar lokuð-
ust hægt og hljóðlega.
„Krisy,“ æpti hún, „gættu þín, þú mátt ekki
koma hingað inn. Það er einhver . . .“
„Hjálp — morð — hjálp,“ æpti Krisy. ■
Það var kveikt í anddyrinu. Raddir heyrð-
ust frá hesthúsinu. Krisy hljóp að símanum og
kallaði: „Lögreglan — hjálp — morð — lög-
regla.“ Hún hafði kolaskófluna úr borðstofunni
í annarri hendi.
Systir Britches nálgaðist alveg óð.
Woody kom hlaupandi inn í stofuna með
skammbyssu í hendinni. Karólína kom lafmóð á
eftir og Systir Britches hljóp ýlfrandi um. Sue
hrópaði til þeirra: „Hann var í anddyrinu. Hann
fór út um bakdyrnar. Woody, þú mátt ekki fara
út . . .“ en Woody var horfinn. Karólína reyndi
að ná símanum af Krisy, sem ekki vildi sleppa
honum, og hrópaði stöðugt: „Lögregla — morð.“
Títihurðin skelltist. Ekkert þeirra hafði heyrt
í bíl Fitz, en hann heyrði nú til þeirra og kom
hlaupandi gegnum anddyrið.
Hann kom aftur á ró og reglu. Hann tók sím-
ann af Krisy, rétti Systur Britches löðrung, sem
Karólína mótmælti ekki einu sinni, en veitti
Systur Britches taugaáfall. Hún settist niður,
starði á Fitz og hætti að ýlfra af undrun.
Æst rödd heyrðist í símanum en Fitz stöðvaði
hana: „Já, það veit ég, en morðinginn var hér
fyrir fimm mínútum. Sendið bíl með útvarps-
tæki hingað strax. Þér verðið að ná í hann. Það
er satt og lögreglustjórinn flær yður lifandi,
ef þér látið þetta tækifæri ganga úr greipum
yðar.“ Hann lagði tólið á. „Lögreglan er á Ludd-
ington setrinu. Ég veit ekki hvort þessi maður
gerir nokkuð. Hvar er Woody?"
Bakdyrnar opnuðust og Woody kom hlaupandi
inn: „Fitz, ég sá ljósin á bílnum þinum. Komdu
með mér. Hann er hérna einhvers staðar nálægt.
Hefurðu skammbyssu?“
En Fitz svaraði ekki. Þai#*stóðu nú öll í and-
dyrinu og störðu á eitthvað, sem lá á gólfinu.
Það var löng, mjó og sterk leðurreim. Hún var
bundin í lykkju, sem mátti draga saman.
Karólína greip andann á lofti og varð að styðja
sig við vegginn. Krisy leiddi hana að legubekkn-
um.
„Nei, láttu hana vera," hrópaði Woody, þegar
Fitz tók reimina upp. „Það geta verið fingraför
á henni.“
Fitz anzaði honum ekki. Hann vafði reiminni
saman og stakk henni í vasann, en tók skamm-
byssu upp úr hinum vasanum og rétti Krisy hana.
„Hún er hlaðin, haltu svona á henni." Hann lagði
svartan, sterkan visifingur Krisyar á gikkinn. Svo
hljóp hann út með Woody.
Þeir vissu auðvitað báðir, að það var of seint,
en þeir urðu að reyna. Reveller hljóp með þeim,
en sýndi engan áhuga á eltingarleiknum. Hann
kom fljótlega aftur og settist geispandi við dyrn-
ar. Varir Karólinu voru bláar: „Þetta er nú
varðhundur, sem við þurfum á að halda,“ sagði
hún reið, en augnaráð hennar varð blíðlegt þeg-
ar Systir Britches kom inn til hennar.
Þeir fundu engan. Sá sem hafði verið þar,
hlaut að hafa smogið inn í þétta runnana, því
Woody og Karólína höfðu komið upp götuna frá
hesthúsinu. Það var svo auðvelt, að sleppa frá
húsinu án þess að það sæist, hlaupa frá einum
runnanum til annars og fela sig í skóginum eða
flýja yfir akrana. „Það eru ótal leiðir," sagði
Woody. „Eg vildi að lögreglan væri hér.“
En lögreglan var ekki komin og hún hafði ekki
einu sinni hringt til að fá nánari fréttir. Það
kom seinna i ljós, að lögregluþjónninn, sem var
á verði, hafði komizt að þeirri niðurstöðu, að
þetta væri nýtt gabb, til að leiða athyglina frá
Sue. Auk þess voru Henley og hinir lögreglu-
þjónarnir í Luddingtonskóginum.
„Þeir hefðu ekki getað gert neitt, þó þeir hefðu
komið,“ sagði Fitz.
Woody samþykkti þetta gramur. „Þeir hefðu
ekki trúað okkur. Krisy, sást þú alls ekkert?"
Krisy hristi höfuðið. Ekkert nema reimin sýndi,
að þarna hafði einhver verið. Woody rétti hana
að Systur Britches, sem lyktaði áhugalaust af
hqnni. Hún horfði imdirgefin á Fitz, manninn,
sem hafði slegið hana og flaðraði smeðjulega upp
um hann. Reveller, andaði djúpt undir legubekkn-
um og teygði sig.
„Til hvers hefurðu eiginlega þessa hunda, Karó-
lína frænka?" spurði Woody uppgefinn og jafn-
vel Karólína horfði ásakandi á Systur Britches:
,,Ef það hefði verið kanína . . .“ en svo þagnaði
hún.
„Getum við ekki hringt aftur í lögregluna,"
spurði Woody, en Fitz svaraði: „Þeir eru allir
i Luddington-skóginum. Þú veizt víst ekki . . .“
og svo sagði hann frá öllu sem hann vissi um
Bronson:
Nokkrir þjónar höfðu fundið hann seint um
daginn í Luddingtonskóginum. Hann hafði
verið skotinn gegnum höfuðið. Eftir því sem
Fitz bezt vissi, hafði skammbyssan ekki fund-
izt og kúlunni ekki verið náð út. Ef til vill
var hún það ekki. Að áliti sérfræðings voru
nokkrir dagar síðan hann dó. Wat hafði hringt
í Fitz, sem strax hafði ekið til Luddington-set-
ursins. Jed var þar og hafði verið þar allan
eftirmiðdaginn. Lögreglan hafði spurt Wat og
Ruby, en þau vissu ekkert. Það var farið að
yfirheyra þjónustufólkið, þegar Fitz fór. Líkið
hefði getað legið þarna í mörg ár og það fannst
ekki langt frá læknum, sem Sue hafði farið yfir
á leiðinni til dr. Luddingtons, þegar hún sá veiði-
manninn. Lögregluforinginn hafði beðið þjónana
um að reyna að finna hófspor á lækjarbakkanum
og ef þeir fyndu eitthvað, þá að láta taka mót af
því. Þeir höfðu ekki fundið nógu greinileg hóf-
spor, sem hægt væri að bera saman við hin
(og lögregluforinginn hafði sagt að sporin í
Furuskógi væru of ógreinileg til að þekkja þau,
sagði Fitz), en þeir höfðu fundið Sam Bronson
— hann var enn í reiðbuxum og peysu með há-
mu kraga, en augun voru ekki lengur vakandi
og athugul. Það var næstum komið myrkur
þegar þeir fundu hann.
Krisy sat þarna og. vaggaði stórum líkama
sínum í bláa baðmullar kjólnum fram og aftur.
Woody var fölur af geðshræringu: „Hann hef-
ur skotið sig sjálfur," hrópaði hann. „Hann hef-
ur gert þetta, Fitz. Hann skaut Ernestínu og dr.
Luddington — hann hefur vafalaust haldið að
Sue hafi þekkt hann niður við lækninn. Hann
hefur farið í veiðifrakka, því að það var auðveld-
ara . . . hann hélt að Sue þekkti sig, reyndi að
drepa hana og gafst svo upp og skaut sig.“
Fitz hreyfði vasann, þar sem hann hélt um
mjóa, sterka og samanrúllaða reim.
Woody steinþagði. Krisy breiddi svuntuna upp
fyrir höfuð og fór að gráta.
Aftur tók Fitz málið í sínar hendur. Hann
lét Krisy fara með Karólínu upp að hátta. Sue,
Woody og Fitz rannsökuðu allt húsið, læstu dyr-
um, lokuðu gluggum og tíndu upp hnífa, gaffía
og skæri, sem lágu um allt gólf í borðstofunni.
Lögreglan var enn ekki komin, svo þau gáfust
upp á biðinni. Fitz gekk út, lokaði bílnum og
slökkti ljósin á honum. Hann ætlaði að vera kyrr.
Woody hefði talað alla nóttina, ef Fitz hefði
ekki sent hann í rúmið. „Ég kalla á þig klukkan
þrjú,“ sagði hann. „Þú mátt trúa því, að við
getum ekkert gert núna."
„Viltu byssuna mlna?.'1
„Nei, hafðu hana sjálfur. Ég hefi rnína." Krisy
hafði lagt hana varlega á borðið.
„Ég ætla að vaka með þér,“ sagði Sue. Hún
bjóst við mótmælum, en Fitz sagði: „Já, gerðu
það.“
Þau töluðu saman langt fram á nótt. Sue
lá á gamla legubekknum í stofu Karólinu og
Fitz sat í hægindastól. Langt frá litu þau út eins
og róleg fjölskylda — með einni undantekningu:
Skammbyssu Fitz sem lá gljáandi í skini lamp-
ans, sem stóð á borðinu við hlið hans. En hann
sagðist vera viss um, að ekki þyrfti að vakta
húsið í nótt. Sá, sem hafði verið þar, myndi ekki
reyna aftur. Sue fannst hún örugg, fyrst og
fremst vegna nærveru Fitz, vanga hans bar við
ljósið og reykinn lagði frá vind'linum hans.
Hann hélt, að lögreglan liti á dauða Sam
Bronson sem sjálfsmorð •— og það var það eí
til vill. En skotið í Furuskógi og ókunni mað-
urinn, sem var í anddyrinu í kvöld bentu á að
Sam Bronson væri ekki morðinginn — hann lá
aauður úti í skógi. Reveller hraut hátt undir
legubekknum og Fitz kveikti í nýjum vindli.
„Sjáðu til, við getum ekki yfirheyrt hvern ein-
stakan til að komast að hvar þeir voru þegar
morðin áttu sér stað — þau myndu ekki svara,
ef það hentaði þeim. Auk þess hefur lögreglan
fengið skýrslu um alla, að minnsta kosti þegúr
fyrsta morðið var framið og er í þann veginn að
gera það varðandi seinna morðið — þeir hafa að
minnsta kosti tekið fjarverusönnun mína gilda
vegna Sepsons dómara, og Jed segir að þeir hafi
líka spurt, hvort hann hafi verið heima — og
ég veit að þeir hafa rannsakað hvar Wat og
Ruby voru. Wat var í Middleburg og þeir vita
hvern hann talaði við þar og hvenær, en Ruby
var á hestbaki og þeir hafa spurt hana hvert
hún fór og hvort hún hafi heilsað einhverjum.
Þetta get ég ekki gert, enda verður það gert
sæmilega vel. En mér datt í hug í kvöld, að við
gætum rannsakað tímabilin undan og eftir morð-
in. Og það kom í Ijós, að ég gat aHS ekki . . .“
hann dró öskubakka til sín. „Hvar var Sam
Bronson, þegar þú komst út úr húsinu, eftir að
hafa fundið Ernestínu dána? Hvar var hann,
hvar var Jed, hvað sagðir þú og hvað sögðu þeir ?
Hver kom fyrstur inn til Ernestínu?
Þetta vissi hún nákvæmlega. „Það leit út fyrir
að Bronson kæmi frá hesthúsinu — yfir sléttuna
meðfram ytri hliðinni á garðsveggnum."
„Og Jed?“
„Hann kom upp stíginn frá bílnum. Hann var
mjög nærri dyrunum, en Sam Bronson var enn
nær. Ég sagði Bronson, að Ernestína hefði verið
skotin. Hann hljóp inn í húsið. Jed sá mig og
kom hlaupandi að dyrunum."
„Svo Bronson kom inn í garðstofuna á undan
þér.“
„Já, en engu var breytt þar inni. Hann stóð
álútur yfir Ernestínu. Hann hafði ekki tíma til