Vikan - 05.06.1952, Page 12

12
VIKAN, nr. 22, 1952
— til að gera neitt — til að fela neitt eða breyta
nokkru, ef þú átt við það.“
„Ég veit ekki, hvað ég á við, Sue. En segðu
mér eitt, ég spyr aðeins til að fá það útkljáð:
Reyndi Bronson ekki að tala við þig, seinna á
ég við? Það gæti verið ábending um, að hann
vildi fá eitthvað fyrir að þegja."
„Nei, nei, Fitz, aldrei.“
Hann hugsaði sig um augnablik: ,Ef einhver
hefur komið ríðandi yfir akrana og stokkið yfir
girðinguna hinu megin við garðinn gat Sam
Bronson séð það frá hesthúsinu."
„Kamilla sá mig og Jed,“ sagði hún fljótt.
„Hún heyrði Ernestínu hringja til mín og hún
kom hingað til að segja . . .“
Hún sagði honum allt, en af kvenlegri hæ-
veraku minntist hún ekki á samninginn, sem
Kamilla vildi gera við hana. En hann grunaði
það. Það kom glampi í augu hans, eins og hon-
um væri skemmt.
„Nefndi hún nokkurt verð fyrir þögn sina?“
sagði hann og horfði rannsakandi á hana og
þegar hún roðnaði, hallaði hann höfðinu aftur
og skellihló.
„Fitz, gættu þin, þú vekur Karólínu."
„Nei nú skal ég . . .“ hann reyndi árangurs-
laust að hætta. „En þetta er reglulega skemmti-
legt. Heyrðu nú Sue — Kamilla er hagsýn stúlka,
sem skilur fjármál, ég hefi ekki leikið mér að
neinna tilfinninum — nema þinum, og það
var ekki leikur. Þetta er ekki alvara Kamillu,
en . . .“ bætti hann við alvarlega, „ef hún fer
með þessa sögu til lögreglunnar þá . . . Henley
er einmitt að leita að einhverju slíku, til að geta
handtekið þig. Það eru nokkur merkileg atriði
í sögu hennar. Hún kemur nokkuð seint fram
með hana, en samt sem áður . . . ég skal segja
þér, að ég áleit alltaf, að Ernestína hefði tekið
skammbyssuna sjálf. En ég held ekki að hún
hafi gert það þín vegna — hvernig skýrði
Kamilla það, að hún skipti svo snemma um
föt?“
„Hún sagði ekkert um það. Hún vissi það
ekki.“
„Ef til vill átti Ernestína von á öðrum gesti.
Einhverjum, sem hún var hrædd við. Einhverj-
um, sem hún ætlaði að ógna með skammbyssu,
ef nauðsyn bæri til ... eða einhverjum, sem
hún ætlaði að ryðja úr vegi áður en þú kæmir.
Hún gat líka talað við einhvern inni í garðstof-
unni, meðan þú og Jed voruð í kabananum."
„Við þann, sem drap hana?“ hvíslaði Sue.
„Við getum ekki vitað neitt um þetta,“ sagði
hann uppgefinn, en ég hefi aldrei álitið að morð-
ið hafi verið framið af ásettu ráði úr því Erne-
stína var ekki dáin, þegar þú komst. Ef það
hefur verið undirbúið, hlyti morðinginn hafa séð
svo um, að hún dæi. Þessvegna lítur það ekki
út sem slys, heldur eins og bardagi . .
„Já, en hún var skotin í bakið.“
„Ef það var bardagi, gat skotið komið hvar
sem var.“
Kamilka með sitt óstjórnlega skaplyndi, alveg
eins og Emestína. Skömmustuleg og ósjálfrátt
spurði Sue: „Fitz, sást þú Wat fylgja Kamillu
til þín?“
„Nei,“ hann horfði lengi á hana. „Áttu við,
hvort nokkur stund hafi liðið frá því hún kom
og þangað til Jason opnaði ? Hvort hún hafi
haft tima til að fara aftur til Duval-setursins ?
Þá varð hún að fara riðandi og söðla hest fyrst."
„Hún var í síðum kjól," skaut Sue inn í.
„En hún er dugleg á hesti.“ Hann þagnaði
og hugsaði sig um. Sue gat ekki hætt að hugsa
um, að fegurð og dugnaður Kamillu hafði auk-
izt eftir dauða Ernestínu — Ernestínu, sem
alltaf hafði skyggt á hana.
Á næsta augnabliki skammaðist hún sín: „Nei,
hún hefur ekki gert það. Hún gæti aldrei gert
slíkt. Það er alls ekki rétt af okkur að tala
svona.“
„En einhver hefur gert það.“ Fitz stóð upp,
gekk út að glugganum og hlustaði. En nóttin
var þögul. Hann kom aftur: „Einhver drap dr.
Luddington — og í það skipti var það ekki slys.
Þessi sami maður hefur reynt að draga þig inn
í málið. Ef við aðeins vissum meira um hvað
læknirinn gerði klukkutímann áður en hann dó.
Hann hringdi í Ruby og bað hana að koma. Lík-
lega bað hann einhvern sjúkling um að hringja
til þín og Jed og biðja ykkur að koma. Ég mundi
trúa því og lögreglan Mka, ef við gætum fundið
sjúklinginn. Gamla eldabuskan hjá Luddington
heyrði hann segja eitthvað, sem benti til, að hann
vissi hver morðinginn væri og að hann hafi falið
eitthvað vegna Jed og að hann vildi nú ekki halda
því áfram, þegar þér væri ógnað með handtöku.
Hann þagði — ef þetta er satt — þangað til
handtökuskipunin var gefin út til að taka þig
fasta. Það setti hann út af laginu. Ef hann hef-
ur átt í hugarstríði og sveiflast milli skyldunn-
ar og ástarinnar á einhverjum, skýrir það sím-
talið. Lissy Jenkins heyrði hann annaðhvort að-
vara einhvern eða ógna einhverjum. En hann
hefði ekki nefnt nafnið — en það gerði hann auð-
vitað ekki í símanum, þegar um var að ræða
svo mikilsvarðandi mál. Og jafnvel það, að hún
heyrði engin nöfn getur hafa villt þann, sem
hann talaði við. Og þess vegna hefur hann, ja,
ég trúi ekki að Luddington hafi verið hræddur
við þann sem skaut hann. Og,“ bætti hann við
skyndilega, „mig grunaði ekki að Wat hefði
ekki fylgt henni þarna um kvöldið. Það hefur
hann aldrei minnzt á.“
„Nei, hann vildi auðvitað ekki láta blanda sér
í það.“
„En það verður bráðlega," sagði Fitz og fór
fram í anddyrið. Hún heyrði fótatak hans inn
eftir ganginum og til baka aftur. Hann kom
aftur með ullarteppi og breiddi yfir hana. „Farðu
nú að sofa. Eg vil heldur hafa þig hérna, svo
ég geti horft á þig. Ætla Karólína og Woody á
veiðarnar á morgun?“
„Já, við ætlum öll. Við höfum að minnsta
kosti ákveðið það, þegar . . .“
Hann hlúði teppinu að fótum hennar: „Ég fer
með og það gerir þú líka,“ sagði hann.
Raddblærinn vakti athygli hennar. Hann varð
var við spyrjandi augnaráð hennar og hristi höf-
uðið. „Neí, ég veit ekkert, ég vona aðeins að ég
geri það sem rétt er. Farðu nú að sofa, Sue.“
„Ég get það ekki — ég vil e'kki — hvað áttu
við.“
„Ef ég vissi það,“ sagði hann allt í einu reiði-
lega. Hann settist í hægindastólinn, hallaði höfð-
inu aftur á bak og lokaði augunum. Þrátt fyrir
óróleikann sofhaði Sue og þegar hún vaknaði
næsta morgun, sat Fitz ekki lengur í stólnum.
Það var slökkt á lampanum, teppið hafði dottið
á gólfið og enihver flautaði hátt í hesthúsinu.
Woody kom hröðum skrefum inn. Hann var
með reiðbuxur á handleggnum og svipur hans
var áhyggjulaus og eðlilegur. Hajm sveiflaði
dagblaði: „Sjáðu hérna, Sue. Það stendur að það
sé sjálfsmorð. Lögreglan segir það. Vaknaðu nú.
Fitz er •farinn heim fyrir löngu. Við erum búin
að borða morgunverð. Þú lítur hræðilega út,“
bætti hann við með bróðurlegri hreinskilni, ,,þú
ættir að sjá hárið á þér.“
„Réttu mér blaðið."
Hann horfði áhyggjufullur á reiðbuxurnar sín-
ar. „Það er dýrt að fara á veiðar. Heldurðu að
.Krisy nái þessum bletti af?“
Hann beið ekki eftir svari. Enda var Krisy
sérfræðingur í að bursta föt og ná af blettum.
Hann gekk flautandi fram í eldhús og Sue greip
blöðin. Morðinginn í Baily-málinu framdi sjálfs-
morð. Dularfulli morðinginn, sem hræddi allt
héraðið, fundinn skotinn í Luddington skóginum.
Sjálfsmorð, sjálfsmorð, sjálfsmorð.
Morðingi Ernestínu Baily og dr. Luddingtons
var hestasveinninn Sam Bronson. Hann vann hjá
Baily-fjölskyldunni og hafði átt í erjum við
Ernestinu Bailý. Hann skaut dr. Luddington,
sem grunaði hvernig í öllu lá og skaut sjálfan
sig á eftir. Reiði og ótti — það skipti reyndar
engu máli hver var orsökin því ráðgátan um
Baily- og Luddington-morðin var leyst. Það héldu
allir — auðsjáanlega lögreglan líka.
kS^
Neðst til vinstri: Hvaða mat á að borða eftir að tönn hefur verið tekin úr manni? Ávexti og
ávaxtasafa, grænmeti og tómata. — Efst til hægri: Edward Winslow var einn af fyrstu landeig-
endum Bandaríkjanna. Hann samdi við Indjánana um að pílagrímar eignuðust land með lögum.
— Neðst til hægri: Tröllhákarlinn, stærsti fiskur af brjóstfiskategundinni, er mjög meinlaus.