Vikan - 10.07.1952, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 27, 1952
„Dag einn giftast þau“
smásaga eftir LESLIE HALWARD.
MIKILL mannfjöldi kom út af fótboltavellin-
um eftir kappleikinn. Bert Wooton hélt burt
eins fljótt og hann mátti, en hann varð að biða
um tuttugu mínútur áður en hann komst upp í
sporvagninn, sem flutti hann til borgarinnar.
Þegár vagninn rann af stað, varð hann að ryðja
sér leið upp í hann. Hann gekk upp á efri hæð-
ina til að fá sæti. Menn héldu áfram að streyma
upp stigann, jafnvel eftir að öll sæti voru setin,
þeir ruddust hver um annan þveran. Þegar vagn-
inn rann á stað, stóðu að minnsta kosti tólf
eftir á götunni. Einn maður stóð fast við Bert
og sneri sitjandanum í hann. Á fáum minút-
um fylltist loftið af tóbaksreyk. Allir gluggar
og báðar hurðir voru felldar aftur.
Allir, eða næstum allir, í sporvagninum höfðu
séð kappleikinn. Menn ræddu um leikinn af mikl-
um hita. Að flestra álití höfðu keppendur ekki
kunnað neitt í knattspyrnu.
„Hver fjandinn var að Ryland í seinni hálf-
leik?“
„Hann hristi af sér leiknina um leið og hann
fór úr fötum í búningsklefanum."
„Ég hefði getað varið markið, þegar Smart
skaut, með aðra hönd bundna á bak aftur.“
„Hver andskotinn hljóp eiginlega í Gordon
þarna snemma í leiknum!"
„Þetta knattspyrna! Drepið mig ekki lif-
andi! Ég hef séð krakka leika betur á götunni
með tinkrús fyrir bolta!“
Heimaliðið hafði tapað.
Bert steig af í Votergötu. Fyrsta þvergata
til vinstri upp Votergötu var Mánagata. Hann
sveigði upp Mánagötu og gekk hana næstum á
enda framhjá reiðhjólaverksmiðjunni, þá sneri
hann inn á lítinn stíg, gekk eftir húsagarði, og
cpnaði dyr á húsi, sem stóð í hægra horninu
f jarst. Þarna bjó stúlkan hans, Alís Wittle, ásamt
föður sínum og móður.
Þau hjónin voru í eldhúsinu. Frú Wittle var
að leggja á borð, það var liðið að tei. Hún var
grannvaxin og fölleit í framan, með tvær skögul-
tennur. Það var varta utan til á nefi hennar.
Eiginmaður hennar sat naumt á ruggustólnum,
fast við eldinn, laut ífram. Hann var mjög kul-
sækinn. Hann var virsmiður í málmiðjuveri og
svitinn bogaði af honum allan tímann meðan
hann vann. Jafnvel þó heitt væri í veðri, byrjaði
hann þar af leiðandi að skjálfa jafnskjótt og
hann kom úr þessum ofboðslega hita. Hann var
ævinlega örmagna, þegar heim kom og hreyfði
sig ekki af þessum stól. Hann var lítill og grann-
ur, eins og kona hans, og þegar hann sat svona
hnipraður á stólnum virtist hann engu stærri en
skólastrákur. Hann var með langt, jarpt yfir-
skegg, sem hann sneri upp á, en ekki var eitt
hár á höfði hans.
„Hvernig var leikurinn ?“ spurði hann, þegar
Bert kom inn.
„Afleitur," sagði Bert. „Þeir töpuðu með þrem-
ur móti einu.“
„Töpuðu þeir? Fyrir svona lélegu liði! Hvað
gekk eiginlega að þeim?“
„Það er það sem mig mundi langa til að vita,“
sagði Bert. „Ryland fékk vitaspyrnu, en brenndi
af og Gordon sparkaði upp í loftið, þegar hann
hafði séns á marki. Ég hef aldrei séð lélegri
leik á ævi minni!“
„Nú, þetta hefur verið bust!“ sagði Wittle.
„Að tapa þremur móti einu fyrir svona lélegu
liði!“ Þessu gat hann ekki kyngt. „Hvað gerði
Morgan ?“
„Hann var borinn út snemma í seinni hálf-
leik. Einhverjir voru að segja hann hefði fót-
brotnað."
„Bölvuð óheppni var það.“
„Hann gerði ekkert í fyrri hálfleik."
„Nú, þetta hefur verið rótarburst! Svo þeir
töpuðu þremur móti einu, ha?“
Bert kinkaði kolli. „Þeir hefðu getað unnið —
með leik.“
„Komið þið og fáið ykkur te," sagði frú Wittle.
„Hvar er Alís?“ spurði Bert.
„Uppi á lofti, hún er að búa sig, held ég,“ anz-
aði frú Wittle. „Ég veit ekki af hverju í ósköp-
unum hún er svona lengi. Alís!“ hrópaði hún
skrækri, nístandi rödd. Bert hrökk við og hvæsti.
„Alís! Bert er kominn!“
„1 guðanna bænum, öskraðu ekki svona!“ sagði
eiginmaður hennar.
Frú Wittle dæsti, en svaraði engu.
Bert heyrði Alís ganga um í svefnherberginu.
„Viltu ekki draga stólinn að borðinu," sagði frú
Wittle við mann sinn, „eða ætlarðu að þrauka
þarna?"
„Ég sit kyrr,“ sagði hann.
„Hvað viltu fá ofan á? Laxbita?"
„Nei. Ég er ekkert svangur."
„Ég keypti það sérstaklega fyrir þig. Þér þykir
það svo gott.“
,,Nei,“ sagði hann. „Mig langar ekki i neitt
að éta.“
Frú Wittle dæsti aftur. Hún vatt sér að Bert.
„Hann borðar ekki meir en nægja mundi mý-
flugu," sagði hún. „Ég veit svei mér ekki hvað
ég á fyrir hann að gera. Hann ætlar alveg að
leggja mig í gröfina."
Bert sagði ekkert.
„Mig langar I tebolla," sagði Wittle. „Það er
allt og sumt.“
„Viltu fá þér smá bita af laxi? Bara rétt
bragð?"
„Nei!“ hrópaði Wittle. „Ég vil engan helvítis
lax, heyrirðu það! Ég vil bara tebolla!"
Hún hellti tei í bolla og rétti honum.
„Má ekki bjóða þér brauðflís með smjöri?"
sagði hún. „Ég skal hafa hana eins þunna og ég
get.“
Hann lét sig falla aftur á bak í ruggustólinn
og lokaði augunum eins og hann væri of þreyttur
til að svara henni.
„Svei mér ég veit ekki hvað ég get fyrir þig
gert,“ sagði hún.
„Láttu mig í friði,“ sagði hann, kyrrlátur, með
augun lokuð. „Þú getur í það minnsta gert það
fyrir mig. Láttu mig í friði, í guðs bænurn."
Bert heyrði Alís koma niður stigann. Stuttu
síðar gekk hún inn i eldhúsið. Hún var ári yngri
en Bert. Hún var lagleg, en dálítið subbuleg. Hún
var ein þeirra stúlkna, sem nefndar eru óbrotn-
I VEIZTU -?
= 1. Hvar eru mestu koparnámur Banda- I
rikjanna ? i
§ 2. Lita munu enn í ár §
| Islands búar kærir,
að Hreggviðs niður hærugrár
höfuð til landsins færir. \
Eftir hvern er þessi vísa?
i 3. Hvað er að vera skálkóttur?
: 4. Getið þið nefnt í skyndi höfunda þess- i
arra kvæða: 1 Árnasafni, 1 Ulfdölum, :
og Hvíld?
i 5. Hver er Hasse Ekman?
i 6. Tvö nes á Islandi ná norður fyrir |
heimskautsbaug. Hvað heita þau?
i 7. Er nokkur munur á hita við suðvest- i
E urströnd Islands og norðausturströnd- i
: ina ? i
| 8. Hvor er sunnar á hnettinum syðsti oddi i
i Grænlands eða Islands?
: 9. Hvað heita kofar Eskimóa?
§ 10. Hvenær kom út timaritið Verðandi, I
og hverjir stóðu að þvi?
Sjá svör á bls. 14. i
''"inmimMiiiu...............■■immimu.........
Kannist þið við þennan?
Ég nam staðar, og sá ég einn leiðilegan
blámann sitja á einum stofni. Hann hafði
marsleggju mikla í hendi. Hann hafði
meira höfuð en asni. Upp stóð hár hans
allt; enni hafði hann sköllótt og tveggja
spanna breitt. Eyru hafði hann opin og
innan hári vaxin, augu kolsvört og krók-
ótt nef, svo víðan munn sem á leóni. Tenn-
ur hans voru sem í villigelti, hvassar og
digrar. Hár hafði hann mikið og skegg
sem hrosstagl. Haka hans var gróin við
brjóstið. Hann hafði langan hrygg og
kúluvaxinn og hallaðist fram á sleggju
sína. Hann hafði hvorki í klæðum sínum
ull né lín, heldur hafði hann fest um sig
griðungahúðir. Hann hljóp upp á einn
stofn átta álna háan. Og er hann sá mig,
leit hann til mín og mælti þó ekki. Því
hugsaði ég, að hann væri vitlaus. Dirfðist
ég þá að mæla: „Hvort ert þú maður eða
andi eða önnur vættur?“
(Úr Ivents sögu Ártúskappa.)
ar, samt hefði hún getaö orðið mjög aðlaðandi
með lítilli fyrirhöfn. Hún virtist aðeins ekki kæra
sig um það.
„Halló," sagði hún við Bert. „Sástu leikinn?"
„Já," sagði Bert.
Hún spurði hann ekki, hvor hefði unnið né
hvernig leikur þetta hefði verið. Henni var sama.
„Komið þið hingað að borðinu," sagði frú
Wittle.
Þau settust við borðið.
„Hvert eigum við að fara?“ spurði stúlkan.
„Þangað sem þú vilt,“ sagði Bert.
„Hvaða mynd er í Regal?"
„Norma Shearer leikur í henni."
„Ó, ég kann svo vel við Normu Shearer. Við
skulum fara þangað. Eigum við það?“
„Eins og þú vilt.“
„Langar þig til þess?“
„Mér er sama hvert við förum."
Strax og þau luku við teið fóru þau út. Það
var tíu minútna gangur að Regalbíói. Þau héldu
þangað og stilltu sér upp í enda biðraðar. Bert
keypti blað af strák, sem spígsporaði meðfram
biðröðinni, og las frásögn af kappleiknum. Þau
færðust smám saman. nær, því fólkið í biðröðinni
tíndist inn í bióið. Bert hélt áfram að lesa blaðið,
leit ekki við Alís. Hún lét sem hún hefði gaman
af að horfa á það sem fram fór umhverfis, en
öðru hvoru leit hún á hann og gretti sig og
stundi fussandi eða beit sig í vörina eða dillaði
fæti niður í stéttina.
Að lokum komust þau inn, en þá kom í Ijós,
að öll sæti voru setin. Þau urðu að standa upp
á endann aftast næstum hálfan annan klukku-
tíma. Að síðustu komust þau í sæti. Bert lét fall-
ast niður í það og andvarpaði svo hátt og lengi,
að kona í næstu röð fyrir framan vatt sér við,
hvessti á hann augun og sagði: „Suss!“
Það var svo sem auðvitað, að kvikmyndin yrði
afskaplega væmin. Nokkrar langar senur voru
svo dapurlegar, að ýmsir áheyrendanna flóðu í
tárum. Alís snökti og þurrkaði sér um augun
með vasaklút. Bert leiddist. Hann rambaði sér í
sætinu, stakk úr tönnum sér með títuprjóni, hóst-
aði, ræskti sig, snýtti sér hressilega tvisvar eða
þrisvar, tók meira að segja dagblaðið upp úr
vasa sínum og reyndi að lesa það. Allt þetta
gerði stúlkunni svo gramt í geði, að hún hnippti
í hann hvað eftir annað til þess að kyrra hann.
Að síðustu rak hann olbogann svo fast í hana,
að hún gat ekki varizt ópi. 1 annað sinn vatt sér
við konan fyrir framan þau, hvessti brúnir og
sagði: „Suss!"
„Sussaðu á sjálfa þig!“ sagði Bert.
Tveir eða þrír aðrir sneru sér við.
„Þögn!“
„Steinshljóð!"
Framhald á bls. 7.