Vikan - 10.07.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 27, 1952
5
Ný framhaldssaga: 1
H E F N D I N
ÁSTARSAGA eftir Elizabeth Peterson
ANNA DANE minnist oft fyrstu kynna sinna
af Mikael Killikk. Hún mundi, að hún hafði
skolfið örlítið og verið taugaóstyrk.
Hún vissi ekki hvers vegna. Hún var ekki
vön því, að vera taugaóstyrk. Og hann stóð bara
þarna og rétti henni kurteislega höndina. En
augu hans voru hörð eins og tinna og henni
fannst hann ekki þurfa nema lítinn hluta krafta
sinna til að merja hönd hennar með sinni. Ég
vildi ógjarnan hafa nokkuð saman við þig að
sælda, hugsaði hún.
Þó grunaði hana alls ekki hvað í vændum var.
Hefði hana rennt grun í það, hefði hún snúið sér
við og flúið — flúið dauðhrædd við að sjá hann.
En hún vissi það ekki og hún var kyrr. Hún
sneri sér frá honum eftir nokkur augnablik og
fór að tala við Jóhönnu Miller. Þær höfðu verið
saman á heimavistarskóla og verið vinkonur síð-
an, því þær stóðu báðar einar uppi í heiminum.
Annars voru þær mjög ólíkar, ekki aðeins í
útliti, heldur lika hvað skapgerðina snerti —
Jóhanna var ljós og kyrrlát. Anna dökk og fjör-
leg — en þeim hafði alltaf komið vel saman.
Þær höfðu ekki sézt í eitt ár, því Anna hafði
unnið um tíma í öðrum bæ og þegar hún kom
aftur nokkrum vikum áður, var Jóhanna trú-
lofuð Mikael Killikk og ætlaði að gifta sig eftir
þrjá mánuði.
Hann virtist ekki gera Jóhönnu neitt tauga-
óstyrka, þó hún væri feimin við alla aðra. Hann
hlaut að hafa sýnt henni sína betri hlið. Hún
hrósaði Mikael á hvert reipi og virtist tilbiðja
hann.
Anna ímyndaði sér, að hún vissi ástæðuna.
Hann var sá sterki, en Jóhanna eftirlát við hann.
Fyrir honum var hún eins og barn og hann fór
með hana eins og barn. Mörgum sterkum mönn-
um geðjast að konum, sem þeir geta stjórnað
þannig.
En taugar Jóhönnu virtust vera spenntar þetta
kvöld. Hún gekk órólega milli gestanna i kvöld-
boðinu, sem hún hélt í litlu ibúðinni sinni. Hún
talaði og hló mikið, en Önnu fannst eitthvað
falskt við það.
Hún fékk tækifæri til að vera ein með henni
frammi i eldhúsinu, meðan þær þvoðu upp.
„Er nokkuð að, Jóhanna?" spurði hún var-
lega.
„Nei, nei,“ rödd Jóhönnu var of áköf. ,Hvað
gæti það verið?"
„Það var einmitt það sem ég gat ekki skilið.
Þú þekkir mig nógu vel til að trúa mér fyrir
því. Ef eitthvað er að þér getur það e. t. v. hjálp-
að þér, að tala um það.“
Jóhanna hristi höfuðið hjálparvana nokkrum
sinnum. „Það er bara — þú skilur, að mér fannst
allt svo öruggt, ákveðið og dásamlegt," sagði
hún loks. „Eg hélt að hann væri sá eini, sem
máli skipti fyrir mig.“ Hún hætti snöggvast. „Og
það er hann ef til vill enn; ég veit það ekki. Það
getur verið að hitt sé bara misskilningur."
Hún hætti aftur og Anna spurði áhyggjufuíl:
„Þú átt við, að það sé einhver annar?"
Hún leit ósjálfrátt gegnum hálfopnar dyrnar
inn í stofuna, þar sem hann stóð og hallaði sér
upp að veggnum. Hann brosti kurteislega til
nokkurra ungra stúlkna, sem reyndu að skemmta
honum.
„Já“, sagði Jóhanna. „Ég get ekkert við því
gert, Anna. Ég hef reynt að berjast á móti þvl.
Ég hef reynt að telja sjálfri mér trú um, að það
sé misskilningur, en ef til vill skilurðu mig, þegar
þú sérð hann. Hann kemur seinna i kvöld. Hann
heitir Lárus Fielding og er einn af vinum Mik-
aels; það gerir það svo hræðilegt. Hann átti að
— eða verður svaramaður við brúðkaupið. Ég
hitti hann fyrir viku og síðan . . .“
Hún hætti aftur og bandaði hjálparvana út
hendinni. Anna fékk ekki tíma til að svara, því
Mikael Killikk sleit talinu við ungu stúlkurnar
og kom inn í eldhúsið.
Seinna mundi Anna ekki, hvað hann sagði. Það
var eitthvað þýðingarlaust og skemmtilegt og
Jóhönnu heppnaðist að svara i sömu mynt. Stór
hönd hans tók ákveðin um handlegg Jóhönnu og
hrollur fór um Önnu. Aðeins þrír mánuðir til
brúðkaupsins. Hvernig mundi þetta enda?
Hún varð að fara snemma og Lárus Fielding
kom seint, svo þau hittust ekki þetta kvöld. Ef
hún hefði verið lengur, hefðu þau hitzt og allt
hefði farið öðruvisi, þau hefðu komizt hjá óhugn-
anlegum harmleik.
En það gerði hún ekki. Lárus Fielding hafði
ekki séð dökkan og fjörlegan yndisleik önnu,
þegar hann beitti öllum sínum töfrum við Jó-
hönnu þetta kvöld.
Þegar Jóhanna sá hann koma inn seinna um
kvöldið, barðist hjarta hennar svo henni fannst
hún vera að kafna. Bros hans, sem virtist segja
henni svo margt og augnatillitið, þegar hann
kom auga á hana, ollu henni til að svima.
Að lokum fór fólkið. Þegar hún rétti Lárusi
hendina reyndi hún að forðast augnatillit hans,
því hún vissi, að hún missti fótfestuna, ef hún
gerði það.
Nú voru allir farnir, nema Mikael. Jóhanna
brosti til hans og reyndi að vera eðlileg.
Hann vafði hana örmum og kyssti hana. Jó-
hanna fann tárin svíða undir lokuðum augnalok-
unum. Hvað hafði komið fyrir hana? Kossar
Mikaels höfðu alltaf hrifið hana, en nú var eins
og einhver hefði kastað töfrum sínum yfir hana,
svo nú kunni hún ekki að njóta þeirra.
Armar Mikaels voru sterkir og harðir, en um
leið ástúðlegir og verndandi. Hann hafði aldrei
hrætt hana með kröftum sínum. Hann sléttaði
hár hennar blíðlega og lagði vanga sinn að henn-
ar.
1 örmum hans var hún örugg og þó kvaldist
hún af löngun eftir kossum annars manns.
Mikael fór skömmu síðar. Klukkan var orðin
margt. Allir í húsinu voru vafalaust farnir að
sofa. Eftir að hafa tekið örlítið til, fór Jóhanna
hægt að hátta sig. Hún var komin í náttkjólinn,
þegar barið var laust á útidyrnar.
Hún tók slopp og fór fram. Það hlaut að vera
einhver ungu stúlknanna af neðri hæðinni, hugs-
aði hún.
Hún gaf frá sér veikt óp, þegar hún opnaði
hurðina, en það var fljótlega kæft af vörum, sem
þrýstust að hennar. Varir annars manns — arm-
ar annars manns. Hún reyndi árangurslaust að
ýta honum frá sér og blóðið ólgaði í æðum henn-
ar.
Án þess að sleppa henni gekk hann inn í her-
bergið og ýtti hurðinni aftur á eftir sér.
„Lárus,“ orðið kom með lágu hvísli.
Hann vafði hana þéttar að sér og líkami henn-
ar í þunnum náttkjólnum þrýstist að hans.
„Ég beið niðri,“ sagði hann. „Ég faldi mig í
húsasundi, þangað til allir voru farnir. Ég varð
að sjá þig aftur. Ó, Jóharina, þú ert svo falleg
og viðkvæm."
Hún var hrædd núna — hrædd við hjartslátt
hans, sem hún fann við brjóst sér.
„Lárus, þú verður að fara — heyrirðu, þú
verður —“.
En munnur hans kæfði orðin aftur. Þegar hann
lyfti höfðinu að lokum, var hún máttlaus í örm-
um hans. Hann hélt áfram að kyssa munn henn-
ar, háls og axlir. Töfrarnir virtust nú hafa gert
hana öra og vanmáttuga. Hún gat ekkert hugsað
og ekkert fundið nema návist hans.
Á næsta augnabliki hafði hann rétt út höndina,
slökkt ljósið og þau voru i myrkri.
Anna hitti Jóhönnu oft næstu vikur, en þær
minntust aldrei á Lárus Fielding. Jóhanna virtist
ekkert kæra sig um að tala meira um hann og
Anna, vildi þá ekki hefja máls á þessu. Hún von-
aði að Jóhanna væri að reyna að gleyma honum.
Hún var enn talsvert æst og taugaóstyrk, en það
stafaði ef til vill af því, að brúðkaup hennar nálg-
aðist. Anna vonaði að Jóhanna jafnaði sig, þegar
hún væri komin í trygga höfn hjónabandsins.
En dag nokkurn varð Anna fyrir áfalli. Hún
leit óvænt inn til Jóhönnu og útihurðin stóð hálf-
opin. Lárus Fielding var búinn að opna hana til
að fara, en hafði verið kallaður inn aftur, til að
kyssa Jóhönnu að skilnaði. Þegar Anna opnaði
hurðina án þess að gruna nokkuð, sá hún þessa
hræðilegu sýn.
Það var Jóhanna, sem faðmaði ákafar. Armar
hennar ríghéldu um háls hans og hún lyfti and-
litinu, svo maðurinn gæti kysst hana. Hún hafði
lokuð augun og muldraði með einkennilega hásri
röddu: „Kysstu mig — kysstu mig aftur.“
önnu datt strax í hug hver maðurinn var.
Þrátt fyrir undrun sína og vandræði fann hún
til dálítiliar óbeitar. Jóhanna, sem var svo feimin
og stolt, auðmýkti sig svona og sárbað karl-
mann um að faðma sig. Það var svo ólíkt þeirri
Jóhönnu, sem hún þekkti að tala með slíkum
hreimi og hanga svona á honum — hún hlaut að
vera heilluð.
Svo opnaði Jóhanna augun og sá Önnu. Með
litlu ópi losaði hún sig.
Maðurinn sneri sér 'hægt við. Lárus Fielding
og Anna horfðu hvort á annað I fyrsta skipti.
Hún sá ótrúlega laglegt andlit með blá augu,
sem horfðu beint í augu henni. Og hann sá
unga konu, með stór, dökk augu, dökkrauðan
munn og grannan, hrífandi likama, og hann greip
andann á lofti.
En Anna hugsaði ekkert um hann í þetta sinn.
Hún hugsaði aðeins um Jóhönnu. Hún vissi undir
eins að Jóhanna yrði aldrei hamingjusöm með
þessum manni. Hún skildi að þessi ást kom að-
eins frá öðrum aðilanum. Jóhanna gæti aldrei
haldið honum og það ylli henni aðeins sorgar og
eymdar. Hún yrði að snúa sér aftur að Mikael
Killikk, og hann myndi gæta hennar og sjá um
hana. Kona eins og Jóhanna þyrfti slíkan mann.
Anna hafði þegar gert sér grein fyrir því, að
hún gat náð valdi yfir þessum manni. Og hún
ætlaði sér að hafa not af því.
Hann ætlaði auðsjáanlega að fara — hann var
með hattinn í hendinni. En hann lagði hann frá
sér aftur, meðan Jóhanna kynnti þau, eldrauð í
framan.