Vikan - 10.07.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 27, 1952
Fjandinn hirði það allt saman," sagði Everdon
stuttaralega.
„Jæja, góði vinur.“ Konkvest yppti öxlum.
„Vertu þá kyrr og sjáðu hvað gerist. Ég vildi
aðeins aðvara þig. Stúlka hérna — ein af þjón-
ustustúlkunum — hefur verið dregin upp úr hall-
arsýkinu, dauð. Dettur þér í hug að fólkið í
Everdon þorpinu fáist til að trúa því að hún
hafi dottið út um gluggann af slysni einni sam-
an? Hreint ekki. í>að þekkir mannorð þitt og
mjög ljótar sögur munu komast á kreik í sam-
bandi við þetta smávægilega atvik. Fallegri
vinnustúlku sálgað — fyrir þínar tilgerðir, verð-
ur sagt. Innan einnar stundar verður allt ná-
grennið komið í uppreisnarástand. Skríllinn mun
umkringja kastalann áður en þú veizt af — og
hann mun fyrst og fremst sækja að þér.“
Everdon lávarður hafði náfölnað á meðan Kon-
kvest talaði; hin alvöruþrungnu ummæli vinarins
höfðu djúptæk áhrif á hann. Hann gat séð þetta
allt í huganum . . . aðför skrílsins að höllinni
. . . komu hans og hávær köll á lávarðinn að
koma út . . .
„Nei, nei,“ tautaði hann með hryllingi.
„Farðu undir eins, þá verðurðu öruggur,“ sagði
Konkvest hvetjandi rómi. „Ég held það sé eina
vonin, Everdon. Ég ætla að vera hér og stjórna
hlutunum. Þú getur reitt þig á mig, —• er það
ekki ? Hlustaðu á mig, vinur, ég hef verið að
hugsa málin siðustu mínúturnar og mér hefur
komið ráð í hug.“
Everdon lávarður hlustaði, meðan Rúdolf von
Haupt barón — það er að segja Norman Kon-
kvest — taldi hann á verknað, sem leiddi til al-
gerðrar eyðileggingar hans sjálfs.
Xm. KAPlTULI.
Leikur Konkvests.
„Hlustaðu!“ sagði Williams yfirforingi og hélt
hendinni á lofti. Hann og Davidson undirfor-
ingi voru að enda við kvöldverðinn í þægilega
borðsalnum í Kóngshöfðinu. Til þessa hafði allt
verið eins rólegt eins og hugsazt gat. En um
leið og Davidson hætti að tyggja og fór að
hlusta, samkvæmt hvatningu Williams, heyrði
hann ógreinilega hljóð utan frá, — samræður
margra manna. Raddir mannanna hækkuðu og
lækkuðu á víxl.
„Það eru einhverjir að rifast,“ sagði undirfor-
inginn.
„Nei, þetta er eitthváð meira.“ Williams stóð
á fætur og gekk út að einum glugganum.
„Hamingjan góða! Það skyldi þó ekki vera . . .“
„Áttu kannske við? . . .“
Hvorugur þeirra lauk við setninguna. Sama
hugsun hafði skyndilega flogið báðum í hug.
Williams dró gluggatjaldið til hliðar og gægð-
ist út. Hann sá ekkert út um glerið og opnaði
gluggann og hallaði sér út. Davidson kom til
hans.
„Guðmundur minn!“ sagði hann.
Hljóðið heyrðist nú miklu skýrara, — og það
var fyrirboði. Það, sem bar fyrir augu þeirra
félaga virtist líka illsvitandi. Menn voru á hlaup-
um á dimmum götum þorpsins; tveir komu úr
hliðargötu og það virtist benda til að eitthvað
væri í aðsigi, að þeir báru þunga tréstaura; þrír
aðrir komu á hlaupum út úr bakgarði veitinga-
hússins hinum megin götunnar; konur stóðu í
húsadyrum, aðrar í opnum gluggum; suða af
áköfum en lágróma samræðum heyrðist úr öllum
áttum, eins og hvirfilbylur væri að skella á.
Alllangt í burtu, á aðalgötu þorpsins, var ein-
kennileg, flöktandi birta, sem ýmist dró úr eða
jókst. Og með vindinum barst ómur fjölda radda
— æstra, reiðilegra radda.
„Mac, þetta lítur ófrýnilega út.“
„Heldurðu að þetta sé uppreisn?" spurði undir-
foringinn, dálítið smitaður af æsingu umhverfis-
ins. „Fjárinn sjálfur! En sú tilviljun! Ég á við,
að þetta skuli koma fyrir á þessu eina kvöldi
sem við erum hérna . . .“
„Tilviljun, drengur minn!“ tók Williams fram
í hörkulega. „Það er bezt við förum út og vitum
hvað mikið kveður að þessum óróa. Það er þó
bót í máli, að við sögðum ekki hverjir við vær-
um; ef til vill réðust þeir fyrst á okkur, ef þeir
vissu það. Ég vænti þess að þorpsbúar hérna
hafi litla þörf fyrir lögreglumenn í nótt!“
„Áttu við — Konkvest. Hugsarðu í raun og
veru . . .“
Davidson þagnaði. Hinn stórvaxni yfirforingi
var farinn út — og Bill Williams flaug margt
í hug. Hann hafði þegar fengið þá reynslu af
Norman Konkvest að hann vissi að sá ráðkæni
maður var bæði fær um og vís til að setja hinn
stórfenglega sjónleik einn á stað með skömmum
fyrirvara. Konkvest vissi að félagarnir frá Scot-
land Yard voru í þorpinu og á sinn óviðjafnan-
lega og sérkennilega hátt hafði hann kveikt í
tundrinu.
„Mjög vel gert af honum, Mac,“ sagði Williams
loðmæltur, þar sem þeir hímdu í myrkrinu. „Mjög
nærgætnislegt, — næstum vingjarnlegt. En ef
hann heldur að hann komist áfram með þannig
lagað ofbeldi, morð og manndráp, þá skal hann
komast á aðra skoðun, sá skratti!"
Veitingastofudyrnar stóðu upp á gátt — og
það var engin hræða. Meira að segja veitingamað-
urinn sást hvergi. Glamrandi skóhljóð gangandi
manns heyrðist á steinlögðu strætinu skammt
í burtu. Nokkrir menn, er töluðu saman ákaft og,-
reiðilega komu í ljós. Þeir héldu áfram og blönd-
uðu sér í stóran hóp manna, er komu fyrir næsta
götuhorn. Fremstu mennirnir I þeim hóp héldu
á lofti stórum logandi blysum. Flestir þeirra
voru ungir — vinnumenn af búgörðunum í ná-
grenninu og aðrir hraustlegir náungar úr sveit-
inni. Nokkrir voru þó miðaldra og einstaka mað-
ur aldraður. Allir þessir menn báru einhverskon-
ar heimagerð vopn.
„Þeim er alvara, Bill,“ sagði Davidson.
1 fylgd með þessari ósamstæðu fylkingu voru
álíka margar konur; þær gengu á báðar hliðar
fylkingarinnar, og ef hægt væri, þá voru þær enn
fjandsamlegri og hættulegri að sjá en karlmenn-
irnir. Æsingar- og eggjunarköll kváðu við og há-
reystin óx með hverri mínútu. Úr húsum og
bæjum og úr hliðargötum komu konur og karl-
ar og bættust í aðalfylkinguna.
„Til hallarinnar!“ var hrópað.
„Já, — brennum hana til ösku!“
„Til hallarinnar!"
Það gat enginn verið í neinum vafa um hvað
skrílnum bjó í brjósti. Williams yfirforingi, sem
oft hafði orðið að mæta æstum skríl um dagana,
fékk leiðindatilfinningu fyrir bringspalirnar.
Þetta var ekki vanalegur skrill — hann hafði
sjaldan eða aldrei séð hóp manna í svona grimmu
og hættulegu skapi. Þetta voru heiðarlegir synir
sveitarinnar, sem álitu reiði sína réttmæta . . .
En hið æfða auga Williams veitti annari hlið
samfylkingarinnar athygli.
Hann var fljótur að uppgötva óróaseggina —
unga, ábyrgðarlausa angurgapa frá Litla Ever-
don. Allar borgir og hvert þorp hefur sinn skerf
af slíkum gemsujn. Þeir höfðu hæst allra og
eggjunarhróp þeirra voru æstari og ógnþrungn-
ari en allra hinna.
„Bíðið þangað til við náum í Everdon lávarð."
„Við skulum hengja hann, bölvaðan morðingj-
ann!“
„Hengjum hann á hæsta gálga!“
Williams herpti saman varirnar. Hann kóln-
aði allur upp af þessum hrópum. Nú var naum-
ast nokkurt hús eða bær þar sem ekki stóð ein-
hver í dyrum eða gluggum; jafnvel gamalmenni
og sjúklingar komu til að horfa á — og láta í
ljós samþykki sitt. Það var athyglisvert, að
enginn lögregluþjónn sást neins staðar ...
„Þetta er alvarlegt, Mac,“ tautaði Williams.
„Og við getum ekkert gert,“ sagði Davidson
vonleysislega. „Móti þessum skríl er aðstaða okk-
ar vonlaus. Þeir mundu ráðast á okkur undir eins.
Hamingjan góða! Það var sannarlega rétt sem»
þú sagðir, að það er svei mér gott að þetta fólk
veit ekki deili á okkur.“
Efst: Afríkukonum þykir fallegt að bera fleyga í nösunum. Óvenjuleg skreytingaraðferð! Neðst
til vinstri: Eru ógiftir nemendur síður taugaóstyrkir en giftir? Já. Neðst til hægri: Nefið á einni
tegund pelikana er stundum átján þumlungar á lengd, og algengt er að þeir séu 10 feta breiðir
með útþanda vængi.