Vikan - 10.07.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 27, 1952
11
Framhaldssaga:
Konkvest
nú ertu farinn að gera tilraunir til að drekkja
þeim!“
Hann hljóp út úr herberginu og fram gang-
inn. Aldrei gleymdist honum að tala enskuna á
sinn sérkennilega og há-málfræðilega rétta hátt..
Hann hljóp í spretti niður stigann, og Everdon
lávarður, er fann ósjálfrátt hina andlegu yfir-
burði hans, fylgdi fast á eftir. Þeir hlupu í einum
spretti þvert gegnum stórá forsalinn, til mikillar
undrunar þeim gestum, er voru þar á stangli.
Köll stúlkunnar höfðu ekki heyrzt í framhluta
hallarinnar. Tveir eða þrír gestanna æptu á þá
spyrjandi.
„Allt er i lagi — og engin ástæða til hávaða,"
kallaði Everdon til þeirra. „Við komum strax um
hæl.“
Þegar hann kom út, sá hann Rúdolf von
Haupt barón hlaupa yfir vindubrúna og svo
eftir grasbakkanum yfir að hliði hallarinnar.
Hann hélt á stóru vasaljósi, er sendi frá sér
bjartan Ijósgeisla, er klauf draugalegt kvöld-
húmið.
„Hérna!“ kallaði hann snögglega um leið og
hann stanzaði. „Hún er hérna.“
Hann benti. Og Everdon lávarður, sem hafði
verið að safna i sig illskuna á leiðinni, hélt aft-
ur af skammagusunni, sem var komin fram á
varir hans. Hann kenndi stúlkunni að öllu leyti
um þessa leiðinlegu slysni, og hann hafði-ákveðið
að reka hana burtu, undir eins og þeir væru
búnir að ná henni upp úr vatninu. En það sljákk-
aði í honum illskan, þegar hann sá hana fljóta
hreyfingarlausa í síkinu.
„Hvað er að henni?“ tautaði hann hásri röddu.
„Heldurðu að stúlkur falli niður I hallarsíkið
án þess að verða nokkuð um það?“ sagði Kon-
kvest stuttaralega. „Haltu á ljósinu, Buppy.“
Það var í samræmi við eðli og lyndiseinkunn
Konkvests, að hann tók að sér stjórnina á björg-
uninni. Everdon hélt vasaljósinu skjálfandi hendi
á meðan Konkvest teygði höndina niður fyrir
bakkann og dró líkama stúlkunnar til sín og
lyfti henni upp úr vatninu. . . . Nú höfðu nokkrir
þeirra gesta, sem ólatastir voru, komið á vett-
vang og stóðu kringum þau Konkvest, með
starandi augum og botnuðu ekki í neinu. Ein-
hverir þeirra virtust halda, að hér væri um ein-
hverskonar skemmtun að ræða.
„Þetta gengur nokkuð langt, Buppy, gamli
vinur,“ Sagði ein stúlknanna stríðnislega. „Við
vitum að visu að það er einn þinna skemmtilegu
vana, að kitla vinnustúlkurnar undir hökuna,
fyrir því er engin ástæða til að kitla þær út í
hallarsíkið!"
„Haltu þér saman, fjandans tuðran þín!“ sagði
Everdon öskuvondur.
„Hæ, róleg . .
„Þetta var slys,“ æpti hans hágöfgi skrækum
rórni. „Heyrið það öll sömul. Það var slys og
ekkert annað. Ég snerti ekki bölvaða stelpuna.
Hún datt út um gluggann."
„Hversvegna ertu þá svona voða æstur?“ sagði
snotran sem talað hafði áður. „Það gerir henni
ekkert til, þótt hún fengi dýfu.“
Konkvest tók fram í fyrir henni, harðri, ís-
kaldri rödd:
„Hér er ekki aðeins um kaffæringu að ræða.
Stúlkan er dauð.“
Það varð þögn, — óttaleg, voðalega langdregin
þögn. Mary lá í örmum Konkvests, dauðbleik og
hreyfingarlaus, en nokkrir blóðdropar seytluðu
úr andliti hennar. . . . Rennvott hárið lá niður
yfir annan vangann.
„Þú ert brjálaður!" hvíslaði Everdon lávarður
um siðir. „Dauð? Það nær engri átt. Hvernig
gæti það verið? Hún getur ekki hafa hlotið bana
aí' þessu falli. Þú ert sturlaður, Rudolf.“
„Væri ekki réttara að einhver næði í lækni?“
sagði einhver gestanna.
„Læknir getur ekki komið að gagni hér,“ sagði
Konkvest höstuglega. „Ég veit hvað ég segi,
Everdon. Stúlkan er dauð. Auðvitað muntu verða
að ná í lækni síðar — og lögregluna líka.“
„Lögregluna ?“ sagði Everdon skjálfraddaður.
„Þetta er viðbjóðslegur púkaháttur, finnst
mér,“ sagði éin af stúlkunum. „Þið ætlið þó ekki
að láta lögregluna snuðra hér um allt.“
„Skammist þér yðar ekki fyrir að tala svona
i viðurvist sjálfs dauðans.“ Rödd Konkvests
hljómaði nístingskalt. „Sorgleg tilviljun þetta,
Buppy. Við vorum að tala um að leika morð
hérna, til þess að hafa skemmtun af Williams
yfirforingja . . .“
„Hvað áttu við, maður — tilviljun?" tók Ever-
don fram óeðlilega hárri röddu. „Ertu að gefa
i skyn að hér hafði verið drýgt morð?“
„Stúlkan hérna er dauð,“ sagði Konkvest.
„Ég snerti hana ekki, segi ég,“ æpti Everdon
tryllingslega. „Hún hopaði út að glugganum ...“
„Af hverju hopaði hún út að glugganum,
Buppy?“ spurði einn gestanna. „Vinnustúlkur
hopa ekki út að gluggum að ástæðulausu."
„Við skulum fara inn. Við verðum bara að
vona að þjónustufólkið viti ekki urn þennan sorg-
a.rleik.“
riann bar byrði sína yfir vindubrúna. En í stað
þess að ganga inn í höllina, beygði hann inn í
steinlögð bogagöng. Everdon kom með mót-
mæli, en Konkvest sagði eitthvað við hann og
lávarðurinn flýtti sér á undan og opnaði málm-
slegna hurð.
„Það er betra að hún liggi hérna,“ sagði Kon-
kvest blátt áfram.
„En . . . setjum svo að hún sé ekki dauð í
raun og veru?“ stamaði Everdon og reyndi að
halda í þessa veiku von.
„Athugaðu hana!“ sagði Konkvest hvatskeyt-
lega. „Líttu á hana, vinur! Athugaðu hana sjálf-
ur. Heldurðu að ég þekki ekki hvoi't maður er
aauður eða ekki, þegar ég sé hann? Blóðið að
tarna . . . Hún hlýtur að hafa rekið höfuðið í
steinvegginn í fallinu. Það er ljótur skurður á
höfðinu. Þú ert með vasaljósið — lýstu hérna.
Ég skal sýna þér.“
„Nei, nei,“ tautaði Everdon og skalf.
Staðurinn sem þeir komu inn í, var vopna-
salurinn, og var sjaldan gengið þar um. Stórar
vængjahurðir opnuðust inn í höllina, en á útvegg
salsins voru aðeins litlu dyrnar, sem þeir komu
inn um. Þetta kaldranalega herbergi var vel
fallið til líkgeymslu nokkurn tíma.
Konkvest setti hina aumkunarverðu byrði sina
á gólfið og huldi hana með ábreiðu. Svo gengu
þeir báðir þegjandi burt og lokuðu dyrunum á
eftir sér. Konkvest stakk lyklinum á sig,
„Hinar dyrnar eru lokaðar, svo við verðum
að fara þessa leið,“ sagði hann um leið og þeir
komu í undirgöngin. „Nú er þér mest nauðsyn
að fá eitthvað sterkt að drekka, Buppy. Þegar
þú ert búinn að því, verður þú að hefjast handa.“
„Ég skil ekki . . . hefjast handa?“
„Komdu. Drekktu fyrst.“
Þegar þeir komu inn i forsalinn stóðu gestirn-
ir í smáhópum og töluðu saman hljóðlega; allir
voru sýnilega felmtraðir. Konkvest veitti eftir-
tekt að tveir þjónar, er stóðu aftarlega í saln-
um, voru hlutleysislegir á svipinn eins og þeirra
er venja, en hann sá það strax á þeim að þeir
vissu hvað gerzt hafði. Andlitsdrættirnir voru
of trénaðir til að vera eðlilegir.
„Inn í bókasafnið,“ sagði Konkvest hrað-
mæltur.
Hann tók Everdon lávarð við arm sér og band-
aði forvitnum gestum af báðum kynjum frá þeim.
Hið næma eyra vígdjarfa ofurhugans hafði tekið
eftir lágum ómi, ógreinilegum en illsvitandi, er
Everdon hafði ekki veitt neina eftirtekt. Það
var ómur af mannamáli, er heyrðist gegnum stóru
vængjahurðirnar, að íbúðahluta þjónustufólksins.
Konkvest talaði ekki stakt orð eftir að þeir
komu inn í bókasafnið, fyrr en Everdon hafði
drukkið hálft vatnsglas af óblönduðu brennivíni.
Þá var það Everdon' sem talaði fyrst.
„Rudolf, það var ekki mér að kenna!“ sagði
hann skjálfraddaður. „Ég segi þér það satt, að
ég kom ekki nærri stúlkunni. Hún var ótta-
slegin af einhverju. Þegar lögreglan kemur, þá
verður þú að styðja framburð minn . . . .“
„Þegar lögreglan kemur, góði Everdon minn,
verður þú ekki hérna — ef þú ert hygginn."
„Hvað áttu við?“ spurði hinn og starði á Kon-
kvest. „Guð sé oss næstur. Ertu vitlaus? Held-
urðu að ég hlaupi í burtu? Það væri hreinasta
brjálæði."
„Nefndu það hvað sem þér sýnist. En það er
einasta leiðin til að bjarga þér.“
Everdon lávarður bandaði höndunum i mikilli
æsingu.
„Þú talar óráð! Lögreglan getur ekki hand-
tekið mig. Þú veizt að þetta var slys, Rúdólf. Ég
er búinn að segja þér, að þetta er hættulaust .. .“
„Þú ert i engri hættu fyrir lögreglunni, það
viðurkenni ég,“ tók Konkvest fram í góðlátlega.
„Ég trúi því, að þetta hafi verið slys, kæri Buppy.
Lögreglan getur því, I versta tilfelli, naumast
gert meira en að átelja þig fyrir að hræða stúlk-
una svo að hún datt út um gluggann."
„Hvern fjandann áttu þá við?“ æpti hágöfgin.
„Hversvegna ætti ég þá að hlaupast á brott?“
„Ég var að hugsa um sveitafólkið — heiðar-
lega fólkiö í Litla Everdon og nágrenninu," sagði
Konkvest af þunga og alvöru. „Nei, nei, vinur
minn, ég var ekki að hugsa um lögregluna. Ham-
ingjan góða! Sérðu ekki hættuna?"
„En . . . en . . .“
„Það er nú þegar illur kurr í hópi vinnu-
fólksins. Heyrðirðu ekki háreystina, þegar við
komum inn ? Sagan hefur borizt til þorpsins nú'
þegar. Þú veizt hve fljótt svona fréttir berast."
„En fjandinn hafi það, maður, ég óttast eklti
þessa sveitarudda."
„Þá skaltu vera kyrr,“ sagði Norman hvasst.
„Þarf ég að skýra þér frá hneykslunum, sem þú
hefur verið orðaður við í seinni tíð? Fólk hér í
Surrey ber litla hlýju í brjósti til þín. 1 sann-
leika sagt og án þess að ýkja neitt, þá hatar
sveitafólkið þig eins og fjandann sjálfan, — og
þú veizt það vel sjálfur. Þú hefur af ásettu
ráði gert það sem þú hefur getað til að óvirða
það og traðka á því . . .“