Vikan - 06.11.1952, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 43, 1952
7
Klukkustund á barnaheimilinu

LAIJFA8
T ITLI drengurinn á forsíðunni
er að vísu ekki á barna-
heimili, en hann hefði alveg
eins getað gægzt fram undan
tré í garðinum á nýja barna-
heimilinu Lafásborg, þegar
blaðamaður frá VIKUNNI leit
þar inn klukkutíma eftir að
heimilið tók til starfa.
Þar var allt annað en grátur og
gnístran tanna eins og búast hefði
mátt við, því lítið fólk þarf á öllu
sínu hugrekki að halda til að fara í
fyrsta skipti frá mömmu. Börnin
hlupu um í garðinum með hjólbörur
og spaða og allt virtist leika í lyndi.
Lítil tveggja ára hnáta hjúfraði
sig þó snökktandi upp að fóstrunni
og saug upp í nefið. Klukkutíma
seinna var hún farin að slá stóran
strák með spaða. Önnur dálitið eldri
átti enn bágra. Andlitið var allt orð-
ið rauðflekkótt af gráti og hún rig-
hélt í stúlkuna, en hún fylgdist samt
af áhuga með því sem fram fór í
kringum hana.
Áhorfendur
Frú Þórhildur Ólafsdóttir, for-
stöðukona heimilisins, var nú komin
út í garðinn. Hún sá strax að stór
hópur hafði safnazt saman niður við
hliðið. Utan við rimlana stóð barna-
hópur úr nágrenninu og gægðist inn.
Hérna var eitthvað alveg nýtt á ferð-
inni og þau vildu að minnsta kosti
fylgjast með hvað væri að gerast í
þeirra eigin hverfi. Það var alls ekki
von að þau skildu það þegar frú Þór-
hildur sagði þeim að þau trufluðu
börnin og yrðu að fara. Þau mættu
kíkja seinna. Hún var auðsjáanlega
búin að margendurtaka þessa beiðni
án árangurs. ,,Það er þarna einn, sem
á litla frænku hérna,“ sagði hún við
mig til skýringar. „Og hann gerir
hana svo órólega.“
„Hver vill hjálpa til við að hreinsa
garðinn,“ kallaði hún svo. „I gær
var búið að gera han svo fínan, en
í nótt kom rok og nú þarf að tína
saman laufið. Ég læt ruslákörfuna
hérna neðst á stíginn. Tínið þið svo
saman laufið og keyrið það í hjól-
börunum að körfunni. Svo skal ég
koma með hrífur.“ Stærstu krakk-
arnir fóru strax að tína upp gullt
laufið, sem þakti garðinn.
Allt í cinu færðist líf í tuskurnar.
Ung stúlka var farin að útbýta litl-
um garðhrífum. „Hrífu! Ég langar
í hrífu.“ „Ég skal ná í fleiri hrífur,“
sagoi stúlkan, en hugsaði sig svo
um. „En hver á að keyra, ef allir
fá lirifur?" Jafnvel litla sorgmædda
stúlkan hvíslaði líka „Ég vil hrífu,“
en þegar hrífan kom, var sorgin aft-
ur búin að ná yfirhöndinni og hún
hætt við að raka.
BORG
Vinnugleði
Nú var kominn stór hópur á gras-
flötinn. Börnin rökuðu hver á móti
öðru og enginn vildi aka hjólbörun-
um, en í hvert skipti sem hrífan var
orðin full, hófu þau hana á háaloft
og hlupu eins og fætur toguðu að
körfunni til að losa það, sem ekki
hafði dottið á leiðinni. En hvernig
sem á því stóð, var karfan brátt orð-
in hálffull og færri lauf á grasbal-
anum.
„Hérna skulum við koma fyrir
rennibraut,“ sagði frú Þórhildur við
nokkra krakka, sem stóðu í kringum
liana í tröppunum „Og svo pommum
við niður“. „Já,“ sagði einn og settist
strax á steinrennuna utan við tröpp-
urnar og nú þurfti að útskýra fyrir
honum, að það væri ekki eins gaman
að „pomma" niður steinrennu.
„Kona! má hann taka af mér vagn-
inn,“ heyrðist einhvers staðar og á
miðju saltinu hjá tveim litlum stúlk-
um, sem voru að vega, sat stór strák-
ur og hreyfði sig ekki. En þær kvört-
uðu ekki, bara sátu með heimspekis-
svip og biðu eftir því, að hann færi,
svo þær gætu haldið áfram.
„Ég vil leika mér með fallegu
dúkkurnar inni,“ sagði kotroskin
telpa og kippti i fóstruna. Og henni
var lofað dúkku, þegar hún kæmi
inn.
Gilitrutt
Mig fór að langa til að sjá dúkk-
una, sem gat laðað huga hennar frá
öllu fjörinu úti og fylgdist með frú
Þórhildi inn í húsið. Húsinu er þann-
ig skipt að hver aldurflokkur er
alveg útaf fyrir sig og þar eru alls
konar skemmtileg leikföng, sem ætl-
uð eru til uppeldis og „fallegu dúkk-
urnar“ voru ferlegar tuskubrúður og
litu í mínum augum út eins og Gili-
trutt.
1 vöggustofunni á efstu hæðinni
léku sér tvær litlar stúlkur, sem ekki
gátu sofið úti á svölunum með hin-
um, því þær voru kvefaðar. Frú Þór-
hildur sagði, að öll börnin væru ekki
komin í þessa deild, meðal annars
vegna þess, að mæður þeirra ynnu
ekki allar á laugardögum. Alla aðra
daga komu þær með börnin á morgn-
ana, sumar kl. 7.45 og sækja þau
aftur kl. 5.
Það síðasta sem ég sá, þegar ég
gekk út úr garðinum, var lítil dreng-
ur, sem faldi sig bak við pabba sinn
og lét ekki lokka sig þaðan, hvernig
sem stúlkurnar brostu til hans. Á
veggjunum og við hliðið var aftur
orðið fullt af krökkum úr nágrenn-
inu. — E. P.
ForsíQumynd:
Þorvaldur Ágústsson.
| MISKUNNSAMI
i 1»/rAT! MAT! Ég vildi gefa
1 »1T1 sál mína fyrir brauðbita,"
i hrópaði Stellan Hedman.
i Hann hætti að ganga um gólf.
i Nei, þetta var ekki gott. Svona
í mundi enginn tala, þó hann hefði
| ekki bragðað matarbita í viku.
i Það fór í taugarnar á honum,
i hvað þetta hljómaði kjánalega, ef
Í maöur sagði það upphátt, þó það
§ liti ágætlega út á pappírnum.
Í Hann stanzaði við gluggann, dró
i djúpt andann og æpti:
„Mat! Ég verð að fá mat, þó ég
Í svo þurfi að stela honum!“
Hann bjó enn í litlu íbúðinni i
i hrörlega húsinu, þar sem hann
| hafði byrjað rithöfundarferil sinn,
i en á þessum 15 árum var hann
= búinn að breyta henni í snotra
I piparsveinsíbúð.
i Stellan Hedman var þekktasti
i bókmenntagagnrýnandi bæjarins
i og doktorsritgerðin hans var álit-
Í in snilldarverk. Nú var hann bú-
i inn að vinna í nokkra mánuði að
i fyrstu skáldsögunni sinni og gekk
i bölvanlega. Þetta hlaut að vera
i vorinu að kenna. Ef hann átti að
i vera hreinskilinn við sjálfan sig,
i þá varð hann að viðurkenna, að
Í hann hafði ekki verið ánægður
i með eina einustu línu, síðan hann
i mætti nýja leigjandanum í stigan-
i um. Hún gekk hnakkakert og víða
i stuttkápan gat ekki leynt því, hve
i vel vaxin hún var. Og hvílíkir
í fætur! Um leið og hún gekk fram-
i hjá, mættust augu þeirra andar-
Í tak. Hún hafði yndislega falleg
Í gráblá augu. Að vísu þekkti hann
i margar glæsilegar stúlkur, en
| hann var ekki vanur að fá hjart-
Í slátt, þegar hann mætti þeim. Og
i nú hafði hann mætt henni í stig-
i anum á hverjum degi í viku og
i var enn að brjóta heilann um,
i hvernig hann gæti kynnzt henni.
| Hann fór út á veitingahús
| að borða. Hann var varla fyrr
i sestur en hann hrökk við. 1
[ dyrunum stóð yndislega, unga
Í stúlkan. Hún gekk í áttina til
i hans, settist beint á móti honum
i og bað um te og ristað brauð.
Í Stellan var alveg utan við sig.
Hann hámaði í sig matinn,
í án þess að líta upp. Stúlkan borg-
Í aði teið um leið og hún fékk það,
i en snérti það svo ekki. Allt í einu
i sagði hún:
i „Þér megið ekki reiðast mér,
: en takið við þessu umslagi“, —
| og svo var hún farin.
Ilann starði undrandi á eftir
É henni, þegar hún hvarf út um
i dyrnar, reif svo upp umslagið.
i Ur því duttu tveir tíu krónu seðl-
Í ar.
„Við skulum ekki taka þetta of
Í alvarlega fyrir alla muni,“ sagði
i hún, þegar ha.nn barði að dyrum
Í hjá henni daginn eftir. „Þér er-
Í uð auðvitað komnir til að skila
i afganginum af peningunum.“
„Já,“ sagði Stellan. „En satt að
| segja skil ég þetta ekki.“
„Hvernig ég komst að þessu?
Í Þér sögðuð mér það sjálfur. Ég
BAMVERJINN
er vön að Uafa gluggann minn op-
inn þegar ég er að vinna og þér
talið við sjálfan yður. Svo þegar
ég sá yður fara inn í veitinga-
húsið á horninu, vissi ég hvað þér
höfðuð í huga.“
Uoksins skildi Stellan hvernig í
þessu lá. Hún hélt auðsjáanlega,
að hann hefði ekki bragðað matar-
bita í heila viku. Og þessi yndis-
lega stúlka hafði ekki hikað við
að koma honum til hjálpar, þegar
hún hélt hann vera í vandræðum.
„Verið ekki leiður yfir þessu,
fyrir alla muni. Ég hefi sjálf
verið að þvi komin að gera það
sama. Og nú getum við kynnt
okkur.“ Þau spjölluðu lengi sam-
an. Hún sagðisb teikna auglýsing-
ar en hann sagðist vera rithöf-
undur. Að lokum sagði hún:
„Mér hefur dottið dálítið í hug.
Komið til mín kl. 5 á morgun.“
Næsti dagur fór í að búa til
ræðustúf til skýringar og læra
hann utanað. Og þegar Stellan
barði að dyrum hjá stúlkunni á
mínútunni fimm, opnaði hún og
bauð honum inn.
Um leið og hann gekk inn í
herbergið, reis gráhærður maður
upp úr stólnum.
„Frændi," sagði stúlkan. „Þetta
er hr. Hedman. Og þetta er Less-
ig ritstjóri Stokkhólmspóstsins."
Hún leit undrandi á frænda
sinn, sem skellihló: „Hamingjan
góða, er þetta ungi maðurinn, sem
ég átti að hjálpa?“ sagði hann.
„Svo þú átt ekki lengur fyrir
mat? Þetta var ágætt!“
„Ég skil þetta ekki, frændi.
Þekkirðu hann?“ spurði stúlkan.
„Hvort ég þekki hann. Líttu á
sakleysissvipinn á honum. Og ég
sem borga honum 25.000 krónur
á ári fyrir bölvaða þvæluna sem
hann skrifar fyrir blaðið mitt.“
„Farðu út,“ æpti stúlkan frarr-
an I Stellan. En það var frændi
liennar, sem greip hattinn sinn
og stafinn og hvíslaði prakkara-
lega að henni um leið og hann
skauzt út: „Láttu hann nú kenna
ærlega á því.“
„Mér þykir þetta mjög leiðin-
legt . . .“
„Ég er viss um, að þér hafið
skemmt yður konunglega,“ greip
stúlkan fram í. „Það var bara
verst, að þér gátuð ekki haldið
áfram að gera gys að mér.“
,,Ég var ekki að gera gys að
yður,“ sagði Stellan, sem sá að
nú var allt tapað. ,,Ég ætlaði bara
að nota tækifærið til að kynnast
yður, þvi ég elska yður.“ Og hann
snei'i sér viJ til að fara.“
?,Svona eru karlmennii'nii',“
sagði hún. „Korna sér fyrst i
vandræði, láta ástarjátningu
fylgja og hlaupa svo í burtu.“
Það var kominn stríðnisglampi í
augun á henni og hún skellihló.
„Þarna er ykkur í'éttilega lýst.
Annars er teið þitt farið að kólna,
svo það er eins gott fyrir þig að
fara að drekka það . . .“
.......................................................................,,,,,,,,iiiiil»li»i,,,,,,ii»li,,»lil»i»,,,iiii,»,,,,,,,>