Vikan - 20.11.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 45, 1952
5
Hún hvarf eins og dögg fyrir sólu •
FULL af óróa og tálsýnum," svaraði Viola.
„Alveg eins og löðrið í augunum á manni,
þegar maður syndir í sjónum. 1 augnablikinu er
það þar — svo er það horfið. Ef eitthvað merki-
legt kemur fyrir, er maður of taugaóstyrkur til
að njóta þess fyrr en á eftir. Eg held ekki að
maður geti orðið hamingjusamur án þess að hafa
hæfileika til að grípa „augnablikin"."
„Og hvað svo?“
„Ekkert — alls ekki neitt . . . maður er bara
á lífi og finnur það.“
Violu fannst Beatrice undarleg stúlka. Hún var
greind, virðuleg, víðlesin og hafði innilega samúð
með fátæku fólki. Aftur á móti var hún óþroskuð
eins og barn á sumum sviðum. Og til allrar óham-
ingju fyrir Violu hafði hún erft þann eiginleika
föður sins og beita gáfum sínum á kostnað treg-
gáfaðra fólks.
Viola sá miljónamæringinn sjaldan. Hann var
hugsunarsamur við konurnar tvær, en annars fór
svo lítið fyrir honum, að hún fékk þá röngu hug-
mynd að hann væri þjakaður af auðæfum.
Brátt hætti hún líka að bera lotningu fyrir
frúnni. Hún var algerlega laus við snobb, því
fjölskyldan var hátt yfir slíkt hafin, eðlileg og
vingjarnleg. Aðaláhugamál hennar var bridge, þó
hún spilaði alltaf um smáar fjárhæðir vegna
annarra. En henni var illa við að tapa. Það var
einkum vegna spilamennskunnar, sem Rafael
Cross var svo tíður gestur á heimilinu.
Þó Cross fengi engar fréttir af dóttur sinni,
var hann alltaf skemmtilegur innan um fólk.
Hann sagði smásögur — að vísu dálítið ýktar
— og hlustaði með athygli á aðra. Einstöku sinn-
um, þegar hann var ekki á verði, fór hann að
stara út í loftið, eins og hann væri að leita að
einhverjum, sem hann ekki gæti fundið.
„Þegar hann er utan við sig,“ sagði frú Stir-
ling, „er hann að hugsa um hana. Hefurðu séð
hvernig hann horfir á Beatrice."
„Já," svaraði Viola. „Augnaráðið verður löng-
unarfullt. Það er sorglegt."
Hún fann til samúðar með honum og auk
o---------------------------------------o
VEIZTU -?
1. Vex hvítlaukurinn ofan- eða neðan-
jarðar ?
2. 1 hvaða kvikmynd vakti Marlene
Dietrich fyrst athygli og hver lék á
móti henni?
3. Hvað er langt héðan til Færeyja?
4. Hverjar eru 6 hæstu byggingar New
York borgar? og hve háar eru þær?
5. Hvað er Miðbæjarbarnaskólinn í
Reykjavík gamall?
6. Hverjir voru hinir þrír vitru konung-
ar ?
7. Hverrar þjóðar er tónskáldið Dmitri
Schostakovitsch og hvenær er hann
fæddur?
8. Hvaða mynt er notuð á Spáni?
9. 1 hvaða skáldsögu er Scarlett O’Hara
aðalsöguhetjan ?
10. Hvað er minnsta ríki heimsins?
Sjá svör á bls. 14.
-----------------------------------------o
þess hafði hann gert henni greiða. I fyrsta skiptið
sem hann mætti henni á hótelinu, spurði hann
hana hvort hún héldi enn herberginu í Pomeranía-
húsinu og hver borgaði það fyrir hana.
„Ég hringdi í majórinn til að vita hvort hann
vildi lækka leiguna meðan ég væri þar ekki, en
síminn bilaði skyndilega . . . ég held að síminn
hans bili þegar honum hentar."
„Láttu mig um það,“ sagði Cross. Þegar þau
voru að borða, sagði hann allt í einu.
„Hver borgar leiguna á íbúðinni þinni,
Greeny ?“
„Það geri ég,“ , svaraði miljónamæringurinn.
„Þakka þér fyrir að vekja athygli mína á þessu,
Cross."
Enginn þorði að spyrja um dóttur hans, en
einu sinni heyrði Viola að Stirling spurði:
„Hefurðu verið krafin um peninga, Cross?"
„Nei, til allrar hamingju.*~-Svo slæmt er það
ekki enn. Það er það eina sem ég hugga mig
við.“
Stirlinghjónin buðu Cross oft yfir á sitt hótel
og Cross fór með þau út að skemmta sér, en
einn daginn bauð hann þeim allt í einu til hádeg-
isverðar. Viola var ekkert hrifin af boðinu, því
hún var orðin leið á að þurfa alltaf annaðhvort
að skemmta Beatrice eða hlusta á Cross og hún
átti ekkert sameiginlegt með hjónunum. Hana
var farið að dauðlanga til að rabba rólega við
Foam.
„Hefirðu séð Alan Foam nýlega?" spurði hún.
„Nei,“ svaraði Cross. „En hann hringir auð-
vitað til mín daglega."
„Mér þætti gaman að hitta hann aftur. Hann
bauð mér að borða þegar ég var svöng."
„Greeny," hrópaði Beatrice óttaslegin. „Það
getur ekki verið."
„Er það ekki? Líttu bara á hvað ég er grönn
og glæsileg . . . Vildirðu ekki að þú værir fátæk
líka ?“
„Hver er Alan Foam?" spurði frúin.
„Ungi maðurinn, sem er að leita að Evelyn,"
sagði Cross. „Ég vildi gjarnan heyra álit þitt
á honum svo það getur verið að ég bjóði honum
með ykkur."
„Ágætt," svaraði frúin.
Foam var ekkert hrifinn af boðinu, því hann
hafði séð of marga ríka þorpara til að bera virð-
ingu fyrir auðnum. En hann þáði það samt í
von um að hitta Violu.
Um leið og hann kom inn í anddyri hótelsins,
kom hún á móti honum.
„Ég var farin að efast um að þú kæmir,"
sagði hún. „Það er dálitið einmanalegt að vera
rik og nú erum við líka starfsbræður. Ég hefi
líka leynilögreglustörf á hendi."
Nú kom Cross þjótandi og fór með hann til
Stirlingfjölskyldunnar og honum fannst frúin
skoðanir. Hann hafði ekki nokkurn grun um að
hún var að vega og meta allt sem hann sagði.i
Við borðið sat hann á milli stúlknanna og fór
að brjóta heilann um hvað síðasta mynd Róberts
Taylors hefði heitið, til að ljúka skyldum sínum
við Beatrice, en hún bjargaði því við með því
að tala af svo mikilli kunnáttu um stjórnmál að
hapn gat varla svarað henni.
En nú tók gestgjafinn að sér að skemmta
gestunum. Hann talaði, sagði sögur og hló hæst,
alveg eins og hann hefði engar áhyggjur. Allt
í einu hætti hann í miðri setningu og þau litu
öll í sömu átt og hann.
„Nei, er þetta ekki Raff Cross?"
Há og stórbeinótt, gráhærð kona kom að borð-
inu. Hún var vel klædd í grárri ferðadragt, task-
an og skórnir í réttum lit og hatturinn, sem auð-
sjáanlega var spánýr, hallaði alveg eins og hann
átti að gera. Sjálf var hún aftur á móti sólbrennd
og veðurbarin.
Andlit Cross ljómaði og hann kyssti konuna
og lagði handlegginn utan um axlirnar á henni.
„Nell" hrópaði hann. „Nell Gaynor. Þú hefur
ekkert breyzt."
„Ekki þú heldur," svaraði konan. „En hvað það
var gaman að hitta þig aftur."
Þau horfðu öll á þessar kveðjur. Það var eng-
inn vafi á innileik Cross. Hann hafði blátt áfram
gleymt því að hann var að skemmta miljónamær-
ingum.
„Hvernig komstu, Nell? Flaugstu?"
„Nei, ég kom með skipi. Ég er á ferðalagi um
alla Evrópu og nú hefi ég þrjá daga í London."
„Og þeim eyðirðu með mér,“ sagði Cross.
„Nei, Raff Cross, ég ætla ekki að drekka á
börum og horfa á skrautsýningar."
Nú áttaði Cross sig. „Þetta er Nell Gaynor,
bezta vinkona mín og mesta kona Bandaríkj-
anna. Við fórum í hjólreiðarferðir og fiskuðum
saman, þegar við vorum lítil."
„Það er ekki eitt orð satt af þessu. Við erum
vinir, en við höfum aldrei leikið okkur saman.
Hann er 10 árum eldri en ég og ég er nú ekkert
unglamb lengur. Hann er enn sami lygarinn,
þrátt fyrir ensku fötin. Þau klæða þig ekki."
Cross skellihló: „Maður fær alltaf að heyra
sannleikann hjá Nell. Hvar býrðu?"
„Á Heimili fyrir enskumælandi stúlkur."
„Það var ágætt. Ég þekki unga stúlku, sem
býr þar,“ sagði frú Stirling. „Hún var einkaritari
hjá mér einu sinni og hún gæti vafalaust að-
stoðað yður. Ég skal hringja til hennar og segja
henni að hún geri mér greiða, ef hún hjálpi yður.
Hún heitir Hereford."
„Þakka yður kærlega fyrir. Ég leita hana
uppi. Raff, ég hefi fréttir af fólkinu þinu."
Það var eins og hula hefði fallið fyrir andlitið
á Cross: „Ekki núna, Nell. Ég þarf að segja þér
nokkuð." Hann tók undir handlegginn á henni og
leiddi hana frá borðinu.
Sutnir vilja slá því föstu, að meðalkonan tali
um tuttugu sinnum hraðar en maðurinn
hennar hlustar.
Hann talaði við hana, lágri röddu og hún kink-
aði kolli alvarleg á svipinn, eins og hún væri að
samþykkja eitthvað. Svo hækkaði hann röddina.
„Viltu borða með okkur, Nell?"
„Ég get það ekki,“ svaraði hún. „Ég ætlaði
bara að sækja ástralska stúlku, sem býr hér.“
„Þá ætla ég að fylgja þér fram,“ sagði Cross.
Hann kom aftur eftir svolitla stund, afsakaði
sig og sagði:
„Ég var að ákveða hvar ég ætti að hitta Nell
aftur, hún er dásamleg kona."
Foam gafst upp á að reyna að tala við Violu
og varð að horfa á eftir henni út í bílinn með
Stirling-fólkinu. Hann ætlaði að fara, þegar Cross
stöðvaði hann:
„Ég hefði ekki átt að láta Nell fara eina.
Meðan við .vorum að tala saman, var ókunnugt
fólk allt í kringum okkur og það er næg ástæða
til að setja hana í samband við mig.“
„Veit hún að dóttir yðar er horfin?"
„Nei, ég varð dauðhræddur um að hún myndi
spyrja um hana og ég hefði ekki getað útskýrt
það innan um svona margt fólk. Þegar ég var
að hvísla að henni, sagðist ég hafa slæmar frétt-
o-