Vikan - 20.11.1952, Qupperneq 6

6
í>að geta verið góðar og gildar ástœður
fyrir þvi, ef húsbóndinn er heilt kvöld
Með hendur
í vösum
V ERIÐ þið sœl — sœlar frú Anna
■— sömuleiðis — takk fyrir komuna . . .
Jœja, Pétur, get ég nú fengið skýringu á
hegðun þinni?“
„Já, hana skaltu sannarlega fá.“
„Þú hcfur hegðað þér eins og vitfirring-
ur í allt kvöld. Þú hefur ekki tekið hend-
urnar úr vösunum — ekki einu sinni til
þess að kveðja gestina. Hvað heldurðu að
þeir haldi? Svo starðirðu á mig eins og þig
langaði til að gleypa mig með húð og hári.“
„Þín vegna hefi ég þolað helvítiskvalir í
marga klukkutíma.“
„Þú ert auðsjáanlega ekki búinn að jafna
þig enn.“
,JSIei, og ég nce mér ekki fyrr en ég er
kominn úr buxunum.“
„Hamingjan góða, þú ert ekki feiminn.
Það var þó gott, að þú fórst ekki úr þeim,
áður en gestirnir voru farnir."
„Það munaði ekki miklu, að ég gerði það.
Hvað hefirðu eiginlega gert við fötin, sem
ég er í ?“
„Ekkert nema sent þau í hreinsun."
„Léztu hreinsa þau upp úr saltsýru eða
hvað?‘
,JLuðvitað ekki. Er eitthvað að fötun-
um?“
„Heldurðu að þú þurfir að segja mér, að
þú hafir setið á móti mér í allt kvöld án
þess að vita, hvað var á seiði?“
,jBg sá auðvitað, að þú ókst þér eins og
þú hefðir orma.“
„Ég skal segja þér, hvað ég hafði ekki.
Ég hafði engar tölur.“
„Engar tölur? Hversvegna?“
„Ég hefi heyrt, að þegar verið sé að fá
fanga til að játa afbrot sín, séu stundum
tekin af þeim axlaböndin eða skornar af
þeim tölurnar, en ég hefi aldrei heyrt, að
kvenfólki sé boðið til að horfa á.“
„Voru engar tölur á buxunum þínum?"
„Það var enn verra. Það var ekki ein
éinasta tala á öllum fötunum, hvorki á
jakkanum, vestinu né buxunum.“
,Jílg leit sjálf eftir fötunum og sá allar
tölurnar með eigin augum."
„Já, fötin voru í lagi þegar ég fór í þau,
en þau hafa áreiðanlega verið hreinsuð úr
einhverri djöfulsins sýru, því varla var frú
Anna sest í stólinn beint á móti mér, fyrr
en tölurnar af jakkanum duttu af. Sé það
ekki hreinsuninni að kenna, hlýtur tvinn-
inn að vera svikinn. Ég strauk hendinni
eftir jakkanum og tölurnar komu allar í
hendina á mér .... Svo duttu sex tölur
af vestinu.“
,fÞað var svei mér fyndið . . .“
„Og svo fóru buxnatölurnar að hrynja.“
„A-ha, þessvegna stakkstu höndunum
állt í einu í vasana."
„Einmitt! Og ég get fúllvissað þig um, að
það var ekki fyndið.“ * .
„En gaztu ekki farið fram og skipt um
]öt.“
,fÉg þorði ekki að hreyfa mig. Ég varð
að sitja kyrr og ég var svo reiður við þig
fyrir að hafa fötin ekki í lagi, að ég hefði
getað lúbarið þig — ef ég hefði þá getað
tekið hendurnar úr vösunum."
ir að færa henni og bað hana að tala ekki um
fjölskyldu mína fyrr en ég hefði hitt hana aftur.“
„Og hvenær verður það?“ spurði Foam.
„1 kvöld. Hún kemur hingað og borðar með
mér. Mig langar til að biðja yður að gera mér
greiða. . . . Bíðið annars augnablik. Ég þarf að
hringja."
„Ágætt. Ég ætla þá að hringja á skrifstof-
una á meðan, því ég er orðinn of seinn til að
hitta mann."
Auðsjáanlega hafði fleirum dottið í hug að
hringja á þessu augnabliki, því hann varð að
bíða eftir klefa. Loksins fékk hann klefa við
hliðina á Cross, sem auðheyrilega átti í erfið-
leikum með að láta skilja sig, því hann hrópaði.
„Hereford, segi ég heimskinginn þinn.“
En nú fór Foam að tala sjálfur, svo það var
ekki fyrr en á skrifstofunni nokkrum tímum
seinna að hann mundi hvar hann hafði heyrt
nafnið Hereford fyrr. Fyrrverandi ritari frú
Stirling hét Hereford.
Það hafði ekki mikla þýðingu á þessu augna-
bliki, og það var ekki fyrr en hræðilegir at-
burðir höfðu skeð, að hann skildi mikilvægi þess.
10. KAFLI.
Bifreiðarslys eða — ?
EGAR Foam kom út úr símaklefanum beið
Cross eftir honum.
„Mér þykir vænt um að hafa kynnzt yður
persónulega,“ sagði hann. „En nú skulum við
snúa okkur að viðskiptamálunum aftur. Ég hefi
dálítið óvenjulegt handa yður að gera.“
„Hvað er það?“ spurði Foam.
„Ég sagði yður að Nell ætlaði að borða með
mér i kvöld. Ég ætlaði að láta bílinn sækja hana,
en hún segist vilja sjá eins mikið af London og
hún geti, svo hún kemur gangandi. Mér þætti
betra að vita hana ekki eina á leiðinni. Því míður
get ég ekki farið frá símanum, svo mér þætti
vænt um ef þér vilduð sækja hana og ganga
með henni hingað."
Foam ætlaði að fara að stinga upp á því að
hann fengi sendisvein, en þegar hann sá hve
áhyggjufullur Cróss var, skipti hann um skoðun,
og ákvað að gera þessum örláta manni þennan
greiða.
„Hún sagðist ekki leggja af stað fyrr en kl. 6
en það er vissara að koma tímanlegá, því Nell er
alltaf stundvís.“
Foam samþykkti það og lagði af stað á skrif-
stofuna í vondu skapi. Hann hafði ekki einu
sinni fengið tækifæri til að segja nokkur orð
við Violu.
Hann var jafnvel feginn þegar hann gat farið
af skrifstofunni aftur og komið út í frískt loft
á leiðinni til Nell. Þar að auki gat hann kannski
frétt eitthvað þýðingarmikið um Cross og líferni
hans. Þó Nell hefði verið beðin að tala ekki um
einkamál Cross, leit hún út fyrir að vera hrein
og bein og hún mundi ekki taka það of alvarlega
ef hún væri farin að tala um gamla daga.
Þegar hann kom á hótelið hennar fimm mínút-
ur fyrir sex frétti hann að hún væri lögð af
stað. Þar sem hann vissi ekki hvaða leið hún
hafði farið var alveg vonlaust að ná henni, svo
hann sneri við aftur á skrifstofuna. Það hafði
ekki orðið mikið úr vinnu hjá honum þennan
dag og nú hafði hann loksins næði.
Þegar hann kom út aftur, fann hann að það
mundi vera réttara að fullvissa sig um að Nell
hefði komið fram, úr því Cross var svona um-
hugað um hana.
Hann nennti ekki að snúa við inn og ákvað að
koma við hjá Cross á leiðinni. Göturnar voru
blautar og loftið rakt, alveg samskonar veður og
daginn sem Evelyn hvarf. Fólk rakst á hann
við annaðhvert skref og strætisvagnarnir voru
troðfullir af votu fólki.
Hótelanddyrið með þykku teppunum var þægi-
leg andstæða við götuna úti, og þessvegna fann
Foam enn betur að hér kunni hann ekki vel við
VIKAN, nr. 45, 1952
sig. Hann hringdi bjöllunni við íbúð Cross.
Dyrnar opnuðust undir eins og Cross stóð í
dyrunum. Svartir baugar voru kringum augun
og hann spurði hvasst.
„Hvar er Nell?“ .
,,Ég hélt að hún væri hér,“ svaraði Foam.
„Hún fór að heiman 15 min. fyrir sex, svo ég
missti af henni. Mér þykir það leitt."
„Það var einkennilegt," sagði Cross og beit á
vörina. „Það er ekki líkt Nell að svíkjast um
að koma.
„Hún er sennilega á leiðinni," sagði Foam.
„Kvenfólkið hefur einkaréttindi á því að slóra.“
„Já, ég ætla að hringja og vita hvort hún hef-
ur snúið við heim og tafizt. Farið ekki, Foam.
Bíðið þangað til ég kem aftur.“
Foam kinkaði kolli og leit í blað. Hann var
svangur og gat ekki skilið þessa hræðslu um
fullorðna konu. Hann leit varla upp þegar Cross
kom aftur.
„Hún er þar ekki,“ sagði hann. „Hvað hefur
komið fyrir hana.“
„Hún hlýtur að hafa villzt," sagði Foam.
„Hún talar ensku og svo hefði hún getað tek-
ið bíl. Farið eklri, Foam.“
„En ég þarf að fá mér að borða.“
„Þér getið borðað hér. Ég fæ mat hingað upp
þegar hún kemur. Og ef hún kemur ekki, þarf
ég á aðstoð að halda.“
Þeir fóru niður í veitingastofuna og borðuðu
i flýti. Cross talaði ekki um annað en Nell Gayn-
or meðan þeir voru að borða.
„Mér fannst svo einkennilegt að sjá hana svona
fína,“ sagði hann. „Heima á búgarðinum gengur
hún í slopp og með gamlan stráhatt. Hún vinn-
ur á við tvo og hefur ekkert upp úr því annað en
hrukkur og fæði.“
„Hvernig gat hún þá veitt sér svona dýrt ferða-
lag?“ spurði Foam vantrúaður.
„Það skal ég segja yður . . . Hún hefur verið
að spara fyrir þessari Evrópuferð síðan hún var
unglingur. Eftir vinnutíma var hún vön að taka
að sér hverskonar vinnu sem bauðst. Hún hjólaði
margar mílur til að tína ber, sem hún bjó til
sultu úr og seldi. Enginn í nágrenninu fæddist
eða fór i gröfina án hennar hjálpar. Þessi ferð
hefur tekið mörg ár af æfi hennar, en hún er
stórkostleg. Þegar hún kom inn svona glæsilega
búin, langaði mig til að standa upp og hrópa
húrra." Svo bætti hann við í flýti. „Þér kærið
yður ekki um ábæti, er það? Og kaffið hérna
er vont á bragðið. Við skulum koma upp.“
Foam tók þessu með jafnaðargeði og gekk á
eftir honum fram. Allt í einu sneri Cross sér að
honum.
„Ég vildi ekki eyðileggja matarlystina fyrir
yður, en ég er ekki með sjálfum mér vegna Nell.
Það er þoka og hún er ekki vön hægri handar-
umferð. Ég taldi þrjá sjúkrabila, sem óku
framhjá meðan við vorum að borða."
„Hún er ekki þríburar," sagði Foam léttilega.
„1 tveimur þeirra var einhver annar, svo hví
skyldi hún hafa verið í þeim þriðja."
„Það er eitthvað dularfullt við þetta," sagði
Cross. „Það var aldrei hringt til mín.“
„Hvaða símtal var það?“
Cross hrökk við, svo beit hann á vörina, eins
og hann hefði komið upp um sig óvart.
„Simtal frá Ameríku," sagði hann að lokum.
Foam óskaði þess að hann væri kominn langt
í burtu en hann vildi ekki yfirgefa Cross fyrr
en eitthvað hefði frétzt, svo hann blandaði sér
whisky og sóda. Hann fann hve taugaóstyrkur
hann var á því hve feginn hann var þegar Cross
kom frá því að hringja.
„Engar fréttir," sagði hann. „Ég get ekki þolað
þessa bið. Ég er viss um að eitthvað hefur komið
fyrir hana. Við verðum að hringja á sjúkrahús-
in og á lögreglustöðina."
(Frh. á bls. 14).
Ofstœkismaður er sá, sem hvorki getur skipt
um skoðun né umrœðuefni — Churchill.