Vikan - 20.11.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 45, 1952
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
Anatol var skáldiö um borö. Frú Hansen elskaöi hann út af lífinu. En nú
leikur vinum hans mest forvitni á að vita:
SKYLDI HANN VERA
KOMINN Á KAFBÁT?
I^/að fara sögur af því að engum hafi
I nokkru sinni leiðzt á franska skipinu
Rochambeau. Það var ágætis skip, sem sjald-
an kom eða fór á réttum tíma, en barirnir
voru opnir tuttugu tíma sólarhringsins, þjón-
arnir gerðu sér margan glaðan dag og fólk gat
gengið um allan daginn í náttfötunum og
greiðsluslopp.
Það hefði verið indælt að vera á skipinu, ef
þar hefðu ekki.verið svona mörg börn. Önnur
skipafélög reyndu að halda barnafjölskyldum
frá fínu skipunum sínum og bentu þeim á Roc-
hambeau, því þar voru engir dýrmætir munir
til að skemma.
Auk barnanna var venjulega heill hópur af
einmana, miðaldra konum um borð. Við í
hljómsveitinni kunnum vel við þær, því þær
hlustuðu með andakt á viðkvæmnislega kon-
serta okkar og horfðu öfundsfullar á ungu
stúlkurnar, sem voru umkringdar öllum fáan-
legum ungum mönnum.
Frú Hansen var amerísk, miðaldra kona,
sem reyndi af alefli að sýnast nokkrum árum
yngri en hún var. Hún bjó i einni af lúxus-
ibúðum skipsins. Hún hafði verið þrigift og
siðasti maðurinn hennar látið henni eftir álit-
lega fúlgu.
„Ef ég giftist aftur,“ var hún vön að segja,
„þá vil ég mann, sem hatar líkamlega
áreynslu." Og við í hljómsveitinni vissum við
hvern hún átti.
Frúin þjáðist af vonlausri ást til Anatols de
Lilas, annars vélstjóra skipsins og skáldsins
um borð. Hann sá um útgáfu skipsblaðsins.
Anatol grunaði samt ekki hvernig á stóð, því
hann var mjög hlédrægur maður og talaði
aldrei við farþegana.
Á kvöldin sat Anatol niðri í æfingasal
hljómsveitarinnar, sem notaður var til hvers
konar gleðskapar (við álitum ekki nauðsyn-
legt að æfa okkur), og gekk frá blaðinu.
I ferðinni, sem hér um ræðir, var óvenju-
mikið af börnum. Þau voru á öllum aldri og af
öllum stærðum. Tveggja ára snáði, sem elsk-
aði tónlist, át fiðlunóturnar af aðallaginu okk-
ar, annar kastaði tölum niður í píanóið og
freknóttur strákur skaut úr vatnsbyssu beint
í andlitið á celloleikaranum okkar i miðju lagi.
Hann rauk upp og barði strákinn með bogan-
um sínum, en móðirin sendi kvörtun til skip-
stjórans.
Skipstjórinn, sem hataði bæði börn og hljóð-
færaleikara, kvað upp þann úrskurð, að hér
eftir ættu börnin að leika sér í æfingasalnum.
Anatol féll allur ketill í eld. „Hvernig á ég að
skrifa blaðið," stundi hann. „Annaðhvort verð
ég að gera það innan um öll börnin eða niðri í
vélarúminu."
Þegar Anatol kom niður kl. 8, heyrðist ekki
mannsins mál fyrir bjölluhringingum, ópum
og barsmíð. Stuttu seinna komu þrír strákar
á náttfötunum og fóru í ræningjaleik. Brátt
hafði einn þeirra smurt mustarði á hvítu bux-
urnar hans, annar rifið handritið af blaðinu
niður í smásnepla og sá þriðji kveikti i sið-
ustu kvæðunum hans.
Þegar við komum niður kl. 8.30, lá Anatol
á gólfinu og börnin ofan á honum. Við gátum
ekki stillt okkur um að hlægja. En þegar ég
leit framan í hann, hljóp ég eftir hjálp. Frú
Hansen lá i sólstól á þilfarinu og ég dró hana
með mér niður.
Hún vissi svei mér hvernig átti að fara að
og ekki leið á löngu áður en hún, hafði dregið
börnin ofan af Anatol, sent þau í rúmið og
lifgað hann við.
„Eg ætla, að ganga i sjóherinn og komast á
kafbát," stundi Anatol. „Það eru engin börn
á kafbátum."
„Vitleysa," sagði frú Hansen. „Komið þið
allir upp í íbúðina mína og fáið ykkur í staup-
inu.“
Þegar Anatol var búinn að ná sér dálítið og
sat rólegur í skrautlegri íbúð frúarinnar, bar
hún fram þá tillögu, að hann ynni þar i ró
og næði að blaðinu. Þetta fannst öllum snjall-
ræði. Daginn eftir kom blaðið út eins og
venjulega og á fyrstu siðu var nýtt kvæði „til-
einkað henni".
ÆSTU kvöld lét Anatol ekki sjá sig,
en frúin gekk um í litfögrum kjólum
og bað okkur að spila „Halelúja" og önnur
fjörug 1 ög. Kvöldið áður en við komum til
New York, bauð frúin okkur upp til sin. Ana-
tol sat þar og kunni auðsjáanlega vel við sig.
„Hann ætlar að tileinka mér fyrstu bókina
sína,“ sagði frúin hreykin.
Anatol stóð upp, hikaði svolítið og sagði svo:
„Vinir mínir, ég ætla að giftast frúnni í New
York.“ Svo hneigði hann sig djúpt fyrir henni.
Frú Hansen missti næstum glasið: „Anato!,
þú hefur aldrei minnzt á þetta og þú veizt
ekkert um mig eða fjölskyidu mína. Sann-
leikurinn er sá . . .“
Hann greip fram í fyrir henni: „Ég vil ekki
vita neitt um fortíð þína. Við erum sköpuð
hvort fyrir annað."
Við hvísluðum hamingjuóskir okkar og
læddumst út.
Næsta morgun kvaddi ég frú Hansen á
hafnarbakkanum.
„Anatol er indæll," sagði hún. „Við ætlum
að gifta okkur á morgun. Eg reyndi að segja
honum frá drengjunum mínum, en hann vildi
ekki hlusta á mig. Jack er sjö ára og Dick
hálfs fjórða árs. Þú ættir
að sjá hvað hann er sterk-
ur. Hann ætlar að verða
boxari. Eg er viss um, að
Anatol verður hrifinn af
þeim. Þeir eru líka óvenju-
leg börn.“
Ætli Anatol sé kominn á
kafbát?
□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□□
„Nei. En ég kem hvergi nærri, þangað til þú
færð leið á henni.“ Hann þagnaði. „Má ég stokka
spilin á ný?“
„Þú mátt stokka spilin á ný,“ sagði ég. En
hann mundi ekki lifa svo lengi — hann mundi
ekki lifa það, að ég fengi leið á Mónu.
En hann var ekki á sama máli um það.
MAKK lék mig grátt. Ég var tvo daga að ná
mér, lá í rúminu, og mórautt viðarandlit
heimilisguðsins brosti við mér dag og nótt.
Ég sagði Sú ég væri með magakrampa, og hún
taldi það stafa af kulda. Hún sá um, að mér var
hjúkrað og leyfði mér að sofa eins og ég vildi.
Ég þarfnaðist þess sannarlega.
Ég þurfti ekki að vera hræddur um að neinn
hringdi. Kata sagði Bromley, að ég væri veik-
ur; þar með var það útkljáð. Sjálfur var ég bú-
inn að afgreiða Makk; ekki mundi hann hringja
í bráð. Og Mónu þurfti ég ekki að óttast; hún
mundi áreiðanlega ekki hringja heldur. Ef til
vill mundi hún undrazt um mig, en svo mundi
hún bara bíða. Ég vissi, að uppfrá þessu mundi
hún alltaf bíða min.
Anna áreytti mig miklu meir en Sú. Hún var
steinhissa, þegar hún kom heim úr skólanum
fyrsta daginn klúkkan þrjú og sá mig í rúminu.
Það var furðulegur atburður í heimi barnsins.
„Hversvegna liggur pabbi í rúminu?" spurði
hún og var skrækróma í enda setningarinnar.
„Pabbi ^ ekki að liggja í rúminu. Ég vil það
ekki.“
„Pabbi er veikur," sagði Sú.
„Ætlar hann líka að eiga krakka, mamrna?"
„Nei, vina min," sagði Sú. „Mömmurnar eiga
bara krakka."
Þá missti hún áhuga á mér. „Hvenær ætlar þú
að eiga litla bróður?"
„Það verður annaðhvort lítill bróðir, eða lítil
systir, vina mín. Og þú verður bara að bíða. Eins
og ég hef sagt þér, er barnið ekki tilbúið að
koma í heiminn."
„Ég vil fá hann strax."
„Hann er svo lítill ennþá. Hann á eftir að vaxa
svo mikið, áður en hann, fæðist."
„En ég vil ekki, að hann verði stærri. Ég
vil hann sé lítill, svo lítill að hann geti legið í
dúkkurúminu rnínu."
„Við getum ekki flýtt fyrir honum, vina mín,“
sagði Sú.
Anna gafst upp, kom til mín og kyssti mig.
„Ekkí að vera veikur, pabbi. Mér þykir svo vænt
um þig alla tíma . . .“
Væmið — kannski það. En svona er föður-
hlutverkið. Ég viðurkenni það. Og hún hafði rétt
fyrir sér. Pabbi lá veikur í rúminu. Pabbi er
veikur, af því að einhver var að tæla hann burt,
vina mín. Pabbi er veikur djúpt inni. Sjúkur
á sál og sinni, sjálfstraust hans er að bugast.
Hann vill helzt umturna öllu. En það veitizt pabba
allt annað en auðvelt, vina mín. Pabbi er í voða-
legum vanda. En þó er það nú ekkert á móts við
það, sem það á síðar eftir að verða.
Ég hafði hvílzt mikið, þegar ég komst á fæt-
ur aftur. Sársaukinn var horfinn úr líkamanum,
nema í brunasárinu á öxlinni. En sjálfstraust
mitt hafði risið úr rústum. Mér fannst ég vera
öruggur. Ég var hissa, hvað mér tókst auðveld-
lega að blekkja sjálfan mig. Ég lifði tvöföldu
lífi, lék mér að því að list eins og sjónhverf-
ingamaður, og ég ímyndaði mér, að ég gerði
það líka af skynsemi, gerði það fimlega og mark-
visst.
Þessi blekking entist mér aðeins í fáeina daga.
Hún óx af margvíslegum sökum — vegna þess
að eitt minnti mig á annað, vegna þess að áður-
sögð setning var endurtekin; vegna ilmvatns-
ins og sápunnar, sem ég hafði farið með til Mónu
og af ýmsum öðrum ástæðum, hélt hún áfram
að vaxa. En það voru ekki lengur tvö aðskilin
hólf í huga mínum. Móna hélt áfram að þokast
yfir á hið rétta svæði Súar.
Framhald í nœsta blaði.