Vikan - 06.08.1953, Blaðsíða 5

1
PER5DNUR:
Hercule Poirot,frægur
leynilögreglumaður
Hastings Kapteinn. Sögu-
maður
Jane Wilkinson, Lady
Edgware
Geraldine Marsh, dóttir Edgware
lávarðar
Ungfríi Carroll, einkaritari hans
Ronald Marsh, erfingi hans
Bryan Martin, leikari
Jenny Ðriver, vinkona Carlottu
Adams
Japp, lögreglufulltrúi
23. KAFLI
Bréfið.
— Nú skulum við koma út i miðdegismat,
sagði Poirot. Hann stakk handleggnum gegnum
handarkrika minn og brosti til mín. — Ég er
ekki alveg vonlaus, bætti hann við.
Mér þótti vænt um að hann skyldi nú aftur
vera ■ orðinn sjálfum sér líkur, þó ég væri alveg
jafn sannfærður og áður um sekt Ronalds. Eg
hélt jafnvel, að Japp hefði sannfært hann með
röksemdum sínum og að hann væri honum nú
sammála. Leitin að þeim, sem hafði keypt hylk-
ið, var kannski síðasta tilraun hans, til að láta
minna bera á uppgjöfinni.
Við vorum beztu vinir, þegar við fórum út að
borða. Eg hafði dálítið gaman af því, að sjá
Bryan Martin og Jenny Driver við borð hinu
megin í veitingasalnum. Mér fannst það ekki
ósennilegt, að þarna væri ástaræfintýri á döf-
inni, þegar ég minntist orða Japps.
Þau komu auga á okkur og Jenny veifaði.
Þegar við sátum yfir kaffibollunum, yfirgaf
Jenny herrann sinn og kom yfir að borðinu okk-
ar. Hún var alltaf jafn fjörleg og röskleg.
— Má ég setjast hérna augnablik og tala við
yður, M. Poirot?
— Auðvitað, Mademoiselle. Mér þykir gaman
að sjá yður. Vill M. Martin ekki koma til okkar
líka?
— Ég bað hann um að gera það ekki. Mig
langar til að tala við yður um Carlottu.
■— Já, Mademoiselle.
— Ég hefi hugsað mikið um þetta. Stundum
getur maður ekki áttað sig á málunum undir
eins. Maður verður að rif ja ýmislegt upp — muna
mörg þýðingarlítil orð og setningar sem maður
veitti kanski enga athygli, þegar þau voru sögð.
Jæja, það hefi ég nú gert. Hugsað — og reynt
að muna allt, sem hún hefur sagt. Og ég hefi
komizt að niðurstöðu.
Andlát Edgware lávaríar
22 Eftir AGATHA CHRISTIE
— Já, Mademoiselle.
— Ég held að maðurinn, sem henni var annt
um — eða var að byrja að hafa áhuga fyrir ■—
hafi verið Ronald Marsh. Þessi, sem hlaut ný-
lega lávarðstitilinn, eins og þér vitið.
— Hvers vegna haldið þér, að það hafi verið
hann, Mademoiselle ?
— Einkum vegna þess að Carlotta var einu
sinni að tala almennt um það, hvaða áhrif það
gæti haft á menn, ef allt gengi á móti þeim.
Menn gætu sokkið djúpt, þó þeir væru í raun og
veru allra beztu menn. Þér kannizt við afsökun-
ina, um að syndir þeirra séu ekki eins miklar og
syndirnar gegn þeim. Það er það fyrsta, sem kona
telur sjálfri sér trú um, þegar henni fer að þykja
vænt um einhvern. Það er gamla sagan! Carlotta
var skynsöm stúlka og samt hélt hún þessu
fram eins og fáráðlingur, sem ekkert þekkir lifið.
Hér býr eitthvað undir, sagði ég við sjálfa mig.
Hún nefndi engin nöfn, því hún var að ræða
málið almennt. En rétt á eftir fór hún að tala
um Ronald Marsh, að það hefði verið farið illa
með hann. Hún talaði samt mjög ópersónulega
og kæruleysisléga um það. Eg setti þetta tvennt
ekki í samband þá. En nú dettur mér það í hug.
Eg held að hún hafi átt við Ronald. Hvað haldið
þér, M. Poirot? Hún leit hreinskilnislega fram-
an i hann.
— Ég held, að þér hafið kannski veitt mér mjög
mikilvægar upplýsingar, Mademoiselle.
— Það var ágætt, sagði Jenny og klappaði
saman lófunum.
— Poirot leit vingjarnlega á hana. — Þér haf-
ið líklega ekki frétt, að maðurinn, sem þér vor-
uð að tala um, Ronald Marsh, öðru nafni Edg-
ware lávarður, var handtekinn fyrir stuttri
stundu.
— Ha? Hún opnaði munninn af undrun. — Þá
koma upplýsingar mínar nokkuð seint.
— Það er aldrei of seint, sagði Poirot. — Ekki
þegar ég er annars vegar. Þakka yður fyrir,
Mademoiselle.
Hún stóð upp og fór aftur til Bryan Martin.
■— Þarna sérðu, Poirot, sagði ég. — Eftir þetta
geturðu ekki verið svona viss í þinni sök.
— Jú, Hastings. Þetta styrkir þvert á móti
grun minn.
Þrátt fyrir þessa ákveðnu fullyrðingu, trúði
ég því með sjálfum mér, að hann væri ekki eins
viss.
Næstu daga minntist hann ekki einu orði á
Edgware-málið. Ef ég talaði um það, svaraði
hann með einsatkvæðisorðum og alveg áhuga-
laust. Með öðrum orðum, hann hafði þvegið hend-
ur sínar af því. Hvaða einkennilegar grunsemdir,
sem kunna enn að hafa búið í huga hans, þá
neyddist hann nú til að viðurkenna, að þær voru
ekki raunhæfar — að fyrsta hugmynd hans um
málið hefði verið rétt og að Ronald Marsh væri
með réttu sakaður um glæp. En þar sem Poirot
var nú einu sinni svona gerður, gat hann ekki
viðurkennt það opinberlega. Þessvegna þóttist
hann nú hafa misst áhuga fyrir þvi.
Þannig skýrði ég hegðun hans. Og allt virtist
styðja þá skoðun. Hann sýndi engan áhuga fyrir
yfirheyrslunum, enda voru þær ákaflega form-
legar. Hann sökkti sér niður í önnur mál og
sýndi engan áhuga, þegar minnzt var á þetta.
Það var næstum liðinn hálfur mánuður frá þvi
að þeir atburðir, sem ég sagði frá i síðasta kafla,
gerðust, þegar ég gerði mér það ljóst að ég hafði
algerlega á röngu að standa.
Við sátum við morgunverðarborðið. Eins og
venjulega lá búnki af bréfum við disk Poirots.
Hann blaðaði í þeim með liprum fingrum. Svo
kurraði hann skyndilega af ánægju og tók upp
bréf með amerísku frímerki. Hann opnaði það
með pappírshníf. Eg horfði forvitnislega á, þar
sem hann virtist vera svo feginn að fá það. 1
umslaginu var bréf og fremur þykkt fylgiskjal.
Poirot las hið fyrrnefnda tvisvar og leit síðan
upp.
— Langar þig til að sjá þetta, Hastings?
Eg tók við því. 1 því stóð þetta:
Kæri M. Poirot. — Ég varð svo snortin af
fallega og elskulega bréfinu yðar. Eg hefi verið
svo örvilnuð yfir þessu öllu. Auk hinnar djúpu
sorgar, sárnar mér það, sem gefið er í skyn
um Carlottu — elskulegustu og beztu systurina,
sem nokkru sinni hefur verið til. Nei, M. Poirot,
hún neytti ekki eiturlyfja. Eg er viss um það.
Hún hafði viðbjóð á öllu þessháttar. Eg hefi oft
heyrt hana segja það. Ef hún hefur átt einhvern
þátt í dauða vesalings mannsins, þá hefur hún
gert það óviljandi — og auðvitað sannar bréf
hennar til min að svo var. Ég sendi yður frum-
ritið af bréfinu, fyrst þér biðjið mig um það.
Mér er illa við að láta siðasta bréfið, sem hún
Skrifaði, frá mér fara, en ég veit að þér farið
vel með það og skilið mér því aftur. Og ef
það getur komið að gagni við að leysa gátuna
um dauða hennar, eins og þér segið að það geti
gert, þá verðið þér auðvitað að fá það.
Þér spyrjið mig, hvort Carlotta hafi minnzt
á nokkurn sérstakan vin í bréfum sínum. Hún
minntist auðvitað á alls konar fólk, en engan
meira en annan. Hún talaði um Bryan Martin sem
Veiztu —?
1. Hver er
þessi kona ?
2. Eftir hvern
er óperan
,,Hollending-
urinn fljúg-
andi“ ?
3. Hvar er
Barentshaf ?
4. Hvenær
voru fyrstu
talmyndirn-
ar sýndar í
Reykjavík ?
5. Hvað hef-
ur fullorð-
inn maður
margar
tennur og
hvað eru
barnatenn-
urnar marg-
ar ?
6. Hver var Sancho Panza ?
7. Hvort liggur stærri hluti af Tyrklandi í
Evrópu eða Asíu?
8. Hvað er mesta dýpi, sem mælt hefur
verið í Atlantshafinu ?
9. Gáta: Snöggt inn rekið, loðið út tekið?
10. Hvenær dó Einar H. Kvaran?
Sjá svör á bls. 14.
a