Vikan - 06.08.1953, Blaðsíða 13

HÉRNA ER HANN STÚLKUR!
MESTA KVENNA-
GULL VERALDAR!
MARGIR hafa eflaust velt því fyrir
sér síðustu 150 árin, hvernig
Casanova hafi litið út. Var hann
óvenjulega laglegur og karlmann-
legur, eða ef svo var ekki, hvað var það þá
í fari þessa manns, sem gerði hann að fræg-
asta kvennagulli veraldar, ódauðlegri sögu-
legri persónu, sem gat — að hans eigin
sögn — vafið hverjum einasta kvenmanni
18. aldarinnar um fingur sér? Hvað viðvík-
ur útlitinu, hefur þessari spurningu nú
loks verið svarað. í Milano á ítalíu hefur
fundist af honum fyrirtaks mynd, svo skír
og óskemmd, að naumast verður á betra
kosið.
Hinn mikli Casanova er miðaldra,
þegar myndin er máluð. Hún sýnir
niann, ccrn elcki er sérlega laglegur
— cn ckki heldur ólaglegur eða ógeð-
þekkur. I-Iann er með há kollvik
(sennilegast byrjun á skalla), þung
augnalok, langt nef, viðkvæman munn
og mjög fíngerðar hendur. Hann
viroist ekki vera nema í mesta- lagi
meðalmaður á hæð, og ekki er hann
cérlega kraftalegur. Sumir mundu
jafnvel freistast til að sogja, að hann
vœri svoiítið „kcrlingarlegur", og
því má slá föstu, a'ö í Hollywood —
„musteri fcgur5arinnar“ — gerði
hann varla rnikla lukku. En nú gctur
kvenfclkio ccmsagt skoðað af -hon-
um myndina og sój til, hvort töfrar
hana eru cins cterkir cins og hér áð-
ur fyrr.
Málvcrkið af Casanova fannst í
listavcrkabúð í Milano. Fjórir af
kunnustu listfræðingum Italíu hafa
lýst yíir, að það sé ósvikið. Hinsveg-
ar eru urn það skiptar skoðanir, hver
Iiafi búið málverkið til, en þó í þeim
efnum helst hallast að einum manni:
hinum danskættaða Raphael Mengs,
scrn Cacanova cegir í æfisögu sinni,
ao hann hafi hcimsótt í Madrid 1767.
SEX RAUÐAK RÖSIR.
Framháld af bls. J/.
— Frá hverjum heldurðu að þær
hafi verið ? Vesalings drengurinn
hefur vafalaust ekki borðað í marga
daga til að geta keypt þessi blóm.
— Ég skil þetta ekki, Ellen. Þcigul
tilbeiðsla er vafalaust skemmtileg,
þó hún hljóti að vera þreytandi til
lengdar. En ég skil ekki, hvers vegna
þú situr hér í þessari finu kökubúð
og vatnar músum, vegna þess að
gamall prestur og fyrrverandi guð-
fræðingur er dáinn heima i sókninni
sinni. Þú ert þó ekki vön að leika
gamanleiki.
Ellen sendi mér augnaráð, sem ég
ætla ekki að reyna að lýsa. — Þessi
orð þín hafa sannfært mig um, að
þú skilur ekkert. Geturðu ekki gert
Casanova var alla tíð mikill æfin-
týramaður. Hann var fæddur í Fen-
eyjum 1725, en flæktist þaðan 16 ára
garnall eftir að hafa verið gerður
rækur úr prestaskóla borgarinnar
fyrir „ósiðsamlegt athæfi". Eftir það
flæktist hann víða um Evrópu og
lenti í margskonar klandri. Hann
var skoraður á hólm oftar en einu
sinni '— cg cvo va.r það auðvitað
kvcnfólkið. Það kann a'ð vera satt
hjá honum, aj enginn kvenmaður
haíi gctað stacist hann. En hitt ber
saga hans líka cngu siður með sér:
hanri átti nijög erfitt með að stand-
ast töfra kvenfólksins!
Casanova kynntist mörgum furst-
um og prinsum, og sem hirðmaður
og „kavaler" virðist hann hafa stað-
ið sig ágætlega. Hinsvegar var hann
rótlaus maður með afbrigðum og
eirðarlaus: það átti fyrir honum að
liggja að vera á sífelldu flakki.
Hann lenti í sinni alvarlegustu
raun upp úr 1750, er hann var hand-
tekinn í fæðingarborg sinni, sakaður
um njósnir og varpað í dýflissu.
Fangelsið, sem hann sat í, var al-
ræmt, aðbúnaður fanganna voðaleg-
ur, og klefinn, sem Casanova var val-
þér í hugarlund, hve mikils virði það
cr fyrir ófríða stúlku, að ungum
manni, já meira að segja laglegum
ungum manni, finnst hún vera snot-
ur og þess virði að tilbiðja hana.
Enginn karlmaður hefur verið mér
jafn mikils virði og síra Ólafur
Movatn sálugi. Þegar ég kynntist
honum, fór ég að fá áhuga fyrir að
vera vel klædd, greiða mér almenni-
lega og svo framvegis, og þá fór ég
í alvöru að hugsa um, að sá draum-
ur, sem mig hafði alltaf dreymt, gæti
ræzt, — draumurinn um að verða
leikkona. Síöan hef ég hitt marga
menn, sem hafa haft .djúp áhrif á
mig, eins og t. d. seinni maðurinn
minn og meira að segja sá fyrri líka,
þó hann væri ræfill og . . . það
skiptir annars engu máli. En áhrif
þeirra eru lítilfjörleg í samanburði
við áhrif Ólafs Movatn. Það var
inn, eins og grafhýsi. Hann var
klæddur blýi og átti að geta haldið
hverjum manni.
EN þótt ýmislegt hafi eflaust mátt
að Casanova finna, þá var hann
engin heybrók. Hann gafst ekki upp
fyrr en í fulla hnefana, cg úr blý-
klefanum og fangelsinu tókst honum
að brjótast og flýja borgina. Sagan
segir, að hann hafi gefiJ ccr tíma
til að eiga svolítið ástaræfintýri á
flóttanum.!
Hvað sem því líður, þá kornst
hann til Frakklands, og þar lifði
hann til dauðadags. Kóngurinn þar
skipaði hann einskonar forstjóra
franska happdrættisins, hann komst
í góð efni og varð kunnur sem sam-
kvæmismaður og riddari. Hann and-
aðist í höll Waldstein greifa í Bæ-
heimi, var þá farinn frá happdrætt-
inu og orðinn bókavörður hans.
Heimsfrægð Casanova sem
kvennagulls númer eitt byggist mest
á endurminningum hans, sem hann
ritaði á frönsku. Það er skemmtileg
bók og vel skrifuð um lífið í sam-
kvæmissölum Frakklands á síðari
hluta 18. aldarinnar.
hann, sem kom mér af stað. Skilurðu
það ekki?
. — Hvers vegna gafstu honum þá
ekki tækifæri ?
— Ég veit það ekki. Eg var ekki
skotin í honum. Ég var satt að segja
hrifin af Gunnari Tolnæs. Heldurðu
að ég hefði getað orðið prestkona ?
sagði Ellen og brosti.
1 strætisvagninum á leiðinni heim,
fór ég að hugsa um það, hve mikils
virði það getur stundum ver’ið að
fara eftir hugboðum — það er að
segja göðum hugboðum. Og ég
gladdist eins og barn yfir því, að ég
skyldi einu sinni fyrir mörgum ár-
um hafa sent Ellen Stig sex rauðar
rósir I afmælisgjöf, af því að ég sá
svo mikið eftir því, hvað ég hafði
verið ótuktarlegur við hana.
Prinsessan og Ijónið
Framliald af bls. 7. "
Skyndilega stækkuðu augun í
Josefu: — Ég hefði getað drepið þig,
sagði hún. — Þú hljópst fyrir skot-
ið. Þú hættir lífi þínu til að bjarga
heimalningnum þínum. Það var fall-
ega gert, Givens. Mér geðjast að
mönnum, sem eru góðir við dýrin.
Nú leit hún á hann með aðdáun í
augnaráðinu. Hetjan var að ná séi'
eftir ófarirnar.
— Mér hefur alltaf þótt svo vænt
um dýrin: hestana, hundana, ljónin,
krókódilana . . .
— Ég hata krókódíla, mótmælti
Jósefa áköf, — þessar óhreinu skrið-
andi skepnum.
— Sagði ég krókódíla? sagði Giv-
ens. — Ég átti auðvitað við kríur.
Samvizku sinnar vegna fannst
Jósefu hún þurfa að afsaka sig bet-
ur. Hún rétti iðrandi fram hendina,
og tær tár glitruöu í augnakrókun-
um: — Fyrirgefðu mér, Givens? Ég
er bara stúlka, og ég varð hrædd.
Mér þykir það svo leitt, að ég skyldi
skjóta Bill. Þú veizt ekki, hvað ég
skammast mín.
Givens tók í útrétta hendina. Hann
hélt í hana meðan göfuglyndið náði
yfirhöndinni yfir hryggðinni. A3 lok-
um var þg.ð augljóst, aj hann var
búinn að fyrirgeía henni.
— Við tölum ebki mcira ura þa3,
Jórefa. Bill Iiefci hrætt hva'ja stúlku
sem var. Ej ckal skýra það fyrir
strákunum.
— I3rtu vi£S um, a3 þú hatir mig
ckki? sagSi Jéscfa og gcklc ósjálr’-
rátt nær hor.um. Augun í hcnni voru
svo bliölcg og iJrandi.
AÐ var lcomið myrkur, og r.ui-
vitaii gat Joscía ekki farið ein
heim á búgarJinn. Frinsessan cg
maðurinn, ccm var svo góður við
dýrin, riðu þvi hli-3 við hlið heim á
leið. Josefa færði sig nær oj lítil
hendi þreifaði eftir einhvcrju. Givens
íann hana. Hestarnir voru samsti;
Þau héldust í hendur og cigandi
annarrar sagöi:
— Ég hef aldrei vcrij hrædd fyrr,
en hugsaðu þér, hvað. það hcfði vcr. >
hræðilegt að mæta villtu ljóni. Mév
þykir svo vænt um, að þú skulir
fylgja mér.
Klukkutíma seinna, þegar búið var
að slökkva ljósin, kom Josefa að
dyrum föður síns í náttfötunum og
kallaði til kóngsins: — Pabbi,
manstu eftir gamla ljóninu, sem
kallað er „Djöfullinn", ljóninu, sem
drap Gonzales og 50 kálfa á Salada-
búgarðinum? Ég drap það í kvöld
niðri við ána. Skaut tveimur skot-
um gegnum höfuðið á þvi, um leið
og það stökk. Ég þekkti það á
vinstra eyranu, sem Gonzales mark-
aði með sveðjunni sinni áður en hann
féll. Þú hefðir ekki getað hitt betur
sjálfur, pabbi.
— Húrra fyrir þér, þrumaði Benni
innan úr myrkrinu.
„Hún er fjári lagleg. Hvaðan ætli
hún hafi þetta?“
„Frá föður sínum, hygg ég.“
„Laglegur maður?“
„Nei en selur snyrtivörur." ■
13