Vikan - 06.08.1953, Blaðsíða 7

PRINSESSAIM OG LJÓIMIÐ
AUÐVITAÐ verður að
byrja á kóngi og
drottningu. Kóngurinn
var hræðilegur gamall
maður, sem gekk um með spora
og marghleypu, og hrópaði
með svo þrumandi röddu, að
skröltormarnir hurfu inn í hol-
urnar sínar undir kvistóttum
perutrjánum. Áður en fjöl-
skyldan gerðist konungborin,
var kóngurinn kallaður „Benni
hvísl“. En eftir að hann eign-
aðist 50.000 ekrur lands og
fleiri naut en hann gat talið,
var farið að kalla hann
O’Donnell nautakonung.
Drottningin hafði verið mexikönsk
stúlka frá Laredo. Hún var góð og
blíð eiginkona og tókst jafnvel að
kenna Benna að lækka röddina nægi-
lega mikið, þegar hann var innan-
húss, til að diskarnir brotnuðu ekki.
Eftir að Benni var orðinn kóngur,
var hún vön að sitja á svölunum á
Espinosabænum og vefa reyrmottur.
Og þegar auðæfin voru orðin svo
erfið og þjakandi, að stoppaðir stól-
ar og kringlótt borð komu á vögnun-
um frá San Antone, þá laut hún
dökkhærða höfðinu í auðmýkt og tók
því sem að höndum bar.
Þið hafið fyrst verið kynnt kóng-
inum og drottningunni, til að forð-
ast brot á hirðsiðunum. En þau koma
sögunni, sem hægt væri að kalla
„Sagan um prinsessuna", „Snjöll
hugmynd" eða „Ljónið, sem missti
marks", ekkert við.
Josefa O’Donnell var einkadóttirin,
prinsessan. Hún hafði erft aðlaðandi
framkomu og fegurð hitabeltisstúlk-
unnar frá móður sinni. En frá hans
hátign Benna O’Donnell, erfði hún
óbilandi hugrekki, neilbrigða skyn-
semi og hæfileika til að stjórna. Og
það var sannarlega þess virði að fara
margar mílur, til að sjá hvernig
þetta fór saman. Josefa gat skotið
fimm eða sex kúium í gegnum niður-
suðudós, sem sveiflaðist í bandi, með-
an hún þaut framhjá á litla hestin-
um sinum. Hún lék sér tímum sam-
an með litinn hvítan kött, sem hún
átti, og klæddi hann í alls konar
skrýtin föt. Þó hún hefði engan blý-
ant, gat hún sagt það undir eins,
hve mikið maður fengi fyrir 545
tveggja ára gömul naut, ef borgað-
ir væru 8,50 dollarar fyrir stykkið.
I stuttu máli sagt, Espinosabúgarð-
urinn átti 40 mílna breitt og 30
mílna langt land — sem var að
mestu óræktað.
Josefa hafði farið um það þvert
og endilangt á hestinum sínum. Allir
kúrekarnir þekktu hann í sjón og
voru dyggir þjónar hennar. Ripley
Givens, verkstjórinn yfir einum
hópnum, sá hana dag nokkurn og
ákvað að komast i konungsættina.
Óskammfeilni ? Nei, á þessum tíma
var karlmaðurinn karlmaður og
ekkert annað. Auk þess gefur titill-
inn nautakóngur ekki til kynna, að
viðkomandi hafi konungsblóð í æð-
um. Oft var kórónan einfaldlega
tákn um einstaka hæfileika til að
stela nautum.
Dag nokkurn reið Ripley Givens
yfir að Double Elm til að spyrjast
fyrir um nokkra týnda kálfa. Hann
komst seint af stað heimleiðis, svo
að sólin var að setjast, þegar hann
kom að Nueces-ánni. Þaðan voru -16
mílur heim til hans, en ekki nema
12 mílur að Espinosabúgarðinum
Givens var þreyttur, svo hann ákvað
að eyða nóttinni við ána.
I ánni var fallegur hylur. Árbakk-
arnir voru þaktir trjám og runnum,
og 50 metra frá vatninu var grösug
laut — kvöldverður handa hestinum
og hvíla handa honum sjálfum. Giv-
ens batt hestinn og breiddi söðul-
klæðið til þerris. Svo settist hann
niður, hallaði sér upp að tré og vafði
sér sígarettu. Einhvers staðar innan
úr dimmum skóginum á árbakkanum
heyrðist skyndilega hrollvekjandi
reiðiöskur. Hesturinn prjónaði, tog-
aði í bandið og frýsaði af ótta. Giv-
ens sogaði að sér sígarettureykinn,
teygði hendina letilega eftir skamm-
byssuhylkinu sínu, sem lá i grasinu,
og rannsakaði byssuna. Stór fiskur
stökk upp úr vatninu með háu
skvampi. Lítil brún kanína kom
hoppandi yfir runna og nuddaði
veiðihárin, um leið og hún horfði
kankvís á Givens. Hesturinn hélt
áfram að bita gras.
Það er nauðsynlegt að vera hæfi-
lega gætinn, þegar mexikanskt ljón
syngur aríu um sólsetur. Söngur
þess -getur táknað það, að lítið sé
um unga kálfa og feit lömb, og að
kjötætuna, langi til að kynnast manni
nánar. Leirkrukka, sem einhver ann-
ar ferðamaður hafði kastað frá sér,
lá í grasinu. Givens muldraði
ánægjulega, þegar hánn sá hana. I
pokanum hans var hnefafylli af
möluðu kaffi. Svart kaffi og síga-
rettur! Hvað gat kúreki óskað sér
betra.
Eftir tvær mínútur logaði bálið
glatt. Givens var lagður af stað að
vatnsbólinu með krukkuna, þegar
hann sá hvar lítill hestur með kven-
söðli stóð á beit milli trjánna í 10
til 15 metra fjarlægð. Niðri við hyl-
inn lá Josefa O’Donnell á fjórum
fótum og var að rísa á fætur. Skyndi-
lega kom Givens auga á ljón um tíu
metra til hægri við hana. Það hnipr-
aði sig saman. Gular glyrnurnar i
því glóðu af hungí'i, halinn stóð beint
út í loftið.
Givens gerði. það eina, sem hann
gat gert. Skammbyssan hans lá i
grasinu þar sem hann hafði setið.
Hann æpti og kastaði sér milii
ljónsins og prinsessunnar.
Næstu atburðir gerðust fljótt og
komu honum á óvart. Um leið og
hann lagði til atlögu, sá hann daufa
rák í loftinu og heyrði nokkra óljósa
bresti. Því næst lenti hundrað punda
Ijón beint ofan á kollinum á honum
og þrýsti honum til jarðar. Hann
mundi, að hann hafði kallað: —
Gættu þín . . . og svo skreið hann
eins og ormur undan ljóninu með
fullan munninn af mold og óhrein-
indum og stóra kúlu á hnakkanum,
þar sem hann hafði skollið á trjábol.
Ljónið hreyfði sig ekki. Givens, sem
var móðgaður og grunaði að hér
væru brögð í tafli, skók hnefana
framan í það og hrópaði: — Eg skal
aldeilis lumbra á þér — en þá áttaði
hann sig.
Josefa stóð í sömu sporum og hlóð
rólega silfurskammbyssuna sína.
Höfðið á ljóninu hafði verið betri
skífa en niðursuðudós dinglandi í
bandi. Um varir hennar lék ertandi
lítilsvirðingarbros, og það var stríðn-
isglampi í augum hennál'.
Hinn frelsandi riddari fann hverp-
ig niðurlægingin heltók hann. Þarna
hafði hann fengið hið langþráða
tækifæri. Og hann hafði tapað.
Skógarguðirnir veltust áreiðanlega
um í þögulum hlátri. Þarna hafði
farið fram smáleikþáttur — Signor
Givens í gamanþættinum um ljónið.
— Ert þetta þú, Givens? sagði
Eftir O. HENRY
Josefa, og gerði sig blíðlega af ásettu
ráði. — Þú næstum eyðilagðir skotið
fyrir mér, þegar þú æptir. Meiddirðu
þig á höfðinu, þegar þú datzt?
— Nei, svaraði Givens lágt, — ég
er ekki sár þar. Hann þagnaði
sneyptur og dró bezta hattinn sinn
undan- skepnunni. Hatturinn var eins
og illa leikm tuska — eins og skringi-
legur gamanleikarahattur. Svo lagð-
ist hann á hnén og strauk blíðlega
höfuð dauða ljónsins, sem lá þarna
með gapandi ginið og ófrýnilegt á
svipinn. — Vesalings Bill, sagði hann
hryggur.
■—■ Hvað er nú þetta ? spurði
Josefa hvasst.
— Auðvitað vissirðu það ekki,
Josefa, sagði Givens, og í svip hans
mátti sjá, að göfuglyndið hafði sigr-
ast á sorginni. — Enginn getur
ásakað þig. Eg reyndi að bjarga
honum, en ég gat ekki aðvarað þig
nógu snemma.
— Bjarga hverjum?
— Bill auðvitað. Eg hef verið að
leita að honum í allan dag. Hann er
búinn að vera heimalningur hjá okk-
ur í tvö ár. Vesalingurinn! Hann
gerði ekki flugu mein. Strákarnir
verða hryggir, þegar þeir frétta
þetta. En þú gazt auðvitað ekki vit-
að, að Bill ætlaði bara að leika við
þig-
Josefa hvessti svörtu augun á
hann. Ripley Givens stóðst prófið
með ágætum. Hann fór hendinni
hugsandi yfir ljósu lokkana á höfð-
inu á sér, og úr augum hans skein
hryggð, blönduð örlítilli ásökun. Það
var ekki um að villast, hver drátt-
ur í andliti hans bar sorginni vitni.
Josefa hikaði enn.
— Hvað var heimalningurinn þinn
að gera hér? spurði hún. — Það eru
engar tjaldbúðir hér um slóðir.
:— Kjáninn strauk úr tjaldbúðun-
um okkar í gær, flýtti Givens sér
að svara. — Það er mesta furða, að
hann skyldi ekki vera dáinn úr
hræðslu. Jim Webster, hestasveinn-
inn okkar, kom með lítinn hvolp í
tjaldbúðirnar. Hvolpurinn lét Bill
aldrei í friði. Hann elti hann tímun-
um saman og beit í hælana á *hon-
um. Á hverju kvöldi skreið Bill und-
ir teppið hjá einhverjum stráknum,
til að fela sig fyrir hvolpinum. Ég
býst við, að hann hafi verið orðinn
æði örvilnaður, fyrst hann hljóp i
burtu. Hann var alltaf svo hræddur
við að fara langt frá tjaldbúðun-
um.
Josefa leit á skrokkinn af villidýr-
inu. Givens klappaði viðkvæmnislega
á hramminn, sem hefði getað drepið
ársgamlan kálf með einu höggi.
Skyndilega hljóp roðinn fram í
dökkt andlit stúlkunnar. Blygðaðist
hún sín, eins og sannur Sþróttamað-
ur, fyrir að hafa náð lítilfjörlegri
bráð? Það kom mildur glampi í aug-
un og striðnin hvarf úr munnvikj-
unum. — Mér þykir þetta leitt, sagði
hún auðmjúk, — en hann virtist svo
stór og stökk svo hátt, að . . .
— Aumingja Bill var svangur, og
við vorum vanir að láta hann
stökkva eftir matnum sínum.
Framhald á bls. 13.
7