Vikan - 06.08.1953, Blaðsíða 6

við þekktum fyrir mörgum árum, stúlku að nafni
Jenny Driver, en ég held að hún hafi hitt Ronald
Harsh kaptein mest.
Ég vildi að mér dytti eitthvað í hug, til að
hjálpa yður. Þér skrifið svo elskulega og virðist
skilja hve mikils virði við Carlotta vorum hvorri
annarri.
Með þakklæti
LUCE ADAMS.
P.S. — Lögreglumaður nokkur er nýhúinn að
koma hingað og biðja um bréfið, en ég sagði
honum, að ég væri búin að senda yður það.
Það var auðvitað ekki satt, en mér fannst ein-
hvernveginn að þér ættuð að sjá það fyrst.
Scotland Yard virðist þurfa á því að halda sem
sönnunargagni gegn morðingjanum. Þér skulið
láta þá hafa það, en fullvissið yður samt um,
að þeir skili því aftur einhvern tíma. Það eru sið-
ustu orð Carlottu til mín.
— Svo þú skrifaðir henni sjálfur, sagði ég
um leið og ég lagði bréfið frá mér. — Hvers
vegna gerðirðu það, Poirot? Og hvers vegna
baðstu um frumritið af bréfi Carlottu Adams?
Hann laut niður að fylgiskjalinu, sem ég
minntist á áðan. — Satt að segja get ég ekki
skýrt það, Hastings — nema ef vera kynni, að
ég hafi vonað að frumritið gæti skýrt hið óskýr-
anlega.
—- Vitleysa.
■— Si, si, þannig er það. Samkvæmt því sem
ég hefi gert mér í hugarlund, hljóta viss atriði
að mynda eina samfellda keðju. En svo kemur
þetta bréf. Hver hefur þá rangt fyrir sér ?
Hercule Poirot eða bréfið?
— Það gæti víst ekki verið, að Hercule Poirot
hefði rangt fyrir sér? Ég sagði þetta eins var-
Jega og mér var unnt.
Poirot leit ásakandi á mig. — Það hefur komið
fyrir, að ég hafi haft rangt fyrir mér — en ekki
í þetta sinn. Það liggur því í augum uppi, að
úr því bréfið virðist vera ómögulegt, þá er það
það. Eitthvað í bréfinu fer framhjá okkur. Eg
er að reyna að finna hvað það er.
Og svo hélt hann áfram að rannsaka þetta
margumrædda bréf og notaði til þess smásjána.
Um leið og hann lauk lestri hverrar blaðsíðu,
ýtti hann henni til mín. Ég gat vissulega ekki
fundið neitt athugavert. Bréfið var skrifað með
fremur læsilegri skrift og í því stóð nákvæmlega
það sama, sem staðið hafði í símskeytinu. Poirot
andvarpaði djúpt.
— Hér eru engin brögð í tafli — nei, bréfið
er allt skrifað af sömu manneskjunni. En samt
sem áður er það ómögulegt eins og ég sagði
áðan . . . Hann þagnaði og bað mig óþolinmóð-
ur um arkirnar. Ég rétti honum þær og hann
l'ór enn einu sinni hægt yfir þær.
Allt í einu æpti hann upp.
Ég hafði gengið út að glugganum og horfði nú
út. Þegar ég heyrði ópið, sneri ég mér snöggt
við. Poirot skalf af æsingi. Augun í honum voru
græn, eins og í ketti. Fingurinn, sem hann benti
með á bréfið, titraði.
— Sjáðu, Hastings? Sjáðu — fljótt — komdu
hingað.
Ég hljóp til hans. Örk úr miðju bréfinu lá
fyrir framan hann. Ég gat ekki séð neitt óvenju-
legt.
— Sérðu það ekki ? Allar hinar arkirnar eru
með jöfnum kanti — það eru einfaldar pappírs-
arkir. En þessi eina er ójöfn. Hún hefur verið
rifin! Skilurðu nú hvað ég á við? Þetta var tvö-
föld örk og þá geturðu skilið, að eitt blaðið
vantar.
Ég hefi vafalaust starað heimskulega á hann.
— Hvernig getur staðið á því? Skýrir það nokk-
uð?
— Já, já, það skýrir heilmikið. Hugmyndin
er snjöll. Lestu þetta — og þá skilurðu það. Ertu
búin að koma auga á það ? Líttu á kaflann, þar
sem hún er að tala um Marsh kaptein. Hún kenn-
ir í brjósti um hann og segir. „Honum fannst
mikið til um sýninguna mína og . . Síðan
beldur hún áfram á næstu örk „sagði . . .“. Vin-
ur minn, það vantar eina siðu. Hann á fyrri síð-
unni er kanski ekki hann á seinni síðunni. Að
minnsta kosti er það ekki sá sami hann, sem
talað er um áður. Það er þá allt annar maður,
sem talaði um veðmálið og stakk upp á leikn-
um. Sjáðu til, eftir það er aldrei nefnt neitt nafn.
Aha! c’est épatant! Einhvern veginn hefur morð-
inginn náð í bréfið og séð, að það gæti komið upp
um hann. Vafalaust dettur honum fyrst í hug að
eyðileggja það, en þegar hann les það yfir, sér
hann betri leið út úr ógöngunum. Ef hann eyði-
leggur eina blaðsíöu, getur bréfið orðið að ákæru
á hendur öðrum manni — manni, sem lika hefur
ástæðu til að drepa Edgware lávarð. Aha! Það
var hreinasta guðsblessun fyrir hann. Hann ríf-
ur blaðsíðuna úr og setur bréfið á sinn stað.
Ég leit með aðdáun á Poirot. Ég var samt ekki
alveg sannfærður um sannleiksgildi kenningar
hans. Mér fannst það ekkert óliklegt, að Carlotta
hefði notað hálfa örk, sem búið var að rífa áður.
En Poirot var svo frá sér numinn af gleði, að
ég gat ekki fengið mig til að hafa orð á því.
Hann gat líka haft rétt fyrir sér, þrátt fyrir
allt.
Ég hætti samt á að benda á veilu í skoðun
hans: — En hvernig náði maðurinn, hver sem
hann er, i bréfið ? Ungfrú Adams tók það beint
upp úr töskunni sinni og fékk stúlkunni sinni
það. Stúlkan sagði okkur það sjálf.
— Þessvegna verðum við að gera ráð fyrir
öðru af þessu tvennu. Annaðhvort skrökvar stúlk-
an eða Carlotta Adams hefur hitt morðingjann
um kvöldið.
Ég kinkaði kolli.
—- Ég held að seinni skýringin sé sennilegri.
Við vitum ekki enn hvar Carlotta Adams var frá
því að hún fór að heiman og þangað til hún
skildi töskuna eftir á Euston stöðinni. Ég held
að hún hafi átt stefnumót við morðingjann á
einhverjum ákveðnum stað — Þau hafa líklega
borðað saman. Við vitum þó ekki nákvæmlega
hvað kom fyrir bréfið. En það er hægt að giska
á það. Kannski hefur hún haft það í töskunni og
ætlað að setja það í póst. Hún getur þá hafað
lagt það á borðið i veitingahúsinu. Hann sér
það og kemur auga á hættuna sem af því getur
stafað. Ef til vill hefur hann tekið það af borð-
inu, afsakað sig og farið fram. Þar hefur hann
þá lesið það, rifið blaðsíðuna úr, og lagt það aft-
ur á borðið eða fengið henni það með þeim
ummælum, að hún hefði misst það. Það skiptir
ekki svo miklu máli, hvernig það var gert —
en tvennt virðist alveg augljóst! Að Carlotta
Adams hitti morðingjann þetta umrædda kvöld,
annaðhvort á undan eða eftir að Edgware lávarð-
ur var drepinn (hún hafði tíma til að tala við
hann nokkur orð eftir að hún fór frá Corner
HouseJ. Ég er þeirrar skoðunar, þó ég hafi kanski
rangt fyrir mér, að morðinginn hafi gefið henni
gullhylkið. Ef svo er, er morðinginn þessi D.
— Ég skil ekki hvað gullhylkið kemur mál-
inu við.
— Hlustaðu nú á njig, Hastings. Carlotta
Adams neytti ekki eiturlyfja. Lucie Adams seg-
ir það og ég held að það sé satt. Hún var hraust
og skynsöm stúlka, og ekki hið minnsta nautna-
sjúk. Hvorki vinir hennar né þjónustustúlkan
könnuðust. við hylkið. Hvers vegna fannst það
þá hjá henni eftir andlát hennar? Til þess að
mynda þá skoðun, að hún neytti eiturlyfja og
hefði gert það um nokkurt skeið — eða að
minnsta kosti síðustu sex mánuðina. Við skul-
um gera ráð fyrir því, að hún hafi hitt morð-
ingjann, þó ekki væri nema í nokkrar mínútur
eftir morðið. Þau skáluðu fyrir velheppnuðu
bragði, Hastings. Og þá hefur hann sett nægilega
mikið af eiturlyfinu í glasið hennar, til að vera
viss um, að hún mundi ekki vakna næsta
morgun.
— Hryllilegt, sagði ég og það fór hrollur um
mig.
— Já, það er ekki fallegt, sagði Poirot þurr-
lega.
— Ætlarðu að segja Japp þessa sögu? spurði
ég skömmu seinna.
Framhald á bls. 14.
LITLI PÉTUR
-|71G TEK ÞAÐ EKKI 1 MÁL að hafa kött &
-Lj heimilinu, sagði Madsen.
— En við ætlum að fá lítinn, sætan kettling,.
svaraði kona hans ákveðin.
Þá hætti Madsen að mótmæla. Hann hafði
ekki verið giftur Kömmu til einskis í níu ár.
1 fyrstu virti Madsen kettlinginn fyrir sér
með vanþóknun -— hann hafði gaman af hund-
um, og kötturinn hafði svo sannarlega engan
af kostum hundanna til að bera. Hann kom
ekki, þegar kallað var á hann, heldur þegar
honum hentaði sjálfum. Hann kunni ekki að
gelta, heilsa með framlöppinni, né naga kjöt-
bein. Þó varð hann að viðurkenna — treglega.
— að kettlingurinn lærði hreinlæti á þrem
dögum, þar sem enginn hvolpur, sem hann
mundi eftir frá æskuárum sínum, hafði lært
það á skemmri tíma en þrem vikum. En það
minntist hann auðvitað ekkert á.
Litli Pétur, eins og kettlingurinn var kallað-
ur, var lítill, lipur náungi. Hann malaði í fang-
inu á Kömmu og spigsporaði innan um blómst-
urpotta og myndir, án þess að fella svo mikið
sem eina litla, innrammaða frænku. Madsen
hafði vonazt til að geta sagt sigri hrósandi:
— Nú hefur kattarskömmin gert á gólfið og
fellt fallega blómið þitt — sagði ég ekki? En
kettlingurinn gerði ekkert af sér, og smám
saman gafst Madsen upp. Þegar hann var
einn í stofunni, tók hann kettlinginn stundum
i fangið og naut þess að strjúka hreina,.
mjúka feldinn og hlusta á malið í honum.
Þessi litli, mjúki kroppur, sem lagðist gæl-
inn ofan á blaðið, einmitt þar sem maður
ætlaði að fara að lesa . . . en ef Kamma kom
inn, lét hann köttinn síga niður á gólf og
leit ekki við honum.
Kamma, sem hafði fengið níu ára þjálfun,
lét sem hún sæi þetta ekki. Hún vandi sig
meira að segja á að raula áður en hún opn-
aði hurðina, svo að Madsen hefði tíma til að
sleppa kettinum án þess að glata virðingu.
sinni eða hálsbrjóta Litla Pétur í flýtinum.
Madsen hætti smám saman að hafa orð á
því, að köttinn skorti hina góðu kosti hunds-
ins, og gleymdi stundum að sleppa honum,
þegar Kamma kom inn i stofuna, þó hún raul-
aði ennþá af gömlum vana.
Einn dag kom Madsen heim og opnaði úti-
hurðina með lyklinum sínum, eins og venju-
lega, en þegar hann opnaði stofuhurðina, sá
hann sér til skelfingar hvar Litli Pétur hljóp
ánægður með blóm á milli tannanna innan um
brotin af blómsturpotti.
— Litli Pétur! hvíslaði Madsen óttasleg-
inn og tók köttinn í fangið. — Hvað heldurðu
að Kamma segi ? Ég er viss um, að hún verður
alveg bálreið.
UM leið kom Kamma inn með sóp í hend-
inni. Hún gaf Madsen og Litla Pétri horn-
auga og fór að sópa saman brotunum.
— Mér þykir þetta ákaflega leitt, heyrði
hún að maður hennar sagði.
— Jæja? svaraði hún afundin. — Það þyk-
ir mér líka. Þetta var fallegasta blómið mitt.
— Sjáðu til . . . ég ætlaði að opna glugg-
ann, og skyndilega . . . ég veit eiginlega ekki,
hvernig það vildi til, en allt í einu lá pott-
urinn á gólfinu. Hann strauk Litla Pétri, sem
malaði áhyggjulaus og hamingjusamur, með-
an húsbóndi hans stamaði þessi afsökunar-
orð.
Kamma reis á fætur og lagði af stað fram
með brotin, en í dyrunum leit hún við og
hvessti augun á Madsen. — Hefurðu fengið
þér i staupinu í dag? spurði hún.
— Nei, hvernig dettur þér það í hug?
— Ég get ekki fundið aðra skýringu á þeirri
framkomu þinni, að afsaka þig fyrir að brjóta
blómsturpott, sem ég felldi í gólfið rétt áður
en þú komst.
6