Vikan - 03.09.1953, Síða 3

Rauðhærða stjarnan, sem
almenningur víll helzt sjá
Sutan Hayward
TPjEGAR UNG KONA frá Brooklyn, sem
á átta ára gamla tvíbura, hefur yfir
þrjár milljónir króna í kaup á ári, þá ligg-
ur það í augum uppi, að hún hlýtur að
vera kvikmyndastjarna frá Holljrwood. Sú
,,stjarna“, sem hér er til umræðu, heitir
Susan Hayward, og hún hefur getað talið
kaupið sitt í milljónum undanfarin ár. Síð-
astliðið ár var hún þar á ofan — ásamt
Doris Day — sú leikkona í Bandaríkjun-
um, sem almenningur vildi helst borga pen-
inga fyrir að sjá, og tekjur af myndum
hennar námu þá hvorki meira né minna
en röskum 180 milljónum króna. Þetta er
ekki svo afleitt, þegar þess er gætt að
Susan er aðeins 161 sentimeter á hæð og
112 pund á þyngd. En kannski hjálpar það,
að hárið á henni er rautt eins og sólarlag.
Frægðarferill Susan hófst 1937, þegar
hún hét bara Edythe Marrener og sýndi
kjóla í New York. David Selznick kvik-
myndaframleiðandi var að leita að stúlku
til þess að leika Scarlett O’Hara í mynd-
inni Á liverfanda hveli. Einn góðan veður-
dag sá hann mynd af Susan í vikublaðinu
Saturday Evening Post, og sendi eftir
henni til Hollywood. Hún passaði ekki í
hlutverkið þegar til kom, en koma hennar
hafði þó vakið nokkra athygli í kvik-
myndaborginni, og Warner Brothers fél-
:agið réði hana í smáhlutverk í eina af
myndum sínum.
En brautin upp á hinn bjarta stjörnu-
'himin er þyrnum stráð, eins og Susan fékk
að reyna næstu misserin. Faðir hennar var
nýlega látinn, og móðir hennar, systur og
bróðir fluttu sig frá New York til Holly-
wood. Þar átti f jölskyldan lengi vel naum-
ast til hnífs og skeiðar, atvinnuleysi ásótti
hana og Susan — sem allar vonirnar
'byggðust á — hélt' áfram að fá lítil hlut-
verk og ómerkileg — og illa launuð.
Það fór heldur að birta til fyrir henni
— og f jölskyldunni — þegar hún komst á
•samning hjá Paramoimt félaginu. Laun
hennar fóru hækkandi — og fjölskyldan
■gat hætt að nærast eingöngu á brauði og
mjólk — uns vikulaun leikkonunnar voru
orðin rúmar 3,000 krónur. Þetta þykir að
vísu ekki mikið í Hollywood, en hvað
um það, jafnvel þar gátu f jórar manneskj-
ur lifað á þessu.
Susan vakti fyrst verulega athygli, þeg-
,-ar hún lék heldur illa innrætta stúlku í
myndinni Adam átti fjóra sonu. Ur því
fóru hlutverkin stækkandi — og launin
hækkandi — uns svo var komið í lok
heimsstyrjaldarinnar, að hún var ein af
kunnustu og vinsælustu kvikmyndakonum
Bandaríkjanna.
Susan fæddist í New York, en faðir
hennar var starfsmaður hjá bænum. Hann
var af írskum og frönskum ættum, en móð-
irin af sænsku bergi brotin. í fyrstu ætlaði
Susan að verða listmálari (og vann raunar
1200 króna gagnfræðaskólaverðlaun fyrir
afrek á því sviði), en sneri svo baki við
þeirri listgrein, til þess að helga sig leik-
listinni. Hún kvað vera viljasterlc stúlka,
skapmikil, stefnuföst og dugleg. Það er til
jnarks um skap hennar, að þegar núver-
andi maður hennar, Jess Barker leikari,
var á biðilsbuxunum, kvað hún hafa gefið
honum á hann, þegar hann í fyrsta skipti
reyndi að stela kossi á stefnumóti.
EIR, sem um þessi mál rita, segja, að
Susan sé fleiri góðum kostum búin,
til dæmis reynist hún hin ágætasta eigin-
kona og móðir, þó hún vinni utan heimilis-
ins sínar 12 stundir á dag. Hún les mikið
(Thomas Wolfe er uppáhaldshöfundur
hennar) og hefur mikla ánægju af hljóm-
list. Auk þess er hún áhuga-ljósmyndari,
og mikið yndi hefur hún af því að bregða
sér upp í sveit með manni sínum og son-
um og draga lax og silung. Hinsvegar eru
hjónin lítið gefin fyrir næturklúbba- og
kaffihúsastúss, þó að Susan verði, atvinnu
sinnar vegna, að sýna sig á hinum kunn-
ari stöðum öðru hvoru.
Susan lætur einn af tískuteiknurum
kvikmyndafélagsins feíns velja fyrir sig
allan fatnað. Vænst kvað henni þykja um
einn herlegan minkapels og svo eyrna-
lokka, sem maðurinn hennar gaf henni eft-
ir sex ára sambúð 1950. Er ekki ósennilegt,
að ást hennar á hinum dýra pelsi standi í
einhverju sálrænu sambandi við þá daga
sem hún var allslaus, atvinnulaus og ó-
þekkt í hinum mikla kvikmyndabæ.
Susan Hayward í boltaleik vi'ð eigin-
mann sinn, Jess Barker, og syni sína tvo,
Gregory og Timmy. Hún er í minkakáp-
unni frœgu, sem talað er um í greininni.
Hjónabandssælan
ÞAÐ GENGUR STUNDUM erfiðlega að
koma dýrunum í dýragörðunum í hjóna-
bandið og oft byrjar bónorðið með slags-
málum og endar með morði. 1 dýragarðinum í
London er t. d. apaynja, sem þverneitar að
giftast og þykir auk þess svo. skapstirð, að
hún hefur hlotið nafnið Djöfla-Daisy. Efni-
legir og snotrir apar hafa hvað eftir annað
verið kynntir fyrir henni, en alltaf hefur bón-
orðið endað meö þvi, að verðirnir hafa orðið
að bjarga lífi karldýrsins. Þá var reynt að
setja sérlega karlmannlegan og aðlaðandi apa
í annað búr við hliðina á hennar. En Daisy
rétti hendina eldsnöggt á milli rimlanna og
reif stóra hárflygsu af höfði apans og að lok-
um varð að fjarlægja biðilinn.
EN ÞAÐ KEMUR ÞÖ FYRIR að dýr, sem
ekki líta út fyrir að eiga skap saman,
finni hamingjuna hvert hjá öðru. Pardusdýr
þykja ekki sérleg blíð í viðmóti og Satan og
Maud voru hvort um sig grimmustu pardus-
dýrin, sem komið höfðu í dýragarðinn í Lond-
on. Einmitt þessvegna álitu verðirnir, að ef
þau lifðu bæði af fyrsta stefnumótið, væru
allar likur til þess, að þau gætu haft góð áhrif
hvort á annað. Dyrnar milli búranna voru
opnaðar og hveitibrauðsdagarnir byrjuðu.
Enn ber Satan örin eftir fyrstu ástaratlotin
og feldurinn á Maud líktist lengi á eftir einna
mest krossgátu, teiknaðri með rauðu og svörtu
bleki. En eftir fyrstu slagsmálin, fóru dýrin
að bera virðingu hvort fyrir öðru og einn góð-
an veðurdag bættist nýr meðlimur í fjölskyld-
una. En það má aldrei gefa hjónunum að
borða á sama tíma. Það væri of mikið fyrir
rándýrseðli pardusdýranna.
SUMIR ÞJÖÐFLOKKAR byrja líka hveiti-
brauðsdagana með bardaga, þó allar að-
farir séu talsvert rómantízkari. 1 litlu héraði
í Kákasusfjöllunum felur brúðurin sig í dimm-
asta herbergi hússins á brúðkaupsdaginn sinn.
Þegar fer að dimma, kemur brúðguminn rið-
andi ásamt vinum sínum, sem allir eru hinir
vígalegustu og bera hníf á milli tannanna.
Brúðguminn ber harkalega að dyrum með
skaptinu á hnífnum sinum. Dyrnar opnast og
ættingjar brúðarinnar ryðjast út. Þeir látast
berjast um stund, en svo láta heimamenn und-
an síga og brúðguminn brýst inn í húsið, þar
sem hann finnur brúðina og stekkur með
hana á bak hesti sínum. Þau þeysa í burtu,
ásamt vinum hans og ættingjar stúlkunnar á
eftir. Þegar þeir koma heim til brúðgumans
hefjast aftur ýfingar með hópunum — en nú
er deilt um það, hver geti drukkið mest. Engri
stúlku i því héraði dytti í hug að taka biðil,
sem ekki næmi hana á brott.
BÖNORÐIÐ OG HJÖNABANDSSÆLAN
gengur öðruvísi fyrir sig hjá sumum teg-
undum kóngulóa. Hjá þeim byrjar hjónabandið
í sátt og samlyndi og endar með morði. Þegar
karldýrið leggur upp í bónorðferð, útbýr það
sig með gjöf, venjulega flugu sveipaða innan
í silkihjúp, sem það hefur sjálft ofið. Þegar
karlinn hittir kvenkónguló, býður hann henni
gjöfina, en oft verður hann að bíða í marga
klukkutíma, áður en hún svo mikið sem lítur
á hann. En með þolinmæðinni hefst það og í
marga daga lifir karldýrið í sælu hjóna-
bandsins, án þess að hafa nokkurn grun um
fyrirætlanir maka sins. Kvendýrið, sem er
miklu stærra, hefur þessvegna ágætt tæki-
færi til að leggja hann sér til munns, þegar
hún vill losna við hann. En það gerir hún
alltaf áður en ungarnir koma úr eggjunum.
Eftir það mundi karldýrið bara flækjast fyrir
henni.
3