Vikan - 15.07.1954, Side 3

Á einum stað i sölum Atlantshafsbandalagsins:
Brosleitur maður
í sjóklœðum -------------------
IÞREMUR síðustu blöðum hefur verið sagt lítillega frá ferð til Englands og Frakk-
lands í boði Atlantshafsbandalagsins. Okkur var sagt í París, að tilgangurinn
með þessrnn heimsóknum væri innbyrðis kynning bandalagsþjóðanna. Að kjör-
orðið væri: „Þekktu nágranna þinn.“ Að enginn mundi reyna að segja okkur
um hvað við ættum að skrifa — né hvernig við ættum að skrifa — en að við gætum
spurt bandalagsstarfsmenn spjörunum úr og þeir mimdu svara eftir beztu getu.
Það voru haldnir með okkur tveir upp-
lýsingafundir í París, þessum ellefu blaða-
mönnum frá sex löndum, sem þangað komu
í maí. Þar lýstu forustumenn samtakanna
tildrögum að stofnun þeirra og verkefnum
í ár og í nánustu framtíð. Síðan var spurn-
ingatími. En þessum fundum var þannig
háttað, að allar ræður voru túlkaðar jafn-
óðum á ensku eða frönsku, allt eftir því,
hvort málið ræðumenn notuðu. Heyrnartól
við sæti áheyrandans gerði honum kleift
að „stilla inn á“ bæði tungumálin, þannig
að hann gat (svo dæmi sé nefnt) fengið
ensku þýðinguna á því, sem franski full-
trúin var að segja, um leið og sá sleppti
orðinu.
í SKRIFSTOFUNUM
Ég minnist þess ekki að hafa áður komið
í opinbera stofnun þar sem ríkt hafi jafn
alþýðleg kurteisi og menn almennt verið
jafn blessunarlega lausir við yfirborðs-
mennsku og óþarfa mælgi eins og í skrif-
stofum Atlantshafsbandalagsins í París.
Þær eru til húsa í Palais de Chaillot, í kall-
Fáni bandalagsins blaktir steinsnar
frá Eiffel-turninum
færi við Eiffelturninn. Við sátum þar há-
degisverð samtakanna, og ég get nefnt það
sem dæmi um, hve lítið jafnvel hinir
æðstu menn þarna láta yfir sér, að einn
þeirra — hershöfðingi — kom of seint til
veizlunnar — „af því að ég missti af
str ætisvagninum* ‘.
Víða á veggjum þessarar stórbyggingar
Sundurleitir en samhentir
eru myndir úr starfsemi Atlantshafs-
bandalagsins og fróðleg línurit. Á einum
stað gefur að líta myndir af hermönnum
frá bandalagsþjóðunum, það er að segja
af þrettán hermönnum í varðstöðu og ein-
um brosleitum manni sjóklæddum. Les-
endum Vikunnar mun ef til vill þykja fróð-
legt að frétta, að maðurinn í stakknum er
Islendingurinn í þessu myndasafni.
F YL GDARMAÐ URINN
Við höfðum fylgdarmann frá Atlants-
hafsbandalaginu með okkur í Englands-
ferðinni, kanadiskan borgara að nafni
Paul Lieven. Þetta er maður um fimm-
tugt, fæddur í einhverju Eystrasaltsland-
anna, skólagenginn í Svisslandi og mikill
heimsborgari. Hann barðist í síðustu
heimsstyrjöld og varð höfuðsmaður, en er
annars blaðamaður að atvinnu og auglýs-
ingamaður og hefur farið ákaflega víða.
Hann talar frönsku reiprennandi og
ensku, getur bjargað sér í rússnesku,
pólsku, ítölsku, spænsku og portúgölsku
og kann að segja rödgröd meö flöde paa
á ‘dönsku og sterkasta afbrigðið af haltu
pér saman á íslenzku. Rödgröd med flöde
paa bar hann fram með tilheyrandi skorti
á r-hljóðum, og þótti setningin að vonum
einhver sú skoplegasta, sem hann hafði
kynnst á ferðum sínum.
Að Atlantshafsbandalaginu standa þjóð-
Ismay lávaröur, framkvæmda stjóri
A-bandalagsins, er nú staddur
hér í heimsókn
ir með hina ólíkustu skapgerð og erfða-
venjur og menningarsjónarmið. í fljótu
bragði sýnist þetta því allsundurleitur hóp-
ur, og má það heita því meira þrekvirki
að takast skyldi að sameina hann eins og
gert hefur verið í þessum voldugu sam-
tökum. Þess er enda skemmst að minnast,
að ein bandalagsþjóðanna stóð í styrjöld
við núverandi vopnabræður sína, og rifj-
aði hinn bráðsnjalli Paul Lieven það
skemmtilega upp fyrir okkur kvöld eitt á
veitingahúsi í London.
Það var í ferðalok. Lieven hafði setið
á tali við einn ítölsku blaðamannanna,
Sikileyjarbúa að nafni Emanuele Bon-
figlio, þegar hann allt í einu snýr sér að
okkur og segir hlægjandi:
„Haldið þið ekki, að ég hafi verið að
uppgötva rétt í þessu, að vinur minn Bon-
figlio reyndi að drepa mig!“
„Hvernig þá?“
„Jú, ég var í Norður-Afríku ’41 og Bon-
figlio var líka kominn þangað til þess að
skjóta — í mína átt, þrjóturinn, með
ítalska hernum.“
— G.J.Á.
Hvert sérðu?
Einn af forstjórum bandariska flugfélags-
ins Eastern Air Lines, áætlar, að í þau
20 ár, sem hann var atvinnuflugmaður
hafi naumast færri en 10,000 farþegar spurt
hann, hversu langt þeir gætu séð úr mismun-
andi hæð. Þegar einn af flugmönnum Eastern
Air Lines tjáði honum fyrir skemmstu, að
þessar spurningar væru líka sífellt lagðar fyrir
flugfreyjuna hans, tók forstjórinn sig til og
reiknaði út svörin.
Samkvæmt útreikningum hans er sjónarsvið
' meðalmanns við sjávarmál 2,9 mílna vítt í
heiðskírú veðri. 1 100 feta hæð getur hann .séð
13 mílur; í 1000 fetum 42; í 3000 feturm 72; og
í mílu hæð getur farþeginn séð til staða, sem
eru í nærri 100 mílna fjarlægð. 1 10,000 feta
hæð er sjónarsviðið orðið 132 mílna vítt og
í 25,000 feta hæð — en hærra fljúga farþega-
flugvélar sjaldnast — er það 180 mílur.
Forstjórinn bætir við, að þegar farþegaflug-
vélar fari að fljúga í 40,000 feta hæð, eigi far-
þeginn að geta séð til staða í 250 mílna fjar-
lægð.
3