Vikan - 15.07.1954, Blaðsíða 12

i
B ff
Claretta Petacci, sem lifði og dó fyrir einræðisherrann
NDÁ þótt Mussolini gleddist yfir því með sjálfum sér, að Clar-
etta myndi fæða honum barn, hafði hann líka áhyggjur af hinu
óhjákvæmílega hneyksli, sem hlaut að fylgja í kjölfarið. Clar-
y____ etta hafði enga hugmynd um þennan ótta Mussolinis við almenn-
ingsálitið og dró því enga dul á, hvað í vændum væri, hvorki við
fore :.a né nánustu vini.
Sun;: :10 var andrúmsloftið í Villa Camilluccia þrungið eftirvænt-
ingu og s, ?m.. !. meðan beðið var tilkomu frumburðarins. Ný vagga var
keypt í barnahcibergið. sem útbúið hafði verið, og barnavagn var einnig
keyptur í sltyndingu. Claretta sat öllum stundum við að sauma barnaföt.
En gleði hennar varð skammvinn, því að er dagarnir tóku að styttast
og laufin að falla at trjánum, varð hún hastarlega veik og dró þessi sjúk-
dómur til dauða hið nýja líf, sem tekið var að bærast innra með henni.
Gera varð skyndiuppskurð á henni sjálfri til þess að bjarga hennar eigin
lífi.
Mussolini varð næstum alveg örvilnaður, og gat ekki hugsað sér að
þurfa að bíða eftir fregnum at ástmey sinni, meðan uppskurðurinn stæði
yfir. Hann krafðist þess að fá að vera viðstaddur i skurðstofunni og beið
þar átekta klæddur skurðlæknisbúningi allan tímann, sem verið var að
framkvæma uppskurðinn. Hið fyrsta, sem mætti augum Clarettu, þegar
hún komst til meðvitundar, var áhyggjufullt andlit hans lútandi yfir hana.
Þegar Claretta var komin úr allri lífshættu og hafði verið flutt heim
til sín, heimsótti Mussolini hana daglega og sat löngum við sjúkrabeð henn-
ar. Það var kaldhæðni örlaganna, að þetta skyldu verða einu stundimar,
sem þau voru saman tvö ein í „speglasalnum", hinu íburðarmikla svefn-
herbergi ,sem móðir hennar hafði látið útbúa af svo mikilli kostgæfni, þeg-
ar bústaðurinn var byggður.
Meðan Claretta var smátt og smátt að ná sér, lét hún hugann reika
oft á tíðum til samverustunda þeirra Mussolinis á undanförnum árum.
Einkum varð henni þráfaldlega hugsað til þeirra stunda, sem hún átti
bundnar við kærastar og ljúfsárastar minningar.
Auk hinna mörgu undursamlegu augnablika í Zodiac-herberginu, þar
sem hún hafði beðið þolinmóð tímunum saman, unz hann allt í einu vatt
sér inn í herbergið og umfaðmaði hana sínum sterku örmum, minntist hún
sérstaklega skemmtiferðanna til Terminillo og Riccione.
Þau voru vön að stunda vetraríþróttir í Terminillo og njóta hins svala
og hressandi loftslags, brunandi niður snarbrattar hlíðar á skíðum, meðan
leynilögreglumenn gættu pess, að þau fengju að vera í friði. Þarna naut
Claretta hamingjunnar í ríkara mæli en unnt var að" gera í Róm, þvi að
í Terminillo fannst henni Mussolini raunverulega tilheyra sér. Hann var með
henni allan sólarhringinn fjarri áhyggjum og erli stjórnmálastarfanna, og
hann vék aldrei frá henni eitt augnablik.
Á sumrin fóru þau til Riccione eða til gamla kastalans, sem hann átti
í Roccadella Carminate. Þarna var erfiðara um vik að hittast, því að þá
fylgdist fjölskylda hans með hverri hans hreyfingu, og elskendurnir áttu
fullt í fangi með að afstýra því, að Rakel, kona hans, gerði þeim heitt í
hamsi með afbrýðisemi sinni. Claretta var þá vön að dveljast hjá foreldrum
sínum í Rimini og hafði leynileg stefnumót við elskhuga sinn á afskekkt-
um sveitavegum eða í dagrenningu á mannlausri ströndinni, þar sem þau
’syntu saman, meðan venjulegir skemmtiferðamenn sváfu svefni hinna rétt-
iátu.
Meðan Claretta lá Sjúk, rifjáðist upp fyrir henni, hvað Mussolini hafði
verið framúrskarandi ástúðlegur við hana á sinn ákafa og ástríðufulla hátt.
Hún minntist þess, þegar þau morgun einn stóðu saman á ströndinni í
votum baðfötunum og hann hafði skyndilega orðið svo ofurliði borinn af
tilfinningum sínum, að hann hafði hrópað út til hafsins:
,,Ég elska þessa stúlku! Ég tilbið hana! Vit það, ó, haf, að ég fyrir-
verð mig fyrir það — hún er mitt vor, mín æska, það undursamlegasta í
lífi mínu.“
Hún varð svo niðurbeygð við missi hins ófædda barns, að henni fannst
hún þurfa Mussolinis meira með en nokkru sinni áður. Hana langaði til að
hætta að vera hjákona hans, — hún þráði að verða eiginkona hans. Meðan
á sjúkralegunni stóð, varð hún stöðugt afbrýðisamari gagnvart Rakel, og
hún ímyndaði sér, að Mussolini væri í þingum við ýmsar aðrar konur.
Þegar hann heimsótti hana, grátbað hún hann um að skilja við Rakel.
Hún sagðist mundi skilja við Riccardo, og þá væri ekkert því til fyrirstöðu,
að þau gætu gengið í hjónaband. Mussolini kom aldrei til hugar að stíga
slíkt skref, en hann vissi, að algert afsvar mundi hafa í för með sér hat-
ramt rifrildi, svo að hann tók þann kostinn að láta skína í, að hann kynni
ef til vill að kvænast henni.
Strax og Claretta var orðin nógu frísk, tók hún þvi að undirbúa skilnað
við Riccardo. Vegna erfiðleika á að fá hjónaskilnað á Italíu, ákvað hún
að fara til Ungverjalands og fá skilnaðinn þar. Faðir hennar lét hana
hafa peninga til að greiða fyrir hjónaskilnaðarleyfið og nauðsynlegan ferða-
kostnað, en annað fé hafði hún ekki handa milli. Hinn ungverski lögfræð-
ingur hennar furðaði sig á, hve litlu fé hún eyddi í Budapest. Þar eð hún
skipti engum gjaldeyri, hélt hann það stafaði af nízku, en sannleikurinn
var sá, að stúlkan, sem hann kallaði í gamni „maddömu Pompadour Italíu“,
þáði svo lítið af manninum, sem hún hafði helgað líf sitt, að hún var al-
gerlega auralaus.
Hún fékk skilnaðinn í desember 1941, og hann var lagalega viðurkennd-
ur á Italíu tveim mánuðum síðar. Þegar Claretta kom aftur til Rómar,
reyndi hún að taka upp sömu lifnaðarhætti og hún hafði vanizt áður en
hún veiktist. Hún gerðist aftur daglegur heimagangur i Zodiac-herberginu,
en henni fannst Mussolini ekki .eins málhreyfur og áður, og hún tók að
óttast, að hún hefði misst af honum tökin. Hún reyndi að telja sjálfri sér
trú um, að skilnaðurinn við Riccardo hefði fært hana nær því marki að
verða eiginkona foringjans, en undir niðri vissi hún mætavel, að því var
ekki þannig farið.
Þegar hún sagði honum, að nú yæri hún laus við Riccardo, sagði hann
við hana umbúðalaust:
,,Að eyðileggja hjónaband er eins og að fremja sjálfsmorð. Ég hata
sjálfsmorð, nf því að ég fyrirlít veikgeðja aumingja."
Það var skoðun hans, þó að ýmsum kunni að koma það spánskt fyrir
sjónir, að gera yrði skarpan greinarmun á formlegu hjónabandi, hinum
helgu véum fjölskyldu og hjónabands, og „ástarævintýrum", hins vegar,
jafnvel þótt ævintýrin kynnu að leiða til ótrúmennsku í hjónabandinu.
Þessi skoðun lýsti sér meðal annars i því, að þrátt fyrir öll hans mörgu
víxlspor i tryggðamálum hjónabandsins og þar á meðal hið langa samband
hans við Clarettu, þá hélt hann því alltaf fram við konu sína, að hún gengi
fyrir öllu í lífi hans, og hann var tvímælalaust mjög ræktarsamur við fjöl-
skyldu sína.
Rakel, kona hans, hefur sjálf sagt, að henni hafi alltaf þótt jafnvænt
um eiginmann sinn á hverju sem hafi gengið. Enda þótt hún vissi um allt
hans ástarbrall, var hún þess alltaf fullviss, að hún hefði sterkari tök á
honum en nokkur önnur kona.
Þessar hugmyndir Mussolinis um hjónabandið voru heldur óhugnanlegar
fyrir Clarettu, sem háfði afsalað sér öllu, sem máli skipti í lífinu, til þess
að geta elskað hann og þjónað honum. Hún varð svo óttaslegin við til-
hugsunina um, að hún kynni að missa hann, að hún varð bæði þunglynd
og svartsýn og sagði við vini sína, ,,að hún væri viss um, að hatursmenn
sætu um líf sitt“.
Hún kvaðst óttast, að sín mundi bíða grimmilegur dauðdagi, og væru
fasistarnir, sem andvígir væru ástum hennar og Mussolinis, að brugga sér
Það sem á undan er farið
Þegar Mussolini komst að því, að Claretta
hafði fengið nýjan aðdáanda, varð hann
ofsalega afbrýðisamur og lagði hendur á
vinkonu sína í bræði sinni. Eftir það
breyttist samband þeirra og varð nú ást-
ríðufyllra en áður hafði verið. Claretta
gerðist frá þeirri stundu hjákona Musso-
linis og hálfgildings húsmóðir í aukaíbúð hans í höll-
inni, Palazza Venezia.
Þar bíður hún Mussolinis á degi hver jum, og þeg-
ar hann kemur, hlustar hún í lotningarfullri aðdáun
og þögn á gort hans og glamuryrði. Hann verður allt-
af meira og meira átrúnaðargoð hennar. Og enda þótt
þau hittist daglega, skrifast þau líka stanzlaust á.
Claretta sendir jafnan blóm eða smágjafir með bréf-
um sínum.
Dag nokkurn kemur Mussolini að tómu herbergi
hennar í höllinni. Hann er látinn vita, að hún sé sjúk,
og þegar hann hringir heim til föður hennar og talar
við hana, segir Claretta honum, að hún sé barnshaf-
andi.
12