Vikan - 15.07.1954, Blaðsíða 4

Hvernig farið er að pví
að eiga ástir karlmanns
iMjxf&wo. DíetJúcA
samdi þessa grein fyrir amerískf kvennablað.
Hér eru nokkrar af niðurstöðum leikkonunnar:
® Við nöldur veslast ástin upp og deyr
® í hjónabandi eru ekki allir dagar sunnudagar
Ast til óánægðra kvenna kulnar fljótt
Þar fyrir utan er Vikan viss nm, að skoðanir höf-
undar muni koma ýmsum konum spanskt fyrir sjónir.
LSKAÐU hann. Skilyrðislaust og af
öllu hjarta.- Reyndu ekki að temja
hann. Láttu hann halda áfram að
vera óbeislaðan. Þannig var hann,
þegar þú fannst hann. Reyndu ekki að
breyta honum.
Hann getur ekki elskað þig, ef þú verður
siðameistari hans. Við vinnu sína, hver
sem hún kann að vera, verður hann að gera
það, sem honum er sagt að gera. Þess-
vegna ber þér að láta hann í friði, þá hann
kemur heim — hann er búinn að fá sig full-
saddan á hinu. Á meðan hann var í vinn-
unni, hafðir þú hinsvegar ekki yfir neinu
að kvarta. Enginn var að skipa þér fyrir
verkum. Þú hefur ákveðin skylduverk að
leysa af hendi, en þér er sarnt í sjálfsvald
sett, hvenær þú býrð um rúmin eða skúrar
eldhúsgólfið. Þú ert drottningin í húsi
þínu. Vertu því ekki með neitt nöldur. Við
nöldur veslast ástin upp og deyr.
Sem kona áttu til þúsundir fylgsna til
þess að geyma í sorgir þínar til morguns.
Karlmaðurinn á engin slík fylgsni. Tilfinn-
ingakerfi hans er ekki eins fullkomið og
þitt.
Þar af leiðandi verður þú sjálf að vera
fullkomnari en hann, ef þú ætlar á annað
borð að elska hann vel. Þetta er mikið
auðveldara en maður skyldi ætla. Renndu
huganum til þess dags, þegar þú byrjaðir
að elska. Þá fannst þér himneskt að lifa,
því að þú unnir honum. Þú sýndir enga
heimtufrekju — á það hefurðu ekki viljað
hætta.
Svo varð hann ástfanginn af þér. Lífið
var eintómur unaður. Þú skartaðir daglega
þínu bezta — og líka hjarta þitt. Það var
eilífur sunnudagur.
En í hjónabandinu eru ekki allir dagar
sunnudagar. Þú, sem hefur lifað í ævin-
týralandi, kannt að finna til nokkurra von-
brigða. Þú hyggur þá, að hér sé einhverj-
um um að kenna. Og þá er auðvitað auð-
veldast að skella skuldinni á ævintýra-
prinsinn sjálfann.
Það er hreint ekkert víst, að hann sé
sökudólgurinn. Það vill bara svo til, að
hann er nærtækur. Og hann er ekkert sér-
staklega laginn að verja sig. Asakanir þín-
ar gera hann ruglaðan.
Það má ef til vill segja, að þú hafir — ef
þér sýnist — af nógu að taka. Þú getur
nöldrað út af hinum daglegu skyldustörf-
um, hitasvækjunni í eldhúsinu, leiðinlegum
heimsóknum — og minnkapelsinum, sem
þú lætur þig dreyma um.
V V
Hann tekur þessu með þolinmæði, af því
hann elskar þig og vill hafa frið í húsinu.
En þá kemur líka brátt að því, að hann
sleppir tilkalli sínu til þess, sem er honum
þó harla mikils virði; hann hættir að vera
húsbóndinn á heimilinu. Þannig bíðið þið
bæði tjón.
Til þess að njóta þín fullkomlega sem
kona, þarfnastu manns, sem þú getur borið
virðingu fyrir. Ef þú steypir honum úr
húsbóndasætinu, er sízt að furða, þótt þú
verðir óánægð — og ástin til óánægðra
kvenna kulnar fljótt.
Of margar konur ætla, að þær eigi „rétt
til skemmtana, eigna, þæginda o.s.frv.“ —
Slíkar konur verða gjarnan latar og ætlast
til þess að eignast öll heimsins gæði endur-
gjaldslaust og fyrirhafnarlaust. En er það
ekki til nokkuð mikils mælst?
Það er ekkert íhlaupaverk að gera mann
hamingjusaman. Sé það rækt af fullri sam-
vizkusemi, gefur það þér lítinn tíma til
sjálfsmeðaumkunar. Ef þú átt böm, hef-
urðu alls engan tíma til slíkra hluta. En
þegar þú beinir starfskröftum þínum að
því að skapa gæfuríkt heimili, hlýturðu að
iaunum mikla hamingju.
V V
Af slíkri hamingju muntu líka margt fá
lært. Þú munt komast að því, hvað gleður
hug hans mest, og hvað hann hefur mesta
óbeit á. Þú munt uppgötva, hvenær það
hentar bezt að þegja, hvenær bezt er að
tala, hvenær þér ber að láta skoðanir þínar
í ljós — og hvenær ekki — hvenær þú
eigir að spyrja, hvernig honum gangi í
vinnunni og hvenær heppilegast sé að bíða
þar til hann byrjar sjálfur að tala um það.
Þú munt læra, hvenær þú átt að taka á móti
honum með kossi og hvenær eitt hlýlegt
handtak er feikinóg.
Sá næmleiki, sem hamingju þinni verður
samfara, mun einnig koma þér til að klæð-
ast þeim kjólnum, sem honum finnst svo
fallegur, en ekki hinum, sem honum finnst
of áberandi og þröngur. Þú munt hætta
að taka fram í fyrir honum, þá er hann
segi'r frá. Láttu hann um sínar sögur, þú
getur sagt þínar. Og hlustaðu með athygli,
enda þótt þú hafir kannski áður heyrt sög-
urnar hans. Mundu, að hann hefur líka
sennilegast þegar heyrt þínar.
Leyfðu honum að lesa dagblöðin. En
vertu ekki að læðast í kring um hann eins
og píslarvottur. Rjúktu ekki á dyr. Farðu
bara. En kysstu hann fyrst, því ella kynni
hann að halda, að þú værir reið. Hann er
orðinn vanur því að gruna, að hann hafi
brotið eitthvað af sér.
Ef hann særir þig, þá mundu þetta: Það
getur enginn sært þig illa, nema þú elskir
hann. En gerðu ekki manninn þinn leiðan
og eirðarlausan, með því að saka hann um
grimmd og því um líkt. Bíddu þar til þér
er farin að renna reiðin, ella kynnirðu að
taka of sterklega til orða.
OÉRTU eins hamingjusöm eins og vel
^ gift kona skyldi vera, muntu ekk-
ert hafa á móti því að vera heima, þegar
hann er þreyttur, þegar hann vill frekar
hlusta á útvarpið eða þig í stað þess að
hlusta á tuttugu manns masa í veizlu.
Þröngvaðu honum ekki til framkvæmda.
Arangurinn verður ætíð beztur, þegar hann
gerir hlutina af fúsum vilja.
V
Konan er ekki þannig gerð af skaparans
hendi, að henni henti einsetulífið. En karl-
manninum getur hún gefið yl og birtu og
gætt hann þeim lífskrafti, sem hann þarfn-
ast, til þess að hæfileikar hans njóti sín í
ríkustum mæli.
4