Vikan - 15.07.1954, Blaðsíða 5

)
Chapdelaine
Ástarróroan úr óbyggðum Kanada eftir Louis Hémon
AU urðu bæði viðkvæm í skapi, þegar þau
fóru að rifja upp fortiðina og hugsa um
kertin, sem nú væri búið að kveikja á og um
sálmana, sem bráðum mundu vegsama fæðingu
frelsarans um allan heim. Líf þeirra hafði alltaf
verið tilbreytingalaust og liðið við nauðsynleg
störf, í góðu samkomulagi í hjónabandinu, og í
undirgefni við lög náttúrunnar og kirkjunnar.
Og allt var þetta orðið greypt í sama rammann,
helgiathafnirnar og hin ýmsu smáatvik hvers-
dagslífsins, svo að þau hefðu ekki getað greint í
sundur trúartilfinningar sínar og viðkvæmnina,
sem þau báru í brjósti hvort til annars, en létu
aldrei í ljós.
Alma-Rose heyrði að verið var að hrósa ein-
hverjum og vildi líka fá sinn skerf. —• Ég hef
líka verið góð stúlka! Er það ekki, pabbi?
—-Jú , alveg rétt . . . alveg rétt . . . Það væri
líka syndsamlegt að vera óþæg á fæðingardag
Jesúsbarnsins.
Börnin hugsuðu alltaf um Jesús frá Nazaret
sem „litla Jesúsbarnið", hrokkinhærða snáðann
á helgimyndunum og í raun og veru var það líka
sú mynd, sem foreldrarnir gerðu sér oftast af hon-
um. Það var ekki hinn píndi og hátíðlegi Kristur
mótmælendanna, heldur stóð hann þeim nær og
var ekki svo hátt yfir þau hafinn. Hann var ný-
fætt barn í örmum móður sinnar eða að minnsta
kosti lítið barn, sem þau gátu látið sér þykja vænt
um, án þess að vera að brjóta heilann um það og
án þess að hugsa um fórnina, sem hann átti eftir
að færa.
— Á ég að róa með þig?
— Já.
Hann tók litlu stúlkuna á hné sér og byrjaði
að róa með hana fram og aftur. — Eigum við
líka að syngja?
— Já.
— Jæja, syngdu þá með mér.
Hann byrjaði að syngja jólasálmana með lágri
röddu, til að yfirgefa eklci hina veiku rödd henn-
ar, en brátt hreifst hann af orðunum og fór að
syngja fullum hálsi og horfði út í loftið. Télesp-
hore kom og settist hjá föður sínum og horfði
með aödáun á hann. 1 augum barnanna, sem alin
voru upp ein í húsi og áttu ekki aðra félaga en
foreldra sína, var Samúel Chapdelaine ímynd allr-
ar visku og hreysti í heiminum og þar sem hann
var alltaf blíður og þolinmóður við þau og reiðu-
búinn til að taka þau á hné sér og syngja fyrir
þau sálma eða gamlar vísur, þá elskuðu þau hann
af öllu hjarta.
— Aftur! Það er svo gaman.
1 þetta sinn tóku húsmóðirin og Tit’Bé undir
lika. María gat ekki stillt sig um að hætta svo-
litla stund við bænalesturinn til að horfa á þau
og hlusta. En þegar hún heyrði orð sálmsins fyllt-
ist hún áhuga að nýju og byrjaði aftur á bæna-
lestrinum með endurnýjuðum krafti. — Blessuð
sértu, María . . .
— Hvað eigum við nú að syngja? Annað lag!
En hvaða lag? Og án þess að bíða eftir svari
byrjaði hann á ný. — Nú, ekki þetta. Jæja, „Tæra
lind“ ? Það er falleg vísa. Við skulum þá syngja
öll.
Hann leit á Maríu, en þegar hann sá að hún
lét talnabandið renna án afláts á milli fingra
sinna hætti hann við að ónáða hana.
Bæði erindið og lagið voru jafn viðkvæmnisleg
og ljóðið þrungið einlægri sorg, sem aðeins ein-
faldar og hreinhjartaðar sálir geta hrifist af.
Talnabandið rann ekki lengur um greipar Mar-
íu. Hún tók ekki undir með hinum, en hún hlust-
aði, og þetta þunglyndislega ástarljóð gekk henni
til hjarta, sem var þreytt af bænalestrinum.
María horfði út um gluggann á hvítu akrana,
sem skógurinn umkringdi á allar hliðar. Trúar-
hrifningin, hin nývaknaða og vaxandi ást hennar
yfir viðkvæmum röddum, sem hún þekkti svo vel,
rann saman í eina tilfinningu í hjarta hennar. I
raun og veru var allt fullt af kærleika þetta kvöld,
heilögum og veraldlegum kærleika og hvoru-
tveggja voru jafn sterkar og hreinar tilfinningar,
jafn eðlilegar og nauðsynlegar. Og þær voru svo
nátengdar hvorri annarri, að bænirnar, sem áttu
að biðja fyrir ástvininum voru í raun og veru ekki
annað en aðferð til að láta í ljósi ást sína á
honum og óbrotnu ástarljóðin voru sungin jafn
hátíðlega og alvarlega og hinir heilögu sálmar.
— Blessuð sértu, María . . . Um léið og þau
hættu að syngja, byrjaði María ósjálfrátt að þylja
bænir sínar með endurnýjaðri ástriðu.
Alma-Rose litla hafði sofið i fangi föður síns
og var háttuð og borin í rúm sitt. Télesphore fór
að dæmi hennar og skömmu seinna fór Tit’Bé
að teygja sig. Hann bætti birkibútum í ofninn,
meðan faðir hans fór síðustu eftirlitsferðina um
gripahúsin og kom hlaupandi inn aftur og sagði
að kuldinn væri alltaf að aukast. Brátt fóru þau
öll að sofa, nema María.
•— Gleymdu ekki að slökkva á lampanum?
— Nei, pabbi.
Hún slökkti strax, því hún vildi heldur sitja í
dimmunni og settist aftur við gluggann, til að
ljúka síðustu bænunum. Þegar hún var búin, varð
hún skyndilega hrædd um, að ef til vill kynni hún
að hafa mistalið, því hún hafði ekki talið á talna-
bandinu allan daginn. Hún bætti þvi 50 Maríu-
bænum við til vonar og vara. Og þegar hún hætti,
var hún bæði þreytt og rugluð, en hamingjusöm
og full trúnaðartrausts, eins og hún væri búin að
fá hátíðlegt loforð.
Úti var allt baðað í tunglsljósi og yfir lands-
laginu hvíldi þessi kuldalegi ljómi, sem á næt-
urnar prýðir snæfi þakið landslag, þegar him-
ininn er heiðskír. Það var dimmt inni í húsinu,
svo það leit út eins og akrarnir og skógurinn
væru sjálflýsandi til heiðurs jólunum.
— Nú er ég búin að lesa þúsund Mariubænir,
hugsaði María, — en ég er ekki enn búin að
biðja um neitt . . . ekki með orðum.
Henni hafði fundizt, að það væri kannski ekki
nauðsynlegt — að máttarvöldin rnundu skilja
hana, þó hún bæði ekki um það með orðum, eink-
um heilög María . . . sem hafði verið kona hér
á jörðinni. En á síðustu stundu varð hún í ein-
feldni sinni óttaslegin, og hún reyndi að láta ósk
sína í ljós með orðum.
Francois Paradis . . . Auðvitað stóð ósk hennar
í sambandi við Francois Paradis. Vissirðu það
ekki, heilaga María mey? Hversu mikið af ósk-
um sínum gat hún farið fram á, án þess að guð-
lasta ? Að honum líði ekki illa uppi í skóginum . . .
að hann haldi loforð sitt og hætti að blóta og
drekka . . . Að hann komi aftur í vor . . .
Að hann komi aftur í vor . . . við þá tilhugsun
hætti hún, því henni fannst að þegar hann kæmi
aftur, og hefði haldið loforð sitt, þá væri framtíð-
arheill þeirra borgið af sjálfu sér — eða næstum
af sjálfu sér. Ef það var þá ekki guðlast að
hugsa svona . . .
Að hann komi í vor . . . Þegar hún fór að hugsa
um endurkomu hans, um fallega sólbrennda and-
litið hans, sem mundi lúta niður að henni, þá
gleymdi hún öllu öðru og starði lengi, án þess
að sjá neitt, út yfir snævi þakkta jörðina, sem
tunglsljósið gerði líkasta stórum fleti úr dásam-
legu efni, sem var í senn líkt perlu eða fílabeini
og út yfir svörtu girðingarnar og skógarjaðar-
inn, sem var svo óhugnanlega nærri.
9. KAFLI
AÐ kom enginn í heimsókn á nýjársdag. Und-
ir kvöldið lézt húsfreyjan vera ofsakát, til að
fela vonbrigði sín.
— Þó enginn komi, sagði hún, þá er engin á-
stæða til þess að við séum með sút. Við skulum
búa til sykurkökur.
Börnin ráku upp fagnaðaróp og fylgdust með
öllum undirbúningnum með miklum áhuga. Syk-
ursirópi og púðursykri var blandað saman og
látið sjóða. Þegar búið var að sjóða þetta hæfi-
lega lengi, fór Télesphore út og sótti fulla tin-
skál af fallegum hvítum snjó. Allir hópuðust
kringum borðið, á meðan húsmóðirin lét sjóðandi
heitt sírópið falla í dropatali ofan í snjóinn, þar
sem það storknaði smám saman og varð að dá-
samlega góðum, ísköldum sykurmolum.
Allir fengu bita og fullorðna fólkið hermdi að
gamni sínu eftir græðginni í börnunum. En til
allrar hamingju var brátt tekið fyrir átið, svo að
VEIZTll —?
1. Hver er konan á myndinni?
2. Hvað hét bær Eiríks Rauða á Græn-
landi ?
3. Hvaða reikistjarna er af likastri stærð
og jörðin?
4. Eftir hvern er bókin Dr. Jekyll og Mr.
Hyde? En Einkalíf Napoleons?
5. Hvað eru margir fastir dómarar í
Hæstarétti ?
6. Hvernig lestu úr rómversku tölunni
MDCCC ?
7. Hvar er Formósa ? Og hvað heitir höf-
uðborgin þar?
8. I hvaða tveim borgum eru mest slípað-
ir demantar?
9. Hvaða staður er það, sem kallaður er
lykill Miðjarðarhafsins ?
10. Eftir hvern er þetta:
Elín Helena, Elín Helena!
Svona ung ertu í dag,
Elín Helena!
Og þú brosir og roðnar
ef Runki í Vörinni
mætir þér einni,
Elín Helena!
Sjá svör á bls. llf.
5