Vikan - 24.05.1956, Qupperneq 8

Var þetta eintómur hugarburður hjá Láru? Hún
stóð á því fastar en fótunum, að það væri ....
Draugur í baðherberginu
j^G HEF ALLTAF SAGT, að Lára hefði
-*-J átt að verða ein af þessum gamaldags
leikkonum í þöglu kvikmyndunum. Hún
nýtur þess að leika eitthvað átakanlegt
hlutverk. Hún hefur kolsvart hár og dökk
augu og er á svipinn eins og stúlka, sem
er búin að týna töskunni sinni eða hefur
fundið mús í búrinu sínu. Jói kvæntist
henni af því að hann hefur alltaf verið
veikur fyrir dularfullum konum og Lára
var alveg við hans hæfi.
Ég samgladdist Jóa af heilum hug, þeg-
ar þau fundu loks réttu íbúðina, sem þau
voru búin að leita að lengi. Hún var alveg
eins og þau vildu hafa hana, og Lára var
svo ánægð að hún gleymdi að leika, en
leit út fyrir að vera alsæl eiginkona og
húsmóðir.
En hvað þá? Jú, hún rekst á nágranna-
konu sína, eina af þessum alvitru konum,
sem ganga með skrúflykil í töskunni, til
að trufla vinnu annars fólks við fyrstu
hentugleika. — Þið vitið víst hvers vegna
ykkur gekk svona vel að fá íbúðina ? spurði
hún.
— Nei, hvers vegna?
— Maðurinn, sem bjó þar, hengdi sig!
Auðvitað þurfti þetta endilega að koma
fyrir Láru. Það var engu líkara en að hún
hefði allt í einu fengið aðalhlutverkið í
sakamálaleikriti. Hún gekk um, mædd á
svipinn, í leit að vofum og velti því fyrir
sér hvar í íbúðinni þessi hræðilegi atburð-
ur hefði nú gerzt. Eg verð að játa það, að
það er ekkert skemmtilegt að vita af því
að einhver hafi hengt sig í íbúðinni manns,
en í augum Láru var þetta reglulegt saka-
mál, sem tók hug hennar fanginn.
— Við getum ekki, haldið áfram að búa
hér, sagði hún við Jóa. — íbúðin fer í
taugarnar á mér. Þetta ásækir mig. Við
verðum að flytja.
— Rétt þegar við erum loks búin að
finna almennilega íbúð? maldaði Jói í
móinn. — Vertu ekki svona mikíll kjáni,
elskan. Hvað gerir þetta til? Gleymdu
því bara.
— Gleyma því? Hún neri hendur sínar
og það fór hrollur um hana, eins og hún
ætti von á höggi frá ósýnilegri vofu. —
Hvernig get ég það, þegar vesalings aum-
inginn er hér alls staðar? Ég þykist vita
hvar hann hefur gert það. Þarna á krókn-
um yfir baðkarinu!
— Á þessum? sagði Jói og rak upp
hlátur. — Þennan hefur einhver gamall
farlama leigjandi notað til að hala sig
upp úr baðinu á . . . Hann ætlaði að
segja reypi, en breytti því á síðustu stundu
í streng.
En Lára lét ekki sefast. — Ég er samt
sem áður sannfærð um að þama hefur
það gerzt, og ég get ekki hugsað til þess að
baða mig hérna. Líklega er líka drauga-
gangur í setustofunni og svefnherberginu.
Ég sé hann fyrir mér, þar sem hann reik-
ar um íbúðina og hugsar um þennan hræði-
lega verknað sinn. Það er alltof hryllilegt
að hugsa til þess. Einasti staðurinn, þar
sem ég kann sæmilega við mig, er eld-
húsið. Það er einasti staðurinn í húsinu,
sem ekki er eitthvað óhugnanlegur.
— ímyndun, hreytti Jói út úr sér. —
Ekkert annað en sjúkleg ímyndun. Ef
þetta konufífl hefði ekki sagt . . .
— O-o, við hefðum komizt að því fyrr
eða seinna, svaraði Lára. — Þú veizt
hve næm ég er á slíkt. Það er í ættinni
— einhvers konar skyggni. Þetta gerir
þér ekkert til, Jói. Þú ert hér ekki aleinn
allan daginn og hlustar á alls kyns hljóð.
Stundum finnst mér ég heyra djúpar stun-
ur . . .
— Þær koma úr vatnspípunum, svar-
aði Jói.
— Nei, þær eru eitthvað svo ægilegar,
draugurinn . . .
— Jæja þá, elskan. Úr því þér líður
svona . . . En við getum ekki flutt fyrr
en við finnum hentuga íbúð. Það reyndist
okkur nógu erfitt að fá þessa.
Gagnvart vinrnn sínum varð Lára nú
eins og hetja í harmleik. Þegar hún ræddi
um þetta — og það gerði hún í sífellu,
eins og fiðla með einrnn streng — þá
fór hrollur um hana, og hún náfölnaði og
sagði: — Ég skil ekki hvernig ég afber
þetta. Ég mundi ekki þola það í eina ein-
ustu mínútu, ef ég gerði það ekki Jóa
vegna. Þið vitið hvað karlmenn eru vana-
fastir. Þeim er alveg meinilla við að flytja.
Ég reyni því að brosa og afbera það. En
það tekur á mig. Látið það ekki koma
ykkur á óvart, þó það komi í ljós ein-
hvern daginn, að ég hafi farið eins að.
Frú Alvitur, sem var upphafsmaður allra
þessara erfiðleika, var ein af þeim, sem
hún leitaði samúðar hjá. Og auðvitað sagði
hún henni frá króknum yfir baðnu.
— O-o, þér þurfið ekki að hafa neinar
áhyggjur af því, svaraði frú Alvitur um
hæl. — Engin ástæða til að hætta að fara
í bað. Hann gerði það ekki þar inni.
eftir GREVOR ALLEN
— Ekki það? sagði Lára vantrúuð.
— Nei, ég held að hann hafi gert það
í eldhúsinu.
— I eldhúsinu ? Eruð þér vissar um það ?
-— J-a, ég get auðvitað ekki verið alveg
viss um það, góða mín, ég er ekki búin að
búa hér lengi sjálf. En mig minnir að ég
hafj heyrt . . .
Þarna fór síðasta hálmstráið. Einasta
herbergið þar sem hún þoldi við, þar sem
hún eyddi mestum hluta dagsins og þar
sem hún borðaði hádegismatinn, var
nú . . .
EGAR Jói kom heim af skrifstofunni
um kvöldið, tók hún á móti honum
með leikrænum tilburðum.
— Við verðum að flytja undir eins!
sagði Lára, þegar hún hafði sagt honum
síðustu fréttirnar. — Ég þoli ekki við
stundinni lengur á þessum stað.
— En, elskan, hefurðu nú ekki fengið
baðherbergið og hin herbergin aftur?
sagði Jói og reyndi að beita allri sinni
röksemdafærslu. — Ég á við . , .
— Hvar á ég að elda og þvo upp? Hvar
— Gætirðu ekki bara skotizt þangað inn
snöggvast á daginn og flýtt þér svo að þvo
þar upp, þegar ég kem heim, ég á við þeg-
ar ég er hjá þér . . . ? Hann vissi að þetta
voru ósköp máttlaus mótmæli, en honum
datt ekkert annað í hug þessa stundina.
Lára horfði á hann með þessum dökku
harmþrungnu augum. — Skilurðu ekki,
Jói, að öll íbúðin er spillt? Skilurðu ekki
að ég get aldrei losnað við þessa tilfinn-
ingu gagnvart baðherberginu og hinrnn
herbergjunum, og nú þegar eldhúsið er
líka . . . ?
Nú var Jóa öllum lokið. — Jæja þá!
En finnst þér það ekki mikil synd . . .
Ekki svo að skilja, að hann héldi að
henni væri í rauninni alvara með það sem
hún sagði . . .
Hann átti aðeins um eitt að velja, og
hann var mest hissa á að hann skyldi
ekki hafa gripið til þessa úrræðis fyrr,
en hann hafði bara verið orðinn þreyttur
á allri þessari vitleysu. Ég hafði litið inn
til þeirra og var að hlusta á síðustu við-
bótina í harmleik Láru, þegar Jói kom
þjótandi inn í herbergið, en hann „hafði
skroppið snöggvast út.“
— Húrra, Lára! hrópaði hann og brosti
út undir eyru. — Við þurfum ekki að
flytja eftir allt saman. Þetta var eintóm
vitleysa!
— Hvað var eintóm vitleysa?
— Að maðurinn hafi hengt sig. Það
gerðist alls ekki í þessari íbúð, heldur í
íbúðinni hérna fyrir neðan okkur. Ég er
búinn að leita upplýsinga hjá lögreglunni.
— En . . . ertu alveg viss um það?
— Vissulega! Þeir flettu því upp í
skýrslunum sínum. Þessar alvitru konur
í þessari veröld hafa sjaldnast fyrir að
leita sér upplýsinga. Ilvar býr hún?
— Niðri á annarri hæð til vinstri, svar-
aði Lára.
— Ágætt, ég fer beint niður til henn-
ar, og segi gömlu nöðrunni að maðurinn
hafi hengt sig í íbúðinni hennar!
— Gerði hann það? spurði ég.
— Nei, svaraði Jói. — En ég ætla að
segja henni það samt, að hann hafi gert
það, aðeins til að vita hvernig henni lízt
á blikuna!
Ég horfði á Láru. Virtist hún ánægð,
eins og þungri byrði hefði verið létt af
henni? Nei, langt því frá. Hún hafði
sýnilega orðið fyrir vonbrigðum. Upp-
spretta mikils harmleiks var skyndilega
horfin úr lífi hennar. Nú var hún aðeins
húsmcðir í ósköp hversdagslegri íbúð, sem
ekkert hafði fram yfir aðrar íbúðir.
Vesalings Lára!
8