Vikan - 28.06.1956, Blaðsíða 6

Hún valhoppaði af kœti og
dansaði vals við sjálfa sig . . .
HÚIM VAR AÐ FARA
Á STEFIMUMÓT
eftir WILLIAM BRANDON.
UNGFRÚ BRIAND var 28 ára og lang-
yngsti aðstoðar-bókávörðurinn í ríkis-
bókasafninu í París. Hún var líka lagleg-
ust þeirra allra, tágrönn og brúneyg
stúlka með alveg óvenjulega fallegt bros.
Þegar á þetta er litið, er það einkar at-
I hyglisvert, að hún skyldi alltaf vera köll-
uð ungfrú Briand. Það er að segja, hún
var ávörpuð með hinu hátíðlega ættarnafni
sínu, en ekki skírnarnafninu, sem var
Colette.
Þennan maídag var ungfrú Briand hins-
vegar býsna ólík því sem hún var dags
daglega. Ungfrú Ramage, sem starfaði í
skrásetningardeildinni, sá hana valhoppa
fram í anddyrið.
Hún válhoppaði aðeins stuttan spöl, en
valhopp var það engu að síður og fullt
af gáska og kæti. Ungfrú Ramage, sem
starfað hafði í bókasafninu síðan 1911,
hafði aldrei séð neinn valhoppa í húsa-
kynnum þess. Ríkisbókasafnið var must-
eri frægra og roskinna fræðimanna og
síst staður til þess að láta 1 ljós barna-
leg gleðilæti.
Skömmu seinna kom annar starfsmað-
ur, náungi að nafni Pique, að ungfrú
Bríand, þar sem hún lést vera að reyta
krónublöðin af fjólu, sem raunar var ekk-
ert annað en laglega lituð mynd, sem
hékk uppi á vegg í einum ganganna. Pique
starði á þessar aðfarir með galopinn munn
og læddist dauðhræddur burtu.
Hálfri stundu síðar kom prófessor
Fidéle, sem kenndi við Parísarháskóla, að
ungfrú Briand þar sem hún var að dansa
við sjálfa sig í kortaherberginu.
Hún hætti að dansa og sagði: „Æ,.
drottinn minn!“
,,Stórkostlegt!“ sagði Fidéle prófessor
og klappaði saman höndimmn, en þó ekki
svo hátt, að það heyrðist fram. Hann var
hár og hvíthærður og klæddur svörtu slái.
,,Ég bið innilega afsökunar," sagði
ungfrú Briand. ,,Ég var . . . ja, ég var
sat1: að segja að dansa. Þér verðið að
fyrirgefa þessa vitleysu.“
,,Með mestu ánægju!“ sagði Fidéle
prófessor. Honum þótti vænt um ung-
frú Briand, þótt honum hefði stundum
staðið stuggur af því, hve dugleg og úr-
ræðagóð hún var. Nú fannst honum ein-
hvernveginn, að með þeim væri að tak-
ast mikill kunningsskapur, og hann
horfði á hana fullur velþóknunar.
„Það var heppni, að þér komuð að mér,
en ekki einhver annar,“ sagði ungfrú
Briand. Hún reyndi að vera hátíðleg á
svipinn, en það var undarleg glóð í aug-
unum á henni, sem kom upp um hana.
Svo gaf hún hátíðlega svipinn upp á bát-
inn og sagði: „Sjáið þér nú til, ég á stefnu-
mót við mann.“
6
„Ah! Mínar hjartanlegust hamingju-
óskir!“
„Þetta er fyrsta stefnumótið, sem ég
hef átt í meir en ár,“ hélt ungfrú Briand
áfram. „Síðasti maðurinn, sem bauð mér
út, sagði að ég kærði mig ekki um neitt
annað en bækur, og hann giftist annari,
og þá hélt ég, að ég mundi aldrei gera
þetta aftur. Fara á stefnumót á ég við.
Og sjáið nú bara hvað hefur skeð! Ég
veit ég er ósköp kjánaleg að láta svona.
Og þó! Nei, ég skammast mín satt að
segja ekkert fyrir það. Fyndist yður, að
ég ætti að skammast mín? Já, og eftir
á að hyggja, þá verður þetta að vera al-
gert leyndarmál. Að minnsta kosti þang-
að til ég veit, hver hann er.“
„Hvað sögðuð þér? Þangað til þér vit-
ið hver hann er?“
„Ég veit bara númerið á póstboxinu
hans. Þetta er í rauninni óskaplega
rómantískt. Fyrir nokkrum mánuðum bað
ungfrú Ramage mig að skrifa grein í
Listvininn um sjaldgæfustu eintökin okk-
ar af Victor Hugo. Og þegar greinin birt-
ist, skrifaði einn af lesendum blaðsins
mér, til þess að ræða um kvæðagerð Vic-
tors Hugos, og við byrjuðum að skrifast
á. En undir bréfunum sínum kallar hann
sig bara „Lesanda" Hann er svo ófram-
færinn.“
„Og þér vitið enn ekkert um hann?“
„Jú, ég þykist sjá að hann búi hér ein-
hverstaðar í grendinni. Og einu sinni
sagði hann, að hann væri ekki giftur.
Hann gæti verið kennari við háskólann,
eða hann gæti jafnvel unnið hér í bóka-
safninu! Það er svo skrítið að hafa ekki
hugmynd um þetta.
Og þó þekkjumst við í rauninni svo vel.
Við höfúm sömu hugðarefnin, sama hugs-
anaganginn. Ég geri ráð fyrir, að það sé
auðveldast að tjá sig bréflega, og þetta
er búið að vera alveg* dásamlegt. Og nú
eigum við að mætast augliti til auglitis.
Hann ætlar að koma hingað klukkan fimm
og við ætlum út að ganga.“
„Fyrsta stefnumótið ykkar?“
„Það allra fyrsta!“
Fidéle prófessor varð hugsi á svipinn.
Loks sagði hann: „Afsakið framhleypn-
ina, ungfrú Briand, en eruð þér ekki of
. . . bjartsýn, ef svo mætti orða það?
Eða kannski dálítið fljótfær ?“
„Jú, mikil ósköp, prófessor, það veit ég
vel. Honum finnst ég kannski dauðleiðin-
leg. Ég geri mér það fullkomlega ljóst.“
_ „Nei, þér misskiljið mig, ungfrú Briand.
Ég á ekki við yður sjálfa. En óttist þér
ekki ,að þér kunnið að verða fyrir von-
brigðum?"
„En hvernig á það að ske? Þarna er
einmitt óskadraumurinn minn að rætast.
Nú á það loks fyrir mér að liggja að
kynnast manni, sem virðist hugsa ná-
kvæmlega eins og ég og sem þar að auki
er alveg eins einmana. Hvernig í ver-
öldinni á ég þá að verða fyrir vonbrigð-
um?“
„Því miður gæti margt valdið því.
Hann gæti til dæmis verið 67 ára gamall,
eins og ég.“
Hún brosti. „Nú eruð þér að stríða
mér. Það kæmi mér ekki á óvart þótt ég
þekkti hann af bréfunum hans, þegar ég
sé hann.“
„Það er jafnvel hættulegra.“
„Ég á ekki við, að ég ímyndi mér, að
hann sé svo skelfilega laglegur. En hann
verður geðfelldur í sjón, og hann verður
alveg áreiðanlega kurteis og hugulsamur.
Hann mun hafa viðkvæmnisleg grá augu
og vera dálítið feimnislegur og barnaleg-
ur í framkomu, og hann verður 1 göm-
um sportjakka. Sennilegast reykir hann
pípu, og það kæmi mér ekki á óvart þótt
hann ætti hund. En, drottinn minn — ég
verð að greiða mér! Ég er svo óttalega
úfin. Það má enginn sjá mig svona!"
Ungfrú Briand þagnaði andartak og
roðinn hljóp fram í kinnarnar á henni.
„Ég skil ekki, hvað að mér gengur. Mér
finnst allt í einu eins og ég sé gerbreytt
manneskja. Ég kannast naumast við
sjálfa mig. Ég ætti að vera dauðhrædd,
en ég er það bara alls ekki. Nú verð ég að
flýta mér. Þér lofið því þá að nefna þetta
ekki við nokkurn mann?“
„Þér getið treyst mér eins og ég væri
afi yðar.“
Hún sneri sér við í dyrunum, og nú
var svipur hennar allt í einu dálítið kvíð-
inn. Hún sagði lágt: „Og óskið mér nú
góðs gengis.“
Hún var furðulega falleg sem hún stóð
þarna, hugsaði Fidéle prófessor. Hann
hneigði sig kurteislega og svaraði: „Ég
óska yður alls hins besta.“
V V
HÚN var nýhorfin út um dyrnar, þegar
gamall dyravörður staulaðist inn í
kortaherbergið með bréf til hennar. Hann
sagði: „Ég hélt hún væri hérna, herra
prófessor. Þetta bréf kom rétt áðan til
hennar.“
„Ég skal taka við því,“ sagði Fidéle
prófessor. Það var eins og einhverju væri
hvislað að honum.
Auk utanáskriftarinnar, stóð ekkert á
umslaginu annað en númerið á póstboxi
sendandans. Þegar dyravörðurinn var far-
inn, leit Fidéle prófessor varlega í kring-
um sig, hikaði andartak, ypti svo öxlum
og reif bréfið upp. Innihald þess var á
þessa leið: