Vikan - 28.06.1956, Blaðsíða 9

Dömur Herrar
NÝTT NÝTT
OATINE FILMS MASKE
Þetta nýuppfundna undracreme er borið á andlit og háls.
Það þomar á örfáum mínútum og er þá strokið af með köldu
vatni.
Árangurinn er undraverður: Andlit yðar yngist upp; þreytu-
svipur og hrUkkur hverfa. Andlitið verður slétt og mjúkt.
Óhreinindi í húðinni eru einnig á burt.
Oatine films maske er einn bezti árangur, sem vísindamenn
hafa náð í framleiðslu snyrtivara á seinustu 25 árum.
Hjá Englendingum, sem taldir eru mjög fastheldnir hvað
snyrtingu viðkemur, sló Oatine films maske, eða 'Facial Pack
eins og þeir kalla það, í gegn á svipstundu.
Oatine films maske hefir farið sigurför um mörg lönd.
Reynzlan er ólýgnust.
Kaupið yður túbu strax í dag. Fylgið leiðarvisinum ná-
kvæmlega.
Oatine films maslte fæst í þessum snyrtivöruverzlunum:
Hygea. Oculus. Kemedia h.f. Sápuhúsið.
UMBOÐSMENN.
Hugleiöingar
UM HÁRID Á
KVENFÚLKINU
EITT af því, sem ég aldrei mun botna upp né niður í, er hárið
á kvenfólkinu. Frá sjónarmiði karlmannsins, er hár ein-
faldlega eitthvað, sem maður þarf að láta klippa öðru hvoru.
Hann segir við rakarann: ,,Klippa“, seilist eftir blaði, les eina
eða tvær greinar, segir: ,,Sæll og bless“, og snýr sér að því
aftur að hafa áhyggjur af rafmagnsreikningnum.
Hvað kvenfólkinu viðvíkur, er ekkert vandamál stærra í
veröldinni en viðureignin við hárið. Þegar þetta er ritað, er
sennilegast ekki ein einasta kona á öllu landinu, sem ekki
er annaðhvort að ná sér eftir permanent, að bíða eftir því að
fara í permanent eða að velta því fyrir sér, hvort hún eigi að
hafa hárið sítt, stutt eða í hrúgu ofan á höfðinu.
Þegar konan mín fer að búa sig undir ferð á hárgreiðslu-
stofuna, byrjar hún á því að tilkynna: „Ég fer í hárgreiðslu
eftir tvær vikur. Þú verður að lita eftir börnunum."
Nú jæja, ég tek þessu með mestu ró. Ég segi: „Ágætt!
Sjálfsagt!“ Konan mín byrjar að horfa í spegilinn. Hún lyftir
hárinu á sér eins og hún sé að reyna að taka sjálfa sig upp,
stingur prjónum í það, grettir sig, togar í nokkra lokka, virð-
ist ekki vita sitt rjúkandi ráð.
Hinn stóri dagur rennur upp. Ég er skilinn eftir heima
með dósahnífinn og börnin. Ég hugsa til konunnar minnar í
einstæðingsskap hennar á vígvellinum. Mér er svolítið órótt
innanbrjósts.
Klukkan sex kemur hún aftur. Hún lítur á mig aðvörunar-
augum um leið og hún gengur beint inn í svefnherbergið.
Ég er ekki sá asni að elta hana. Að lokum kemur hún fram
og staðnæmist beint fyrir framan mig.
„Hvernig finnst þér það?“
„Það er ansi fallegt,“ segi ég. „Minnir mann svolítið á
dún.“
Hún er að háskæla. „Ég fer í mál við hana!“ hrópar hún.
Hún tekur sér á ný stöðu fyrir framan spegilinn og stendur
þarna og togar í einn og einn hárlokk í einu, eins og hún
sé með snæri.
Ég hef reynt að skilja kvenfólkið í þessu máli málanna,
en ég veit ekki einu sinni, hvar ég á að byrja. Þetta er dulspeki,
sem aðeins konur geta skilið. Nágrannakona okkar kemur í
heimsókn til konunnar minnar, og höfuðið á henni er alsett
krullupinnum. Hún er eins og broddgöltur. Þar sem ég veit,
hve lagleg hún er undir venjulegum kringumstæðum, rek ég
upp stór augu, þegar konan mín segir: „Lois, mikið óskaplega
fer þetta þér vel.“ Ég á von á því, að Lois rjúki út náföl af bræði.
Þess í stað brosir hún og virðist mjög ánægð.
Næst þegar Lois birtist, er hárið á henni eins og það á að
vera á kvenfólki — mjúkt og eðlilegt og án krullupinna. Konan
mín segir: ,.Ja, þú getur auðvitað huggað þig við það, að það
á eftir að síkka. En í þínum sporum mundi ég aldrei fara til
hennar aftur.“
Þegar Lois er farin, segi ég: „Hvað er að? Mér fannst
það svo ansi snoturt."
„Snoturt!“ segir konan mín hæðnislega. „Og hve lengi? Þær
klipptu það allt á hárgreiðslustofunni. Aumingja Lois!“
Seinna kemur Lois enn, og í þetta skipti eru allir ánægðir.
Konan mín segir, að hárið á henni sé blátt áfram yndislegt.
Lois finnst það sjálfri yndislegt. Mér finnst það yndislegt.
En — eftir matinn birtist hún á kafi í krullupinnum.
Þegar ég spyr konuna mína, hvað sé eiginlega að ske,
segir hún: „Þú bjóst þó varla við því að það héldi áfram að
vera svona af sjálfu sér?“
Eina tilraun gerði ég til að komast til botns í málinu. Einu
sinni þegar konan mín kom af hárgreiðslustofunni, sagði hún:
„Jæja, ég fer í hárgreiðslu á þriðjudaginn kemur.“ Mér féll
allur ketill í eld. Ég sagði hægt: „Heyrðu . . . varstu . . . ekki
. . . í hárgreiðslu........í dag?“
„Eg fékk mér ekki permanent. Ég lót bara lcggja það,“
sagði hún.
Framhald á bls. 1S.
6H 7
9