Vikan - 06.03.1958, Blaðsíða 12

eftir
C. S. FORESTER
HÖFUNDUR þessarar stuttu, truflaudi sögu, C. S. Fo-
rester, er hár og graunur, 58 ára gamall Englendingur,
sem nú er búsettur í Bandaríkjunum. Hann er þekktur
fyrir smásögur sínar og skáldsögur, og í sumar var ein
þeirra, THE GUN, kvikmynduð á Spáni með Gary Grant
í aðalhlutverkinu. Forester ætlaði að verða læknir, en féll
á lokaprófinu á að þekkja ekki eitthvert bein í manns-
líkamanum. Þá sneri hann sér að ritstörfum. Hann út-
hugsar allar sögur sínar áður en hann fer á fætur og
skrifar svo um 1000 orð á dag með eigin hendi.
JENNINGS var rafeinda-
verkfræðingur og vann hjá
Rafhjálp Ltd. Hann var að út-
skýra það við miðdegisverðar-
borðið hvaða verkefni honum
hefði tekizt að telja vinnuveit-
endur sína á að fá sér í hendur.
— Þeir eru búnir að afhenda
mér gömlu reikningsvélarnar
tvær, sagði hann. Ég hefði að
vísu heldur viljað byrja alveg
frá grunni, en ég býst við að ég
geti talizt heppinn þrátt fyrir
allt.
— Og hvað ætlarðu að gera
við þær? spurði Arabella, kona
hans, og reyndi að láta í ljós
eins mikinn áhuga og henni var
unnt.
— Ég ætla að nota þær til að
fá heildarlausn í tvennu lagi,
sagði Jennings. Ég hugsa að
með því kunni að nást eftirtekt-
arverður árangur.
— Hvað áttu við ? spurði
Babcock — hann var að borða
hjá Jenningshjónunum, eins og
hann var vanur að gera tvisvar
eða þrisvar í viku.
— Með heildarlausn í tvennu
lagi hlýtur verkið óhjákvæmi-
lega að ganga hægar, sagði
Jennings með áherzlu. En út-
koman kann að verða miklum
mun nákvæmari og ná yfir
miklu víðara svið; það verður
afleiðslan en ekki summan af
þessum tveimur liðum sem
fæst.
— Þetta kann að liggja ljóst
fyrir þér, gamli minn, sagði
Babcock, en þú verður að minn-
ast þess að ég er enginn stærð-
fræðisnillingur.
— Segðu okkur meira um
þetta, góði minn, sagði Arabella
og sýndi ekki nokkur þreytu-
merki.
— Með þessu móti ætti að
vera hægt að fá sæmilega ná-
kvæm svör við fleiri almennum
spurningum en hingað til, út-
skýrði Jennings. Hér er að
mestu aðeins um að ræða rétt
val á heimildaratriðum, sem
látin eru í té. Með réttu úrvali
verður sennilega hægt að fá
lausnir á vandamálum úr dag-
lega lífinu, engu síður en stærð-
fræðilegum líkingum.
— Þetta er ekki þér líkt,
sa.gði Arabella.
— Gætirðu fengið upplýsing-
ar um hvaða hestur vinnur í
Goodwood? spurði Babcock.
— Mér datt í hug að þú mund-
ir spyrja um þetta, svaraði
Jennings. Það er undir viðeig-
andi heimildum komið, eins og
ég sagði. Á kappreiðum er tala
óþekktu staðreyndanna vísvit-
andi höfð nokkuð há. Auk þess
kemur til greina ýmislegt sem
ekki er hægt að sjá fyrir, eins
og veðrið og ásigkomulag skeið-
vallarins. Þar sem óþekktu
þættirnir eru fleiri en öruggu
heimildaatriðin, mundi útkom-
a.n varla verða öruggari en
ágizkun þín — eða mín. Jenn-
ings brosti frosnu kurteisis-
brosi til Babcocks.
— Það lítur þá ekki út fyrir
að mikið gagn verði að þessu
sagði Arabella.
— Ef til vill ekki. Þetta er
ekki í fyrsta skipti sem ég
fæst við misheppnaðar tilraun-
ir, sagði Jennings og beindi
sama frosna brosinu til konu
sinnar. En neikvæður árangur
hefur líka sitt gildi, eins og þú
veizt, góða mín. Þetta kann að
vera þess virði að reyna það.
— Hvað verður langt þangað
til einhver útkoma fæst á þessu
hjá þér, gamli vinur? spurði
Babcock.
— Það er aldrei að vita.
Nokkrir mánuðir — vikur —
eða bara dagar duga kannski til
að færa mér sanninn um hvort
ég er á réttri leið. Reikningsvél-
arnar tvær þurfa að minnsta
kosti mikilla endurbóta við.
Eftir það get ég gert nokkrar
tilraunir til reynslu.
— Ég má víst gera ráð fyrir
að þú vinnir á laugardögum og
sunnudögum líka? sagði Ara-
bella. Það gerirðu alltaf.
— Ef þú mátt missa mig,
góða mín, svaraði Jennings.
A ÐEINS nokkrum vikum
seinna sátu Arabella og
Babcock við gluggann og voru
að fá sér hressingu fyrir mat-
inn.
— Þama kemur hann, sagði
Arabella og horfði á bílinn
beygja upp að bílskúrmun. Við
verðum að spyrja um þessa
gömlu reikningsvél hans. Hann
ætlaði að setja hana í gang 1
dag.
— Já, ég skal hlusta, sagði
Babcock.
Jennings kom inn. Hann gekk
þungum skrefum, eins og hann
væri að niðurlotum kominn.
Hann var lotinn í herðum og
sýndist hafa elzt.
— Jæja, góði minn, sagði
Arabella uppörvandi, gaztu lát-
ið gamla rafheilann starfa?
— Já, svaraði Jenings. Hann
horfði á þau á víxl, en bætti
engu við þetta eina já.
—- Lagðirðu nokkra spurn-
ingu fyrir hann ? spurði Bab-
cock.
— Já, sagði Jennings.
— Varð nokkur árangur af
því?
— Já.
— Hvað í ósköpunum er að,
góði minn? spurði Arabella.
— Ég lagði aðeins fyrir hann
eina spurningu, svaraði Jenn-
ings. Og ég fékk svarið sem ég
kærði mig ekki um að fá.
Þá fyrst sá Arabella skamm-
byssuna í hendi hans.
Framhald af blaðsíðu 5.
ferðilega sekur, finnst yður það ekki ? Það er að segja ef hann hefur fengið
hann til þess. Ég veit eiginlega ekki hvað ég á að halda. Allir gera svo
mikið veður af hinni hurðinni inn í stofuna. Það er nú eitt sem veldur mér
áhyggjum — lögreglumaðurinn segir að borið hafi verið á lamirnar. Ég sá
nefnilega... æ, ég ligg andvaka á nóttunni og hugsa um það. Ég kom
nefnilega að Patrick úti í kjarrinu í garðinum um daginn, þar sem hann
stóð með fjöður og dós með einhverri olíu í hendinni. Ég var að leita að
.eggjum þar. Hann hrökk við þegar hann kom auga á mig og sagði: Ég
var að velta því fyrir mér hvernig þetta væri hingað komið. Hann hefur
auðvitað fundið þetta upp í snatri, þegar hann sá mig. Hann er svo fljótur
að átta sig. Hvernig hefði hann átt að finna þessháttar úti í kjarrinu, ef
hann vissi ekki um það og var beinlínis að leita að því? Auðvitað minntist
ég ekki á þetta við neinn.
— Nei, auðvitað ekki.
- - En augnaráðið sem ég sendi honum. Skiljið þér?
Dóra Bunner rétti út hendina og beit annars hugar í fallega laxableika
köku.
Og svo um daginn heyrði ég á dularfullar’ samræður milli Patricks og
Júlíu, sagði Dóra Bunner. Það var eins og þau hefðu verið að rífast.
Hann sagði: „Ef mér hefði dottið í hug að þú kæmir nálægt þessháttar!“
Og Júlía svaraði, hún er alltaf svo róleg eins og þér vitið. „Jæja, bróðir
kær, hvað ætlarðu að gera við því?“ Þá var ég svo óheppin að stíga
á gólffjölina, sem alltaf brakar í, svo þau sáu mig. „Eruð þið að rífast?"
spurði ég því í gamansömum tón, og Patrjck svaraði: „Ég er bara að
vara Júlíu við að vera að kaupa á svörtum markaði.“ Þetta virtist ofur
eðlilegt, en ég held nú samt að þau hafi ekki verið að tala um neinn
svartan markað! Og ef þér viljið fá að vita það, þá held ég að Patrick
hafi fiktað við lampann í setustofunni, svo að ljósin slokknuðu, því ég
man greinilega að það var hjarðmærin —• ekki hjarðsveinninn. Og daginn
eftir var . . .
Hún þagnaði og hana setti dreyrrauða. Ungfrú Marple leit við og sá
að Letitia Blacklock stóð fyrir aftan þær hún hlaut að vera rétt að
koma.
— Kaffi og ofurlítið spjall, Bunny? sagði ungfrú Blacklock og það
var vottur af ásökun í rómnum. Góðan daginn, Marple. Kalt, finnst
yður ekki?
Við vorum bara að rabba saman, flýtti Dóra Bunner sér að segja. Það
er svo mikið af reglum nú á dögum. Maður veit aldrei hvar maður
stendur.
Dyrnar opnuðust og Bunch Harmon kom inn í Blábrystinginn. — Halló,
sagði hún. Er ég of sein að fá mér kaffi með ykkur?
—- Nei góða mín, sagði ungfrú Marple. Seztu niður og fáðu þér sopa.
— Við megum til með að flýta okkur heim, sagði ungfrú Blacklock.
Ertu búin að verzla, Bunny? Hún sagði þetta í mildum tón, en það var
enn ásökun í augnaráðinu.
— Já, já, þakka þér fyrir, Letty. Ég ætla bara að koma við hjá lyf-
salanum og fá aspirín og líkþornaplástur.
Um leið og hurðin skall aftur á hæla þeirra, spurði Bunch: — Um
hvað voruð þið að tala?
Ungfrú Marple svaraði ekki strax. Hún þagði meðan Bunch pantaði
kaffi.
Framhald l nœsta blaði.
12
VIKAN