Vikan - 06.03.1958, Blaðsíða 17

aug-un, gekk til dyra og fór síðan upp að hátta.
Veizlugestimir voru óðum að hverfa. Ég fór
upp stuttu síðar og skildi Mayne og Joe eftir
mjög drukkna. Þegar ég kom upp, sá ég, að Eng-
les sat á rúminu minu. ,,Mér skilst, að þú sért
ekki eins fullur og þú þykist vera,“ sagði hann.
„Mér líður ágaetlega," sagði ég. „En það rynni
áreiðanlega af mér, ef þú gætir gefið mér ein-
hverja ástæðu til þess.“
„Við skulum reyna að flýja,“ sagði hann.
„Hvenær?" spurði ég.
„1 nótt,“ svaraði hann. „Þegar allir eru sofn-
aðir.“ Ég tók eftir því, að hann var kominn í
anjóstígvélin og vindvettlingar hans lágu á stóln-
um við rúmið. „Læstu hurðinni," sagði hann, „og
komdu og fáðu þér sæti.“
Þegar ég hafði gert þetta, byrjaði hann að
skipa mér fyrir. Hann var stuttorður og greinar-
góður eins og hans var vandi. Hann var róleg-
ur og hafði fyrirfram hugsað um það sem hann
var að segja. Hvernig hann fór að því að hugsa
svona skýrt eftir allt það sem hann hafði drukk-
ið er mér hulin ráðgáta. En, eins og ég hef áð-
ur sagt, þá drakk hann, rétt eins og aðrir menn
borða. Hann virtist aidrei hugsa eins skýrt og
þegar hann hafði fengið sér neðan í því. Hvað
sjálfum mér viðvíkur þá var síður en svo runn-
ið af mér og ég varð að hafa mig allan I frammi
til þess að fylgjast með honum.
„Hefurðu litið út?“ spurði hann mig.
,,Nei,“ svaraði ég.
„Dragðu þá gluggatjöldin frá og líttu út.“
Ég gerði það. ,Ég var hissa að sjá, að það
var hætt að sjóa og var heiðskírt. Stórir skafl-
arnir uppi við ltofann Ijómuðu í tunglskininu.
E!n það hvein ennþá í vindinum, og allsstaðar liðu
\rfir jörðina snjóský eins og sandský á undan
eyðimerkurstormi.
„Það er djúpur skafl beint undir glugganum,“
hélt hann áfram. „Þegar allir eru gengnir til
náða, ætla ég að stökkva héðan niður á verönd-
ina. Þú hefur ef til vill ekki tekið eftir því, að
þegar við komum með verkfærin í kvöld, þá
lét ég einn hakann detta í skafl. Mayne tók ekki
eftir þvi heldur. Eg ætla að ná í hakann og brjóta
upp hurðina á vélarúminu. Þvi miður er herbergi
Kei-amikosar beint undir því. Hann heyrir i mér.
Ég held ekki að mér gefist tími til þess að mölva
hin skíðin. Keramikos er með byssu. Hann sagði
mér það í dag, og ég vil ekki láta skjóta mig
áðtir en ég slepp héðan.“
„Ég veit að hann er með byssu,“ sagði ég.
,,En hann er of fullur til þess að nota hana.“
Engles hló við. „Vitleysa," sagði hann. „Kera-
mikos er ekki fyllri en ég. Og hann veit, að ég
get ekki gert honum neitt, nema ég nái I skíðin.“
„Ertu að gefa það í skyn, að hann hafi aðeins
látizt vera drukkinn?“ spurði ég. Ég fylgdist
ekki allt of vel með.
Engles kinkaði kolli. „Síðast, þegar ég hellti
i glasið hjá honum, snerti hann það ekki. Ég gaf
þér og Joe heldur ekki neitt. Það var svefnlyf í
víninu. Hann vissi það um leið og hann bragðaði
á því. Mayne var sá eini, sem drakk það. Hann
sefur vist vel í nótt.“
„En ég skil ekki hversvegna Keramikos ætti
að elta þig,“ sagði ég.
„Guð minn góður. Ósköp ertu sljór, Neil,“ sagði
Engles harkalega. „Keramikos er grískur þjóð-
ernissinni. 1 Grikklandi gætum við ekki snert
hann. En hérna á Italíu er það annað mál. Italia er
ennþá hersetin. Við höfum ennþá herlið í Venezia
Giulia. Ef ég kæmist til öryggislögreglunnar,
myndi hann eiga erfitt með að komast úr land-
inu. Og hann veit, að ég hef meiri áhuga á hon-
um en gullinu.“
Hann kveikti sér í sígarettu. „Jæja, nú skaltu
gera eins og ég segi þér, Neil,“ hélt hann áfram.
„Þegar ég er búinn að stökkva út um gluggann,
þá áttu að opna hurðina í hálfa gátt og fylgjast
með því sem skeður úti á ganginum. Þegar Kera-
mikos kemur út úr herbergi sínu, þá skaltu
smeygja þér inn t herbergið til Joe. Láttu samt
ekki Keramikos sjá þig. Gluggihn á herbergi Joes
snýr út að togbrautinni. Hentu þá einhverju
þungu út um gluggann eins og til dæmis vatns-
könnunni. Þá veit ég hversu mikinn tlma ég hef.
YIKAN
H&nn sér greinilega slóðina eftir mig. Ég fer
beinustu leið niður til Tre Croci. Síðan fer ég
beint eftir gömlu herslóðinni í Tondi di Faloria.
Síðan fer ég í gegnum það sem kallað var
„Byssuhlaupið" alla leið til Cortina, þar sem
skotliðssveitin heldur sig. Þegar Keramikos held-
ur á eftir mér, skaltu stökkva niður á veröndina,
ná í skíðin þin og fara niður á gistihúsið í Tre
Croci. Náðu I Major Musgi-ave í símann. Hann
er í öryggislögreglunni í Trieste. Segðu honum,
að þú eigir að koma skilaboðum frá mér. Hann
veit hver ég er. Segðu honum að senda eins
marga menn og hann getur á jeppa. Þeir eiga að
koma að skotliðsvarðstöðinni í Cortina. Segðu
honum eins mikið og nauðsynlegt er, svo að
hann geri sér grein fyrir því hvað þetta er áríð-
andi. Segðu honum, að hann eigi að ná í nazista-
njósnara. Og þeir verða að koma í jeppa. Segðu
honum, að snjórinn sé djúpur, og það sé ekki
vist, að þeir hafi það á stærra farartæki." Hann
hætti og leit vandlega á mig. „Jæja, manstu nú
þetta allt, Neil?“
Ég kinkaði kolli. „Já, allt saman,“ fullvissaði
ég hann. Það var runnið af mér við tilhugsun-
ina.
En hann var ekki ánægður. Hann Iét mig end-
urtaka allt aftur. Þegar ég var búinn að þvi,
lagðist hann aftur á bak og breiddi yfir sig
teppi. „Jæja, nú skaltu hlusta eftir hvort þeir eru
allir komnir i rúmið," sagði hann. „Eru Joe og
Mayne ennþá niðri? Einmitt. Vektu mig hálf-
tírna eftir að síðasti er kominn i rúmið. Og þú
mátt ekki sofna.“
„Engin hætta,“ sagði ég.
„Eitt er það enn,“ bætti hann við, þegar hann
hagræddi sér í rúminu. „Ef þú nærð ekki i Tri-
este, þá skaltu reyna Udine, eða einhverja borg
þar sem við eigum herdeildir, og láta yfirmann-
inn þar hlýða þér. Ég vil ekki láta Keramikos
sleppa. Hann var okkur þrándur í götu í Grikk-
landi og hann er eflaust eitthvað tengdur ELAS."
„Hafðu engar áhyggjur," sagði ég. „Ég hlýt að
ná i einhvern."
„Gott,“ sagði hann. Og nokkrum mtnútum síð-
ar var hann sofnaður. Þannig var hann — hann
gat alltaf sofnað hvenær sem var.
Það hefur verið um það bil hálftíma síðar,
þegar Joe og Mayne komu saman upp. Þeir voru
málugir, að þvi er virtist blindfullir. Fótatakið
hætti við dyrnar á herbergi Maynes. Mayne var
að tala, og það bar mjög á irskum hreim í rödd
hans núna. Loks buðu þeir hvor öðrum góða nótt.
Hurðinni á herbergi Maynes var lokað. Joa heyrð-
ist skjögra eftir ganginum. Hann fór inn á her-
bergi sitt, og ég heyrði, að hann settist niður
á rúmið sitt og stundi við. Hann sat þar drykk-
langa stund. Loks byrjaði hann að hreyfa sig
aftur. Það brakaði i gormunum undir rúmi hans.
Hann stundi, en brátt heyrðust í honum hrot-
urnar. Ég leit á úrið. Klukkan var rúmlega tólf
að miðnætti.
Ég stóð upp, aflæsti og leit út á ganginn. Ein
ljósapera logaði I ganginum. Stigagatið var eins
og myrkrahola. Allt var hljótt. Ég lokaði hurð-
inni og settist aftur á stólinn. Ég var alltaf að
lita á úrið. Tíminn leið ótrúlega seint.
En þegar hálftimi var liðinn, vakti ég Engles.
Hann leit á úr sitt og glaðvaknaði um Ieið. „Þakka
þér fyrir," sagði hann og fór í úlpuna og setti
upp hanzkana. Síðan opnaði hann gluggann,
studdi sig við stólinn og byrjaði að smokra sér út
með fæturnar á undan. Þegar hann var næstum
allur kominn út um gluggann, sagði hann: „Vertu
nálægt símanum í Tre Croci. Ég hringi strax í
þig, þegar ég kemst til Cortina."
„Ég skal gera það," sagði ég. „Gangi þér vel."
Hann kinkaði kolli og hvarf.
Ég leit út um gluggann og sá hann Iiggja
endilangan í skaflinum. Hann reis á fætur og óð
gegnum snjóinn að einu af borðunum. Hann
þreifaði fyrir sér í snjónum og náði í hakann, sem
hann hafði látið detta þarna. Slðan leit hann
upp og veifaði. Andlit hans var hvítt I tunglskin-
inu. Hann fór yfir veröndina og hvarf bak við
skálann.
Ég opnaði hurðina og leit niður eftir gangin-
Framhald á nœstu st8u.
Hví fá ekki
hestarnir verðlaun?
ENDURVAKNING Olympíuleikanna árið
1896 var prýðishugmynd. Hugmyndln er
ennþá jafngóð. Þó er ég ekki frá þvi, að við
sénm að komast alllangt út fyrir það svið,
sem leikunum var ætlað í upphafi.
Það var, eins og kunnugt er, fyrst efnt til
þeirra i Aþenu. Ef ég hefði nú ekld viljað
missa af neinu á Olympíuleikum ársins 1956,
þá hefði ég orðið að fara til lialiu til þess að
horfa á vetrariþróttimar, Sviþjóðar til þess
að vera viðstaddur hestamannaíþróttimar og
Ástraliu — eða næstum því kringum jörðina
— til þess að sjá keppni í hinum greinunum.
A vetrarleikunum er ekkl ein einasta
keppnisgrein, sem hægt er að rekja til npp-
runalegu leikanna, og mér virðist þessvegna
sem ekki megi bianda þessu saman, halla
þetta sama nafninu.
Ég er líka mjög á móti þeim iþróttagrein-
um á Olympíuleikunum, þar sem tækið er
mikilvægara en keppandinn; mér sýnist sem
þetta brjóti í bága við þær hugmyndir, sem
Olympíuleikarnir bygðust á, nefnilega að þcu-
skiptu líkamlegu afreksverkin, likamlegur
þróttur, öllu máli.
Ég nefni bobsleðaiþróttina sem dæml. Þar
virðist það nefnilega skipta mestu máli —
ef ekki öllu — fyrir keppendur, að þei» beri
gæfu til að hafna á þeim sleðanum, sem bezt
er smiðaður og bezt rennur þar af Ieiðandi.
Og hvernig í ósköpunum á maðnr að gera
upp á milli hestsins og mannsins, sem situr
á baki hans, i „liestamannakeppnlnni"? A
kappreiðum segjum við að sá hestur sigri,
sem fyrstur er í mark — en ekki knapinn. A
Olympiuleikunum hefur þessu alveg verið snú-
ið við. Að minnsta kosti hafa forstöðumenn-
irnir ekki enn sæmt hest verðlaunumi
Eitthvað marb væri kannski takandl á sigl-
ingakeppninni, ef keppendur væru látnir
skipta um báta, sýna hæfni sína við stýriB
á öllum bátunum. En þar sem þetta er ekki
gert, má segja, að sá sem smfðaði bátinn,
sem sigrar, eigi engu minni rétt á verðlaun-
um en sá, sem sat við stýrið. Og varla getur
það hafa verið tilgangurinn með Olympíu-
leikunum.
Cr því keppt er í siglingum, hversvegna
er þá ekki alveg eins keppt í kappakstri og
f Iugi ?
Hvað er lagt til grundvallar, þegar íþrótta-
greinar Olympíuleikanna eru valdar? Vin-
sældir? Treystir nokkur sér til þess að halda
því fram I alvöru, að kæakaróðnr sé vinsæl al-
þjóðleg fþróttagrein ? Þ6 er keppt f henni á
hverjum Oiympfuleikum — en golfið, sem
milljónir manna iðka, gert útlægt.
Simdkeppnl á ýmsum vegarlengdum cr anð-
vitað hin æskilegasta, en þegar öllu er ð
botninn hvolft, er það þá ekki hugmyndin með
þessu að fá úr þvf skorið, hvaða sundmaður
sé fljótastur á sinni vegarlengd með þeim
sundaðferðum, sem honum hentar bezt? Er
ekki eitthvað falskt við þetta, þegar verið
er að flokka sundmennina eftir sundaðferðnm
— í bringnsundsflokka, flugsundsflokka, bak-
sundflokka og hvað það nú heitir.
Það Ifður áreiðanlega ekki & löngu þar til
einhver finnur upp ný sundtök. Og hvað þá?
Ég efast ekki um, að unnendug þeirra f-
þrótta, sem hér eru nefndar, verða mér gram-
ir. Hugmyndir þeirra um þetta eiga auðvitaS
jafnmlkinn rétt á sér og mínar. En ég er f
stuttu máli þeirrar skoðunar, að Olympfu-
leikarnir eigi að vera keppni f hreysti, ára»ðni
og fimi — og öðru ekki.
— BRABASON lávarður.
17