Vikan - 02.10.1958, Side 7

GÆZLUFLUGBÁTTJRINN á Reykja-
vikurflug-velli. Síðan hamn komst í
eigu Landhelgisgæzlunnar, hefur
hann flogið þús>mdir mílna til vernd-
ar hinum dýrmætu fiskimiðum. Hann
getur verið á lofti í allt að sólarhring
og flogið yfir alla landhelgina á 10
klukkustundum.
GUÐJÓN JÓNSSON flugstjóri hefur
fiogið flugbátnum mest allra, fyrst
sem aðstoðarflugmaður og síðar sem
flugstjóri. Hann hefur öðlazt mikla
reynzlu í könnunarfiugi umhverfis
Island. Var áður fiugmaður á björg-
unarflugvélum.
Nótin fannst.
Veitir aðhald.
Gæzluflugvélin fer voðalega í
taugarnar á sumum skipstjórunum.
Má oft sjá þá steyta hnefana uppí
loftið, þegar flugvélin flýgur yfir.
Þetta eru mennirnir, sem vilja geta
veitt innan landhelgi. Það er betra
að forðast gangtreg varðskip, en
hraðfleyga flugvél, sem kemur, eins-
og þruma úr heiðskíru lofti kannski
þegar verst gegnir. Enda er vitað,
ac síðan gæzluflugið varð reglu-
bundið, hefur landhelgisbrotum
siórfækkað. Þannig hefur flugvélin
ekki aðeins dregið lögbrjóta fyrir
lög og dóm, heldur einnig skelft
marga frá þvi að veiða öfugumegin
við landhelgislínuna.
Flugið og stækkun land-
helginnnar.
1 fréttatilkynningum Landhelgis-
gæzlunnar, sem lesnar hafa verið í
útvarpið öðru hverju siðan fiskveiði-
takmörkin voru færð út í 12 sjómíl-
ur, hefur verið sagt, að svo og svo
mörg brezk skip hafi verið í land-
helgi á þessu tímabili.
Framhald á bls. 14
Fyrir nokkru síðan var TF-RÁN á
eftirlitsflugi í námunda við eina
helztu verstöð landsins. Þar var ó-
nefndur bátur að veiða í landhelgi
með dragnót (snurrevaad). Báts-
verjar skáru á tóin, er þeir urðu
flugbátsins varir. Þannig að veiðar-
færið varð eftir á hafsbotni. Þó
tókst að gera mælingar af bátnum.
Báturinn hélt siðan til lands. Þeg-
ar þangað kom, var skipstjórinn
dreginn fyrir rétt og ákærður fyrir
landhelgisbrot, en hann harðneitaði
að hafa verið að dragnótaveiðum á
þessum slóðum. Var nú mannaður
bátur og farið á staðinn, þar sem
áhöfn flugvélarinnar taldi að bátur-
inn hefði verið að veiðum. Þarna
var svo slætt eftir nótinni og eftir
nokkrar mínútur var búið að ná
henni upp af sjávarbotninum, og
auðvitað á þeim stað, er mælingarn-
ar sýndu, að hana væri að finna.
Geta menn af þessu séð, hversu mik-
ii nákvæmnin er. Og þegar búið var
að ná upp veiðarfærinu játaði skip-
stjórinn brotið.
GUÐMUNDUR KJÆRNESTED skip-
stjóri. Hann hefur farið með skip-
stjórn á flugvéiinni alla tíð. Hann
hefur áít mikinn þátt í því að koma
fluggæzlunni á legg. Hefur starfað
hjá Landhelgisgæzlunni frá þvi hann
var unglingur. Fyrst sem háseti og
síðar sem stýrimaður og skipstjóri
á varðskipunum.
JÖNAS GUÐMUNDSSON sigUnga-
fræðingur sést hér við útreikninga
sína.
AÐLAÐANDI
er konan ánægð
„Bless, elskan,“ sagði Marteinn,
ég kem líklega seint í kvöld, for-
stjórinn kemur frá London.“
„Jæja þá, Bless, elskan,“ sagði ég.
Ég horfði gegnum regnvota rúð-
una á bílinn hans renna eins og
vofu inn í morgungrámann. Þvilík-
ui dagur, hugsaði ég, þvilíkur dag-
ur til að búa um rúm. Allavega leið-
ist mér að búa um rúm.
Ég hristi af mér sleniö og hlamm-
aði mér niður við borðið, hellti hálf-
köldu kaffi í bollann og dró til mín
dagblaðið.
DÉg leit á fyrirsagnirnar, verkföll,
kjarnorkusprengjur, morð - ólund
min óx.
Þá tók ég eftir glaðlegu kvenna-
blaðinu mínu undir dagblaðinu; ég
horfði eins og úr öðrum heimi á
brosandi andlit stúlkunnar á for-
síðunni. Undir henni stóð: „Sérstakt
eintak um fegrun."
Ég fletti blaðinu letilega. Er vetr-
argráminn kominn á liúð yðarf las
ég.
Ég leit upp og í spegilinn.
,,Já, hann er það,“ sagði ég við
sjálfa mig.
Vantar glampann i augu yðarf
„Já, hann vantar,“ svaraði ég.
Hvemig er með hökuna. Finnst
yður skinnið hanga þegar þér snúið
höfðinu? Ég leit aftur í spegilinn;
ótölulegar skinnfellingar komu í ljós
og blöktu eins og á kalkún. „Sjáðu
r.ú til,“ sagði ég og hélt áfram að
lesa.
Er hárið litlaust og dautt?
„Já, það er það,“ sagði ég.
Og hvað með hálsinn, er það
svanaháls ?
Ég leit enn i spegilinn. „Ekki er
það nú fuglinn sá,“ andvarpaði ég
„hænsni væri nær lagi.“ Nú, hélt
blaðið áfram, þvt ekki að laga þetta,
gera vorhreingernmgu? Veljið þung-
búinn dag þegar erfitt er að gera
sér í hugarlund, að vorið sé í nánd,
farið eftir fyrirmœlum okkar um
fullkomna fegrunaraðferð og sjáið
livort yður líður ekki betur.
Ég gleymdi veðrinu, gleymdi
svefnherberginu og las áfram. Um
það bil klukkustund síðar var ég bú-
in að gera það allra nauðsynlegasta
af húsverkunum og kveikja notaleg-
an eld í dagstofunni.
Ég þakti eldhúsborðið með pottum,
krukkum, smyrslum, vökvum, nagla-
þjölum, skærum og töngum og hófst
handa.
Ég vætti hárið með heitum hand-
klæðum og ólífuolíu og néri hárs-
vörtfinn þangað til hárið hékk um
höfuðið eins og reiptögl eða ormar.
Medusa hafði ekkert uppá mig að
klaga.
„Nú eru það augabrýrnar,“ sagði
ég um leið og ég leit á áætlunina.
Það var erfitt að plokka augabrún-
irnar, þegar maður er með gleraugu
en ef ég tók þau niður var jafnvel
enn erfiðara að sjá þessar örsmáu
agnir, en ég tók á þolinmæðinni og
svo fór að lokum, að ég stóð og
horfði í örvæntingu á rautt og þrútið
holdið yfir augnabrúnum mínum.
Það voru tvær uppskriftir að and-
litsböðum, önnur með eggjahvitu en
hin með leir. Þar sem ég hafði bæði
leir og eggjahvítu blandaði ég báðum
saman og úr því varð þykk kvoða,
sem ég síðan byrjaði að bera á.
„Ég má ekki hlæja,“ sagði ég við
sjálfa mig í speglinum — „Eða
æpa,“ bætti ég við þegar ég sá á-
burðinn þorna í þykka skel, sem
óttaslegin augu mín horfðu út úr.
Og mjóa rák þar sem munnurinn
hafði verið.
Það var þá sem barið var að
dyrum. Ég hlustaði og mér leið eins
og gipslíkneski. Hver gat þetta ver-
ið? Við bjuggum langt út i sveit og
það kom sjaldan fólk á morgnana.
Kelturakkinn þaut til dyranna og
gelti eins og óður væri. Ég snéri
,mér þögul aö honum og hvíslaði
„Uss, uss.“
Hundurinn leit á mig. Geltið kafn-
aði í hálsi hans og varð að háu ýlfri
um leið og hann skreið undir borðið
og lá þar emjandi.
Ég læddist til dyranna. „Hver er
það?,“ sagði ég með samanbitnar
varir.
„Helgur maður," sagði undarleg
íödd.
„Hver þá?“, svaraði ég undrandi.
„Hóhó, ég, helgur maðurinn,"
svaraði röddin.
„Ég verð að sjá hver það er,"
hvíslaði ég. Ég læddist yfir að glugg-
anum og gægðist milli tjaldanna.
Alskeggjaður maður með stóran
túrban á höfðinu stóð og brosti að
skráargatinu og kinkaði kolli í sí-
fellu. „Ég, helgur maðurinn.“ Ég
heyrði rödd hans veikt en greinilega
þar sem ég stóð við gluggann.
Ég varð forvitin og þrýsti mér
nær glugganum; glerhart nefnið
snart rúðuna. Maðurinn var í síðum,
ljósum frakka og bláum buxum,
þröngum. Hann var með stóra ferða-
tösku í annari hendinni og undir
handleggnum var hann með eitthvað,
sem líktist samanvöfðu teppi.
Það var eins og gesturinn fyndi
tillit mitt því hann rétti úr sér, leit
við og horfði beint á mig.
Ég hafði gleymt útliti mínu, en nú,
þegar augu okkar mættust varð á
manninum hroðaleg breyting. Hann
fölnaði upp á augabragði og glennti
upp augun þangað til skein i hvituna
allt í kring.
Ég sá þykkar varir hans bærast
eins og í hljóðri bæn.
Ég reyndi að brosa hughreystandi
en það hafði enga þýðingu, maskinn
var of þykkur. 1 angist minni rétti
ég upp handleggina og fór að veifa
glaðlega til mannsins, sem nú var
farinn að skjálfa, en það virtist ekki
bera tilætlaðan árangur. Vann gaf
frá sér hljóð og hljóp niður stíginn.
Eitt var að smyrja á sig gprimunni
en það var annað að ná henni af
aftur. Ég sargaði, skóf og plokkaði,
þangað til loksins að andlitið birtist,
þrútið, sárt og rauðleitt. Hörundið
yfir augum minum þar sem auga-
brúnirnar höfðu verið var líka rautt
og þrútið og hékk niður yfir augun.
Seinna steig ég raulandi uppúr
heitu baðinu, fór í baðslopp og gekk
niður stigann.
Framhald á hls. IJf.
VIKAN
7