Vikan - 02.10.1958, Side 13

nálgast mig gegnum dóttur mína — til þess að þvinga Clifford út úr
hótelinu og losna við hann."
Thursday gretti sig hugsandi. ,,Smitty — hefurðu nokkurn tíma hugsað
út í það, að þannig getur það einmitt hafa verið?“
Hödd hennar var mjúk. „Auðvitað! Ég hef hugsað um það. Hefurðu
nokkurn tíma hugsað út í það, að ég hefði getað sigað þér á Spagnolettana,
því að ég væri hrædd um, að Leo væri að leika sér að stelpunni minni?“
„Er þetta satt?“
„Eg veit ekki, Max. Kannske undirniðri. Ég myndi gera allt fyrir þessa
stúlku. Og þig líka.“
Hlátur Thursdays var mildur. „Enga gullhamra. Ég ætla að leggja á
núna og laga mig til. Ef eitthvað nýtt verður uppi á teningnum, skaltu
hringja í mig Jackson 2668."
„Allt í lagi, Max. Farðu varlega.“
,,Blessuð.“ Hann setti tólið á simann., Georgia leit á hann kviðin.
„Er eitthvað nýtt, Max?“
„Nei, ég er í vandræðum eins og vant er.“ Thursday brosti, þegar hann
sá áhyggjusvipinn á andliti hennar. „Viltu ekki gefa mér volgt vatn, til
þess að ná þessum skít frá National City af mér.“
Georgia stóð upp. Þegar hann kom úr steypubaðinu, sat hún alvarleg í
MAKIM KOMA Framhald af bls. 11.
þetta,“ hélt hann áfram. „Hvert Hann lagði frá sér málningar-
þessara umslaga inniheldur ofurlitið spjaldið og burstana og hjálpaði
af dufti. Þau eru skýrt merkt, „hár, henni i sloppinn og kyssti hana um
neglur, skinn, varir o. s. frv. Nú, leið aftan á hálsinn.
þegar þér blandið liti yðar fyrir „Ég er að velta því fyrir mér,“
þessa hluti myndarinnar, þá verðið sagði hann, „hvort ég myndi hafa
þér að bæta þessu dufti í samkvæmt gert svona góða mynd, ef ég hefði
árituðum fyrirmælum. Eruð þér á- ekki orðið ástfanginn af þér. Ég á
byggilegur maður?“ gamla Van Orton margt og þakka.
„Vissulega!" sagði hinn furðu Ef það hefði ekki verið hans vegna
lostni málari. — og Pierre Vanneau —“
„Viljið þér heita mér því að fara „Hvers vegna Pierre Vanneau?“
samkvæmt fyrirmælum mínum ?" spurði hún.
Michael kinkaði kolli. Michael brosti þegar hann minntist
„Gott og vel. Hér er ávisun mín á óánægju sinnar. „Það var hann sem
fimmtán þúsund dollara. Flýtið yður stakk fyrst upp á því að ég málaði
eins mikið og þér getið með verkið fallegar konur. Ég móðgaðist við
árangursins vegna og látið mig vita hann".
strax og þér hafið lokið því.“ Van „Það geri ég lika,“ sagði Gilda,
Orton gekk til dyranna. „Ég tók „ef þú dirfist að mála aðra konu en
fyrirsætuna með mér í bílnum. Ég mig.“
mun senda hana upp með myndirn- „Ekkert að óttast!" sagði hann
ar. Verið þér sælir!" hlægjandi. „Það verður engin nema
Bonze hneig niður i stól um leið þú. Ég mun mála þig i öllum mynd-
og hurðin lokaðist. um, allt frá Medusu til heilagrar
Mariu".
Vorið er komið i Feneyjum og „Ég gæti verið Medusa," sagði
Piazza San Marco er nýþvegið og Gilda.
skínandi. Frú Van Orton situr á Seinna um daginn var málverkið
Hotel Florian við enda torgsins og tilbúið til mikillar gleði bæði fyrir
dreypir á vínglasi. Henni finnst að hstamanninn og fyrirsætuna.
guð sé á himnum og lifið sé dans á Næsta morgun fór Michael á fæt-
rósum. ur áður en Gilda vaknaði. Hann
Frú Van Orton hefur vöxt sem vildi sjá myndina í hinni köldu
lítur vel út í hverju sem er, en áhrif morgunskímu. Þrátt fyrir óvænta
hans eru í öfugu hlutfalli við það sjálfsánægju, sagði hann við sjálfan
magn fata sem hún er í; það sést á sig, fannst honum myndin góð —
Lido-baðströndinni í Feneyjum. mjög góð. Hún var kannske ekki ný-
Þegar hún gengur eftir baðströnd- tizkuleg, kannske var stíllinn ekki
inni í sumar munu konurnar snúa frumlegur, kannske var hún ekki ný
sér undan og mennirnir súna sér að hugmynd. En vinnan, litirnir, sam-
henni. Konurnar munu segja: „Hver setningin, uppstillingin — það var
er þessi amríska með brúðuandlitið i allt fullkomið. Enginn gat neitað
þessum djörfum baðfötum?“ Karl- því. Það þurfti ekki mikla einbeitni
mennirnir eru þöglir um Lido — þeir til að imýnda sér hina guðdómlegu
munu ekki segja neitt. En þeir veru rísa upp lir legubekknum og
munu horfa. stíga niður á gólfið.
Bonze fannst það ekki réttlátt að
Og vorið kom á Washington-torgi. hans bezta verk skyldi eiga að
Gömlu trén voru farin að hugsa um hengjast upp í dimmu og eyðilegu
páskafötin. Sennilega myndu þau á- húsi á meðal fjölda væminni holl-
kveða að vel klædd tré skyldu vera enskra málverka til einka-ánægju
í léttum og mjúkum klæðnaði. Þau gamals og einmana Hollendings.
mættu vera með fjaðrir líka. Michael Þrátt fyrir allt, listin var fyrir al-
Bonze leit upp frá málverkinu. menning. Ef Meyergold gæti séð
„Elskan," sagði hann, ,,þú ert bezta þetta myndi hann segja annað. Ef
verk sem ég hef gert. Og ég er rétt það væri ekki vegna peninganna, þá
að verða búin með þig.“ „Guði sé myndi hann ekki láta Van Orton
lof!“ sagði Gilda. „Má ég hreyfa mig hafa myndina — þennan gamla og
núna?“ móðgandi idíót! Hann myndi að
„Gjörðu svo vel,“ sagði hann. minnsta kosti ekki kunna að meta
„Stattu upp og við skulum laga okk- það. Það hefði engu breytt fyrir hann
ur kaffi." hvort myndin var góð eða vond. Það
bragði á rúmi sinu. 1 hendi hennar var dós með græðismyrsli, sem hún
hafði fengið á lögreglustöðinni. Hún krafðist þess að fá að bera á bákið á
honum.
Þegar svalir fingur hennar höfðu núið á honum bakið, skipaði hún hon-
um að klæða sig í föt af manni sínum. Thursday leit á rytjulega fatáhrúg-
una, sem hann hafði verið í og gat ekki fundið neina skynsamlega mótbáru.
Gráu tweet-fötin, sem hún hafði komið með handa honum fóru honum
vel. Hann var í rökum undirbuxum innanundir: hlægileg virðing hans fyrir
látna lækninum, kom í veg fyrir að hann færi einnig i undirföt hans.
Skórnir af Homer Mace voru of þröngir. Skórnir hans sjálfs voru stífir af
salti, en hann tróð sér í þá.
Hún hafði komið með ljósbláa sportskyrtu handa honum. Hann gerði
ráð fyrir, að Géorgia hefði munað kragastærð hans og engin af skyrtum
manns hennar hefði náð utan um vöðvamikinn háls hans. Þegar hann
greiddi sér fyrir framan spegilinn, sá hann, að fötin fóru honum afar vel.
Hann lagði greiðuna hægt frá sér og neri á sér nýrakaðan kjálkann. Hann
fór að hugsa: hafði Georgiu nokkurn tíma dottið það í hug, að seinni eigin-
maður hennar var nákvæmlega jafnstór og eins í vextinum og fyrri eigin-
maðurinn ?
Framhald í iwssta blaði.
sem hann vildi fá var líking. Eftir kæri Bonze að þú gerir mig undr-
nokkra umhugsun sá hann skyndilega andi!“
hvernig hann gæti haldið myndinni. Hann leit í kringum sig með svip,
Hann ætlaði að gera eftirmynd af sem hundaeigendur nota oft, ef þeir
málverkinu og láta Van Orton fá eiga hund sem getur setið uppréttur
hana. Auðvitað myndi hún ekki verða og tekið í hendurnar á fólki. Honum
eins góð og frummyndin, en hvað um fannst hann finna til föðurlegs stolts.
það? Hann hafði ekki lofað að Honum fannst hann hafa leikið þýð-
skila meistaraverki. Auðvitað var ingarmikið hlutverk í sköpun þessa
þetta með litlu duftpakkana — hann unga listamanns með hinum ströngu
notaði það allt í frummyndina — en og ákveðnu neitunum, þangað til
— jæja, það var heimskulegt samt núna að tilganginum var náð. Hann
sem áður. Hann vakti Gildu með sneri sér aftur að myndinni og kink-
hrópi og sagði henni hvað hann ætl- aði kolli. Bonze var góður hundur o{
aði að gera. Ég verð búin með hana það var ekki nema sjálfsagt að gefs
í vikulokin. Þá fæ ég ávisunina og honum bein — hann hafði unnið ki
við förum beint til borgarstjóra og þess. „Fyrirtak!" sagði hann aftur.
látum gifta okkur." „Hvað kallarðu það?"
Gilda horfði á klukkuna á nátt- „Ég kalla það,“ sagði Michael, og
borðinu. „Heldurðu að þetta sé reyndi að finna sennilegt nafn, „ég
heppilegur tími til að biðja stúlku," kalla það „Nakin kona“."
umlaði hún og dró sængina upp fyr- Hr. Meyergold leit snögglega rqpp.
ir höfuð. Michael blístraði hátt og „Nakin kona". Hann velti þessu fyr-
fjörlega og bj'rjaði að vinna. ir sér. „Gott! mjög gott! Ágæt skil-
greining. Þetta er engin venjuleg
Jeremiah Van Orton kraup fyrir nektarmynd; engin grísk goðadís
framan eftiriíkinguna af konu sinni sem ekki skiptir máli hvort er einuno
liggjandi á legubekk. Hann hafði metra af líni meiri á eða ekki.“ Hann
aldrei séð hana þannig. Hún hafði áleit að hann hefði þarna sérstak-
alltaf haldið honum i hæfilegri fjar- lega góða fyrirsögn og ákvað að
lægð. En núna var hún nálægt —- krota það hjá sér um leið og hann ,
nógú nálægt til að. koma' við hana væri farinn héðan. Hann hló af á-
með fingurgómunum, eða löngum nægju með sjálfan sig. „ó nei, þessi
prjóni, eða vel brýndum hníf. Þó að unga kona er feimin og vandræða-
hann léti aldrei sitt æðislega tillit leg ef hún er ekki í fötum." Hani
falla af myndinni þá vanrækti hann hélt áfram að mikla þetta fyrir séi
ekki hlutverkið, sem hann ætlaði að í von um að hann fyndi aðra betr
vinna. Með ósjálfráðum hreyfingum fyrirsögn. „Hérna höfum við fundií ’
brýndi hann nokkra rýtinga og hnífa. konu í mjög vandræðalegri aðstöðu.
Urg stálsins og ör andardráttur hans Ég er \úss um að „Nakta konah"
voru einu hijóðin sem heyrðust í yðar er mjög óánægð yfir þvi að
rökkvuðu herberginu, Hann vætti við skulum vera að horfa á hana.“
stöðugt opnar varirnar með tung- ----
unni. Hjartslátturinn varð harðari og 1 herbergi sínu á ströndinni var j
harðari. Marion Van Orton að fara úr bað-
Jeremiah vissi að taugaáreynslan fötunum og í mjög skrautleg nátt-
við aftökuna myndi drepa. hann og föt þegar henni fannst allt i einu að
hann varð að flýta sér. Hann reis á fylgst væri með sér. Hún vafði sig
fætur og ávarpaði málverkið með í baðhandklæði upp að öxlum og
hjáróma og skjálfandi röddu. leit í kringum sig. Það var auð-
„Marion", sagði hann, „ég held lífi sjáanlega ekkert sem hún þurfti að
þínu í þessari eftirmynd af holdi óttast. En hún vissi að það var ein-
þínu og blóði. Skilurðu það? Þetta hver sem rannsakaði hsina nákvæm-
ert þú!“ lega. Hún flýtti sér í náttfötin og
Hann reyndi oddinn á rýtingnum fór út úr herberginu og var viss
á þumalfingrinum á sér. Rödd hans um að hún myndi koma einhverjum
varð að öskri. ókurteisum karlmanni á óvart, ser.a
„Nú átt þú að deyja, Marion, ást- væri að horfa í gegnum gat á veggn-
in mín, hvar sem þú ert!“ um. En það var enginn maður ná-
Blóðstokkin augu hans störðu dá- lægt. Þrátt fyrir hita dagsins fór hön
leidd á myndina um leið og hann aftur inn í herbergið og vafði sig
nálgaðist hana. Æðarnar á hálsi hans inn í þykka kápu. Samt hvarf þessi
og enni slóu ákaft. óþægilega tilfinning ekki. „Guð'
---- minn góður!“ sagði hún við ' sjálfa
„Fyrirtak!" sagði hr. Meyergold. sig, „mér finnst ég vera alvfeg 'nák-'
„Alveg fyrirtak! Ég verð að ségja in!“ “ 1 '
ÍP
VIKAN