Vikan


Vikan - 12.03.1959, Blaðsíða 9

Vikan - 12.03.1959, Blaðsíða 9
Hann leit upp, svo að hún sæi hæðnlsbrosið, sem lék um andlit hans. „Seztu, Henee. Seztu.“ „Prakkinn þinn, elskan min. Viltu ekki fara úr frakkanum? Og- hatturinn." „Seztu,“ sagði hann hranalega. „Þarna, Renee, í ljósinu, svo að ég sjái þig vel.“ Hún brosti vandræðalega, en hlýddi honum samt. Hún settist í stólinn, sem hann hafði bent á og krosslagði hendurnar í kjöltu sér. Hún sat á stólbarminum, eins og nemandi sem er að fá ákúrur. „Ég kom seint, Renee," byrjaði hann, „vegna þess að ég fór að hugsa.“ Hún gretti sig. „En, elskan mín.“ „Biddu við. Leyfðu mér að ljúka máli minu. Eg var að hugsa um margt. Eitt það, sem ég var að hugsa um, var bátsferð á fjallavatni. Ég var að hugsa um stúlkuna, sem var í bátnum með mér, stúlkuna, sem hallaði höfðinu að öxl minni og lét mig hvísla að sér ástarorðum. Konuna, sem lofaði að verða konan mín.“ Renee gaf frá sér niðurbælt óp, sem ef til vill var angistaróp. Eða gleðióp. „Ó, Reade. Ég vissi, að þú myndir eftir þessu! Þú hefur aldrei minnzt á það, síðan við giftum okkur." „Því skyldi ég hafa gert það, Renee ? Til hvers ? Mér dettur það oft i hug. Hvað ætti ég að gera — minnast á það við hverja máltíð?“ „Góði minn —“ „Leyfðu mér að halda áfram. Ég hef ákveðið að vera hreinskilinn við þig. Við skulum segja, að ég sé að halda fyrirlestur. Ég var að hugsa um annað kvöld, sumarkvöld við Miðjarðarhafið, þar sem allt var þrunpð angan trjáa og blóma.“ Það voru tár í augum Renee. „Brúðkaupsdag- amir okkar," andvarpaði hún. „Brúðkaupsdag- arnir okkar á Italiu." „Já,“ sagði Reade dræmt. „Og ég man líka um hvað við töluðum, Renee. Ég man, hverju við lofuðum hvoru öðru.“ Augu hennar Ijómuðu. Hún brosti, þegar hún leit á eiginmann sinn. „Já,“ hvíslaði hún. „Það var svo dásamlegt." „Þú sagðir mér, að þú værir mjög hlédræg kona, Renee, feimin og fámál. Þú sagðir mér, að þú álítir ekki hjónabandið komið undir mál- skrúði. Þú sagðir, að hjónabandið væri eins mikið undir þögnunum komið og samtölum." Hún brosti. „Já, elskan. Ég segi það enn.“ Reade reyndi að brosa. „Þú dáðist að mér, vegna þess að ég hafði yfir kvæði. Þú sagðir mér, að við myndum alltaf verða hamingjusöm.“ „Já,“ tautaði hún. „Það var satt.“ „Ég trúði þér, elskan min.'Ég trúði þér statt og stöðugt. Þú vildir eiga mig, vegna þess að ég kunni að meta listir og bókmenntir, og ég vildi eiga þig, vegna þess að þú líktist mér. En nú kemur þú mér á óvart. Ég er hræddur um, að ekki hafi allt gengið samkvæmt áætlun. Ertu sammála, Renee?“ Reade herpti saman augun og starði yfir skrif- borðið á konu sína. Hún virtist grátbæna hann um miskunn. „En ég skil ekki, elskan min. Um hvað ertu að tala? Við eigum heimili. Skortir okkur enn eitthvað?" „Ekki mig,“ sagði Reade Buckley hægt. „En þig — ég veit ekki.“ Renee gretti sig. „Hvað áttu við? Ertu óham- ingjusamur? Ertu búinn — að fixma aðra? Var það þessvegna sem þú komst ekki í matinn í kvöld? Reade —“ Hann gaf frá sér stuttan hæðnishlátur. „Ég! ég er ekki búinn að finna aðra, Renee." Hann hallaði sér áfram. „En þú ert búinn að finna annan, Renee. Konan mín! Elskan mín!“ Hún starði á hann steini lostin. „Ekki ég, Renee!“ hrópaði Reade Buckley. „Ekki ég, heldur þú! Þú ert búin að gefast upp á mér. Þér finnst ekki lengur þetta líf þess virði að lifa því. Þú þarfnast holds og blóðs, ástríðna og nautna! Þú, Renee! Þú! Það varst þú, sem skeytt- ir engu loforðum okkar! Þú gerir mér smán til, Renee!" Og hann endurtók þessi orð, ein« og bergmál. „Þú gerir mér smán til!“ Hún gat ekki stunið upp orði. „Og,“ hélt Reade Buckley áfram, „ég kann ekki nema eitt ráð við því, að binda endi á þetta allt.“ Hann dró upp úr vasa sínum skínandi byss- una. Renee leit á gljáandi hlaupið og hafði ekki augun af því. Hann vó byssuna í höndinni, lyfti henni hægt, þar til hún visaði á hjarta konu hans. „Doyle hafði rétt fyrir sér,“ sagði Reade Buck- ley og hló lágt. „Það hlaut að vel-a — hann er sálfræðingur. En hann valdi mér einungis rangt fórnarlamb, Renee. Ef til vill þekkir hann mann- legar tilfinningar ekki eins vel og ég hélt. Finnst þér ekki?“ Hann hló brjálæðiskenndum hlátri. Héðan í frá, varð ekki aftur snúið. (Buckley hefur ákveðið að hejna sín. Fylgiet með þriðja og siðasta hlutanum af þessari sögu í nœstu Viku. VTKAN 9

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.