Vikan - 12.03.1959, Qupperneq 11

Así6afitliönu ári voru liSin hundr-
að ár síðan María mey birtist
smalastúlkunni Bernadette Sou-
birous. Arið 1957 komu um 3 millj-
ónir pílagríma til hins Utla franska
bæjar, on í fyrra munu hafa komið
þangað um 8 milljónir manna.
Kraftaverkabærlnn Lourdes er orö-
inn örugg tekjulind fyrir Frakkland.
Hótel og matsölustaðir rísa fjölmörg
og pUagrimarnir skilja eftir margar
milljónir á ári hverju. Þar hefur
risið atvinnuvegur, sem selur heilagt
vatn frá Lourdes á fallegum litlum
plastflöskum og sykurhúðaðar töflur
með þessu vatni innan í. 1 Lourdes
eru 400 fyrirtæki og þar af iifa 300
oingöngu á minjagripasölu.
Vegna hátiðarinnar í fyrra var
reist ný. klrkja. Hún er neðan jarðar
og tekur 20.000 manns.. Einnig var
reist nýtt pósthús í Lourdes vegna
hátíðarinnar.
Fólkið hraðar sér niður götuna,
allt í sömu átt, það á annríkt. Við
höfum einnig átt annríkt — frá kl.
6 um morguninn til að ná ákvörð-
unarstað okkar — Lourdes.
Það var svo mikil fólksmergð, að
við gátum varla þumlungað okkur
áfram gegnum þvöguna í litla biln-
um okkar. Ég þakkaði mínum sæla
fyrir, að við vorum ekki í neinum
lúxusbíl.
1 fyrra voru hundrað ár liðin síð-
an kraftaverkið gerðist í Lourdes og
franska bóndastúlkan Bernadette sá
sýnir sinar. Allt var gert til að geta
tekið á móti hinum geysimörgu píla-
grímum, sem komu til Lourdes á
þessu heilaga ári.
Við stönzum framan við glæsilegt
hótel og það er tekið við farangr-
inum Okkar. Þetta er fyrsta flokks
staður, ágætur fyrir ferðamenn.
Við urðum að fylgja straumnum.
Þúsundir og aftur þúsundir þrengdu
sér þéttar og þéttar saman. Hér og
þar voru seld kerti. Ég keypti eitt.
Kertin voru hvít, löng og mjó og
þeim fylgdi litill pappaskermur, sem
á var letrað tíu vers . . . Ave, Ave,
Það byrjaði að skyggja og eftir
nokkrar minútui' voru það einungis
hin mörg þúsund ljós, sem áttu að
vísa okkur veginn. Ég kveikti einnig
mitt ljós i auðmýkt, ef til vill mimdi
það elnnig loga.
Við komum inn á torgiö, sem er
fullskipað fólkt Það þokaðist áfram,
þrjátíu þúsundt sextíu þúsund . . .
Hinar þrjár frægu kirkjur Uggja
hátt til vinstri. Upplýstir tumar
þeirra teygja sig upp í svartan him-
ininn. Við sjáum þax þúsundir lifandi
ljósa, sem skiptast i boga niður með
báðum hliðum kirkjunnar. Skrúð-
gangan teygist eins og hljótt, lýs-
andi strik, fyrst í ótal hlykkjum
niðri á torginu, unz hún að lokum
fer framhjá kirkjunni. Enginn segpr
orð, heilög þögn ríkir meðal tugþús-
undanna, sem hafa lagt ieið sína
hingað. Híð eina, sem rýfur þögn-
ina, er hinn dásamlegi söngur, sem
hljómar á móti okkur eins og engla-
söngur. ÖIl þessi geðhrif, Ijósin, hin
þöktu drjúpandi höfuð og bæna-
söngurinn gátu fengið hvem mann,
trúaðan eða vantrúaðan, kaþólskan
eða mótmælanda tll að lúta höfði í
auðmýkt. Fegurri sýn var vandfund-
in, stórkostlegur sjónleikur, þar sem
hver og einn lék aðalhlutverkið. Full-
ur lotningai- geng ég fram hjá helli
Bernadette, þar sem allir krjúpa á
kné og biðjast fyrir. Ég geng út
fyrir. Ljósið mitt er löngu slokknacj.
Ég kveiki það ekki aftur, lít aðeins
dálítið leitandi yfir torgið, þar sem
ótal lifandi ljós blakta í golunni.
Hellirinn er einnig lýstur með lif-
andi Ijósum og hin hvítustu blóm
gefa fagran svip. Uppi í fjallshlið-
inni til hægri sjáum við styttu af
HINNI HEILÖGU MEY og til hliðar
hanga óteljandi hækjur. Það er þeir,
sem hafa læknazt, sem hafa skilið
hækjurnar sínar eftir við hina heil-
ögu lind til að sýna, að þeir hafi
læknazt og geti komizt af án þeirra.
HGillaður af hinni fögru athöfn
fylgi ég skrúðgöngunni upp að kirkj-
unni. Hér er numið staðar, og við
lítum yfir torgið, yfir ólgandi ljós-
haf, hér væri hægt að standa og
horfa á hið hljóðláta fólk líða áfram.
30—50.000 manns ganga saman í
einum hóp, en eru þó einir. Enginn
tmflar annan með masi. Hér fær
hiim trúaði ró, og sá, sem ekki er
sánnfærður, skilur það.
Frá öllum hlutum heimsins koma
lamaðir, blindir, krypplingar . . . tU
lindar Lourdes til að fá lækningu
og komast í samband við krafta-
verkið.
Ég yfirgef torgið um tíuleytið, þá
eru ljósin farin að deyja út og ég
fer inn í litla bæinn. En hvað sé ég ?
Klukkan er að verða hólf ellefu og
minjagTipabúðirnar eru enn opnar.
Minjagripirnir þekja jafnvel gagn-
stéttamar. Hér er hægt að kaupa
hvað sem er langt fram á nótt, og
uppljómaðar búðirnar freista þess
litla gjaldeyris, sem maður hefur.
Ég gat ekki skilið, hvað gert var
við allar plastflöskurnar. Mér fannst
það ótrúlegt, að fólk væri svo þyrst.
Eðlilegra fannst mór að sjá fólk
slökkva þorsta sinn á hinum mörgu
gagngstéttaveitingastöðum, þar sem
mönnum leið Jafnvel og á sjálfri
Camps Elysées. Ég hafði haldið, að
þetta væri fábrotinn lítiU staður, þar
sem fjaUabændur kæmu ef Ul viU
niður frá PyreneafjöUunum og að
smalastúlkur gengju um . götumar.
En því fór fjarri. Hér var allt auð-
ugt og nýtízkulegt.
Ég kaupi og borga. Stúlkan í búð-
inni brosii- áhugasöm og blíðlega,
þegar óg spyr, hve mlkið ég eigi að
borga fyrir frimerki til Norðurlanda.
Það er sjaldgæft að Norðurlandabúi
heimsæki Lourdes. Hún átti þessa búð
og ótti mjög annríkt, en vai'ð þó að
gefa sér tíma tU að spjalla um Lour-
des og um Noreg. „Ég mundi gjam-
an vilja fylgja yður um, en það kem-
ur hjúkrunarkona, sem ég þekki og
hún mun áreiðanlega verða fylgdar-
maður yðar. Hún tekur sér frí á
hverju ári og ver þvi hér í Lourdes
tll að hjúkra sjúkum.“
Það kom mér undarlega fyrir sjón-
ir, að einhver vildl sýna mér Lour-
des á þessum tíma sólarhringsins, en
hjúlu'unarkonan tók mig með sér,
þó að hún hefði átt erfiðan dag, tU
að sýna mér, hvað Lourdes hafði upp
á að bjóða, allt varð ég að sjá. „Er-
uð þér kaþólskur?“ „Nei.“ Það
breyttí engu: AÍlir vor jafnalúðlegir
og vinsamlegir. Ég fékk að vita um
hina mörgu, sem hafði verið hjálp-
að. Hún sagði frá hinum óteljandi
sjúku, sem komu til að fá lækningu.
Þeir hafa sjúkrahús, sem tekur allt
að 700 sjúklinga. Hún sýnir mér hina
sérstöku bíla, sem flytja þá sjúku.
Það eru stórir ferðavagnar, sem
standa í þéttum röðum yzt á torg-
inu. Hún segir mér, hve hjálparvana
þeir séu allir. Með sterkum, trúandi
augum horfir hún fram fyrir sig og
segir: „Það gerir gott og ef einhverj-
ir efasenidarmenn eru, t. d. meðal
lækna, þá hafa þeir fullt tækifæri til
þess að rannsaka allt sem fram fer,
og hægt er að rannsaka þá sjúku
bæði fyrir og eftir lækningu. Það
gerast kraftaverk."
Prestar í svörtum kuflum fara
fram hjá, þeir skjóta fram nökkr-
um athugasemdum um háttatíma.
Ég er kynntur, það koma fleiri, það
kemur ungt fólk. Siðast er þetta
orðinn hópur 10—15 manna, sem tal-
ar saman. Fólkið er af mörgum þjóð-
ernum — allt sjálfboðaliðar, sem
fórna sér til að hjálpa hinum sjúku.
Norðurlandabúa höfðu þeii' aldrei séð,
og þeir voru jafnáhugasamir að heyra
um hið kalda norður og ég var um
starf þeirra.
Fólk fórnar sér raunverulega —
sjálfur er maður svo fátækur. Ég
var djúpt snortinn. Hjúkrunarkonan
sagði, að það væri ekki líkamleg
lækning, sem væri nauðsynlegust.
Það væri, að fólk sætti sig við ör-
lög sin, að það yrði rólegt og þjáð-
ist ekki eftir að verða heilbrigt, þvi
að það yrði það sjaldnast, aðeins
við kraftaverk. Þees vegna væri áríð-
andi að hjálpa þvi til að fá sálar-
frið.
Næsta dag sá ég dapurlega sjó*.
Klukkan var tæplega sex, og ég
stóð á svölunum utan við hótelher-
bergi mitt og horfði niðiu- á göt-
una. Þar gekk þögul fylkkig manna.
Þar voru sjúkravagnar, sem ýtt vai'
áfram. Föl andlit á hvítum kodd-
um. Þeim var ýtt áfram af hjúkr-
unai-systrum í bláum og hvitum
klæðum eða af sínum nánustu. Háir,
undarlegir vagnar, þar sem nokkr-
ir sjúklingar liggja, aðrir sitja. Það
fer eftir því, hve veikir þeir eru. Við
höfum ef til vill gott af því að sjá við
og við eymdina úr lítilli f jarlægð.
Fi'á þvi snemma á morgnana þav
til seint á kvöldin eru haldnar guðs-
þjónustur, skrúðgöngur, söngur og
bænir.
Ég var á torginu á ný. Ég fór til
messunnar. Presturinn stendur und-
ir beru lofti. Hrimdruð sjúkra liggja
og hlýða messu. Fölir, gulir, gráir
VIKAN
11