Vikan - 07.05.1959, Blaðsíða 23

pabbi fóru í burtu saman. Skiluröu það?“
Orð gátu ekki tjáð hugsanir hans, því að í
huga hans byltust ljós og skuggar, skuggar í
Rue de l’Escale nálægt tónlistarskólanum, þar
sem tvær verður afréðu að hverfa á brott og
kynnast heiminum.
Hann hugsaði um kirkjugarðinn i Nieul. Amma
hans með fingerðu andlitsdrættina. Hún hafði átt
tvo syni. Annar þeirra hafði haldið á brott með
fiðlu undir handleggnum.
Hinn hafði verið kyrr.
Móðursystir hans hafði gifzt Eloi. Hún hafði
einnig verið kyrr.
En hann var ekki maður til þess að vera kyrr.
Flóttamannablóð rann í æðum hans, og um leið
og hann hafði stigið fæti sínum inn í húsið
við Quai des Ursulines, vissi hann, að í æðum
Colette rann sama blóð.
Var það ekki vegna hennar, var það ekki til
þess að flýja hana, sem hann hafði gifzt Alice?
Árangurslaust. Hann vissi það nú. Og baráttan
var um garð gengin. Hann eudrtók lágt:
„Er það ekki, Colette? Förum við ekki sam-
an?"
Hann reyndi ekki að nálgast hana.
Þessi einfalda spurning sagði meira en faðm-
lög, og hann endurtók niðurbæidri röddu:
„Förum við ekki saman?1'
Borðið var á milli þeirra. Colette starði á hann.
Hún færðist ekki undan. Loks rétti hún út hönd-
ina og fingur hennar snertu fingur Gilles.
„Heldurðu það?“ tautaði hún eins og i draumi,
eins og hún sæi fyrir sér komandi ár, hamingju
þeirra og sorgir.
„Já.“
Um leið virtist hula falla frá andliti Gilles, og
skyndilega brauzt fram bros á vörum hans, ó-
svikið bros ungs manns.
Hann stökk upp og velti um bolla. Síðan greip
hann báðum höndum um axlir Colette og lyfti
henni upp.
„0! Colette!"
Þetta var öllu fremur sagt af þakklæti en blíðu.
Hún hafði leyst hann úr læðingi. Hann gat nú
ekki litið björtum augum á framtíðina. Loksins
hafði hann brotið af sér við þær, sem höfðu
þjáð hann frá barnæsku.
Hann hafði endurheimt æsku sína; hann var
næstum orðið barn á ný.
„Colette! . . . Colette! ..." endurtók hann og
þrýsti henni svo fast að sér, að henni lá við
köfnun.
Hvað gat hann sagt? Hann hikaði, síðan stam-
aði hann:
„Þakka þér fyrir!"
Þegar þau litu loks í kringum sig, fundu þau
til sömu kenndar og sjúklingu, sem loks er að
ná bata.
„Við verðum að ræða þetta í alvöru, Gilles."
Hún sagði þetta, án þess að meina það. Því
að henni var nú sama um allt. Þau gátu ráð-
gert ýmislegt, eins og skynsömu fólki bar, en
henni var þetta ekki lengur annað en leikur einn.
„Hvað eigum við að gera?“
Hann vissi, að henni var sama, að hún ótt-
aðist ekki þá framtíð, sem þau áttu í vændum.
„Við getum gert hvað sem þú vilt. Ég get
leikið á ferns konar hljóðfæri, Eg get meira að
segja . . .“ Viðkvæmt bros ekki laust við stolt.
„ ég get jafnvél sýnt töfrabrögð. Eg kann
flest brögð föður míns. Hversvegna skyldum við
ekki lifa eins og þau?“
1 sama bili fylltust augu hans af tárum og
hann sneri sér undan. Foreldrar hans höfðu
vaknað til lífsins; þau áttu sinn þátt í ákvörðun
þeirri, sem hann var að taka. Honum fannst
hann næstum geta talað við þau.
Hann þurfti ekki að hafa áhyggjur út af Mau-
voisin-peningunum. Alice myndi fá þá, og vafa-
laust myndi hún verða sælli án Gilles en með
honum.
,Ef þú aðeins vissir, Colette, hve ég . . .“
Hvað átti hann að segja? Engin orð gátu tjáð
hugsanir hans. Hjarta hans barðist í brjósti hans,
hann virtist svífa í lausu lofti og líkami hans
virtist ekki lengur holdlegur.
„Ef þú vissir hve ég . . .“
Hún var svo létt, svo viðkvæm þar sem hún
stóð fyrir framan hann, að hann gat ekki á
sér setið og tók hana upp, eins og hann ætlaði
að bera hana á enda veraldar.
Þegar hann setti hana niður á ný, hlógu þau
bæði og grétu í senn, og í gegnum tárin sáu
þau andlit hvors annars í móðu, eins og andlit í
draumi.
SÖGULOK
Þær vélar sem endurbyggðar eru hjá okkur, eru með
„merkiplötu“ sem tilgreinir öll mál á þeim slitflötum
sem endurnýjaðir hafa verið, og hvenær verkið var
unnið.
★
ATH.:
Endurbygging vélarinnar kostar aðeins brot
af verði nýrrar.
★
VIKAN
23