Vikan - 07.05.1959, Blaðsíða 25

BARNA
GAMAN
Dúkkuiísa Vikunnar
Hérarnir kóngsins.
ftlorskt ævintýri
Þegar hann er búinn að ganga
lengi, lengi og er orðinn glor-
hungraður, kenrnr hann þangað,
sem kerlingin stendur með nef-
ið í viðarkubbnum og streitist
við af öllum kröftum að losa
sig.
„Heil og sæl, kerla mín,“ seg-
ir strákur. „Ertu að brýna á
þér nefnið, rýjan?“
„Hugsaðu ekki um það,“ seg-
ir kerling. „En komdu nú hérna
og losaðu mig og gefðu mér svo
ofurlítinn matarbita, ég hef
ekki bragðað mat í hundrað ár.
Þá skal ég gera þér einhvem
greiða í staðinn.“
„Eg held, að þér sé þá orðið
mál að fá einhverja lífsnær-
ingu,“ segir Ásbjörn í ösku-
stónni. Síðan klýfur hann kubb-
inn, svo að kerling losnar, og
lætur hana éta með sér úr mal-
poka sínum. Hún var matlystug,
kerlingartetrið, eins og við
mátti búast, og át áreiðanlega
sinn hluta af nestinu. Þegar
þau voru búin með nestið, gefur
kerling honum pípu, sem hún
segir að hafi þá náttúru, að
þegar blásið sé í annan endann
á henni, hlaupi það allt sitt í
hverja áttina, sem maður vilji
reka burtu frá sér, en þegar
blásið sé í hinn endann, komi
það undir eins aftur á sama
stað. Pípan hefði líka þá nátt-
úru, að þótt hann týndi henni
eða cinhver næði henni af hon-
um, þá kæmi hún undir eins til
hans aftur, þegar hann óskaði
þess.
„Þetta er svei mér geðug
pípa,“ hugsaði Ásbjörn í ösku-
stónni.
Þegar hann kemur í kóngs-
ríkið er engin fyrirstaða á því,
að hann fái að gæta héranna
kóngsins. Honum var lofað háu
kaupi og góðri matarvist, og ef
hann gæti gætt héranna svo, að
enginn týndist, átti hann að fá
kóngsdóttur í kaupbæti. En ef
hann missti einn einasta héra
úr gæzlunni, átti að skera þrjár
stórar lengur af hryggnum á
honum, og kóngur var svo viss
um, að hann myndi missa hér-
ana, að hann fór undir eins að
brýna hnífinn sinn.
Þegar Ásbjörn rak út hér-
ana um morguninn, voru þeir
þægir og spakir eins og sauðir,
og hélt hann, að ekki væri mikill
vandi að gæta þeirra. Þeir voru
líka allir í einum hóp, meðan
hann var með þá í kvíagötunni
og í heimahaganum, en þegar
þeir komu upp í skógarbrekk-
una, og sólin skein.á hérana,
hlupu þeir í allar áttir.
„Ho, ho, ho! ho, ho, ho!“ seg-
ir strákur og blæs í annan end-
ann á pípunni, svo að héramir
tvístrast burt, sinn í hverja átt-
ina. En þegar hann kemur í eitt
gamalt kolabrennslur jóður, blæs
hann í hinn endann á pípunni,
og koma þá allir héramir, áður
en hann vissi nokkuð af, og
standa þar í röð og reglu eins
og hermenn í fylkingu. „Þetta
er svei mér geðug pípa,“ hugs-
aði strákur. Svo fór hann að
sofa, og héramir hlupu um
skóginn eins og þeir vildi fram
á kvöld. Þá blæs strákur þeim
saman með pípunni og rekur þá
heim eins og kindahóp.
Kóngshjónin og dóttir þeirra
standa úti á svölunum í höll-
inni, þegar strákur kemur, og
undrast það meira en lítið, að
hann skuli hafa getað hamið
hérana. Kóngur telur nú og tel-
ur og bendir á hvern héra með
fingrinum, en hvernig sem hann
telur og telur, getur hann ekki
saknað eins einasta héra. „Þetta
er svei mér spælinn strákur,“
segir kóngsdóttirin.
Margir drengir hafa beðið um
mynd af Friðrik Ólafssyni og
hér kemur hún.
Þúsund kallinn..
Pramh. af bls. 24
keypti Bessastaöi, hóf þar mikla
rœktun, hafði kúabú og lappaði upp
á nidda kirkju staðarins. Þar stýrði
hann bui sínu af röggsemi og myndar-
skap og var vinsœll meðál hjúa sinna,
m. a. vegna þess að hann gaf öllum
jólagjafir. Þegar ríkisstjóri var kjör-
inn 19Jfl, gaf Sigurður rlkinu Bessa-
staði og voru þeir þá nefndir Sigurð-
argáfa.
VISSULEGA vœri hœgur vandi að
tína fleira til um Sigurð Jónas-
son. Persónan er svo margbrotin,
sett saman úr nœsta ósamstæðum
hlutum, sem þrátt fyrir allt mynda
skemmtilega heild. Sérvizku hans er
við brugðið; hann leggur sárálitið
upp úr álmannarómi, getur verið ó-
vœginn og skapið er svo mikið í
manninum, að norsk blöð sáu eitt sinn
ástœðu til að kalla hann „Den is-
landske Herkules.“ I svefnherbergi
sinu hefur hann hólf, sem mundi hafa
að geyma ýmsa merka pappíra, sem
sumum þœtti gott að eiga. Hlutabréf
og skuldábréf sennilega í hrönnum,
en engum manni nema Sigurði mun
kunnugt inniháld hóljsins. Sigurður
er aðsópsmikill og þéttur bæði í lund
og á velli. Hann hlœr eins og tröllin i
fjöllunum og einhver hefur leyft sér
þá ósvinnu að kálla hlátur hans
„þjóðsöng vítis.“ Hann kuklar við
andalœkningar og er að sögn dá-
góður miðill og gœddur þar af leið-
andi dulrænum hœfileikum. Hann
veit, að betur vinnur vit en strit og
betri er sígandi arður en snúandi.
Afl hans sést bezt í áþrifum þeim,
sem hann liefur tekið sér fyrir.
Skynsamur ritstjóri sagði ein-
hverntíma, að Sigurður hefði keypt
Geysi og gefið þjóðinni hann, vegna
þess, að honum' hefði runnið til rifja
útlegð hans og einnig væri Sigurður
sennilega í nokkurri frœndsemi við
hvcrinn frœga. Mikið gœti það rétt
verið, því maðurinn er állur stór i
lund og lifsviðhorfum, en jafnframt
hjálpsamur og drenglundaður og
leggur óhikað hönd á plóginn til að
stuðla að framgangi mála, sem hon-
um virðast horfa til einhverra nytja.
Hann er ekki fríður, langt því frá,
en „oft er innan friður utan Ijótur“
segir á góðum stað. Sigurður hefði
geta orðið fyrirmyndar skipstjöri.
Hann hefur í rauninni verið skipstjóri
allt sitt líf, stýrt mwgri skútunni og
ávállt staðið sjálfur á stjórnpálli
og komið fleyinu heilu í höfn, þótt
illt hafi verið i sjóinn og einhvem-
tíma hafi ef til vill steytt á skeri.
Kapteinninn hefur séð fleýtunni
borgið, áhöfnin hefur sloppið í land
og svo hefur sjálfur hann komizt af,
þótt ekki hafi það alltaf Verið þurr-
um fótum.
VIKAN
25