Vikan - 03.12.1959, Qupperneq 13

Mamma vissi það ekki . . . O, Merete, það var
hræðilegt að missa þig . . . og ég fékk íbúð ...
tvö fyrirtaks herbergi með baði og öllu ... og
lítil útborgun ...
— Þú ættir að flytjast til systur þinnar um
hríð, þar er nægilegt húsnæði!
— Hvað áttu við . . . ? spurði unga konan
undrandi.
— Ég á aðeins við það, að það er hollt að læra
að sakna . . .
— ... Tengdamamma þó! Augu þeirra mættust
og lýstu gagnkvæmum skilningi, og frú Lund
bætti við brosandi: — Ég er hrædd um, að Karsten
sé ekkert vel við að vera án þín, og við konurnar
verðum stundum að leggja drengjunum, sem við
giftumst, nokkrar lífsreglur!
— Hefur þú orðið að leggja tengdapabba lí-fs-
reglur ? spurði Merete næsturn glaðlega og hugs-
aði til hins rólynda og hæglynda íöður Karstens,
sem, samt var húsbóndi á sinu heimili, — að því er
virtist.
— Já, viðurkenndi frú Lund alvarleg, — við
verðum að sýna hvort öðru fram á gallana í fari
okkar, . . . og oftast þroskumst vlð fyrr en hið
svokallaða sterkara kyn. Hún leit til ungu konunn-
ar og spurði með meðaumkun í röddinni: •— Ert
þú ekki heil heilsu, Merete?
— Nei, játaði Merete og hristi höfuðið. — Þetta
er allt svo þreytandi. Ég er ein þessara gamaldags
stúlkna, tengdamamma, sem óska þess innilega að
geta hætt skrifstofuvinnunni og snúið sér alger-
]"ga að heimilinu, . . . þótt mér sé fyllilega ljóst,
að það er ógerningur. Ég er orðin svo hundleið
á þessu öllu . . .
Já, ég skil það vel . . . Frú Lund leit niður
og fitlaði við blóm í glugganum. Siðan bætti hún
v.ð hispurslaust: — Þú hefur vafalaust gott af
því að vera heima hjá systur þinni. Þar verður
áreiðanlega dekrað við þig og . . .
— Góða tengdamamma. Þú dekrar sannarlega
líka við mig! Þú heldur liklega ekki . . .
— Onei-nei, svaraði hin og sleppti nú blóminu,
— en taugarnar hafa gott af svolítilli ró öðru
hverju, . . . svolítilli tilbreytingu, sem er nokkurs
konar leyfi . . .
Já. hugsaði Merete nokkrum dögum siðar, þegar
hún lá í hinu breiða gestarúmi systur sinnar,
tilbreytingin hafði verið henni holl á vissan hátt.
Karsten hafði fyrst orðið undrandi, síðan bálreið-
ur. Allir voru upp á móti honum, sagði hann
móðgaður, og rnóðir hans brást sannarlega illa við
gagnvart honum, þegar tengdadóttir hennar ákvað
að fara að heiman! En Merete hlustaði ekki á
þetta raus. Hin rólegasta setti hún hafurtask sitt
n'ður í ferðatösku og ók af stað. Hún naut kyrrð-
arinnar í herberginu, þar sern ekki heyrðist i
nelnu útvarpi. Hún svaf eins og steinn fyrstu
nóttina, og þegar hún hringdi til Karstens um
morgunverðarleytið, hafði hann frenur verið
særður en reiður. Og það hafði róað hana. Hann
var ek’.d annað en stór snáði, hugsaði hún angur-
vær. Við konurnar þroskumst yfirleitt fyrr en
hlo svokallaða sterkara kyn . . . En eftir nokkra
daga greip eirðarleysið hana að nýju. Hún borðaði
heima hjá Karsten á sunnudaginn og langaði helzt
t.l þess að verða þar eítir. En fýlusvipurinn á
Karsten fékk hana ofan af því. Á meðan hann var
moð þennan svip, sem minnti helzt á svipinn á
drenghnokka, sem búiö er að táka af eitthvert
leikfang, varð hún aö vera kyrr hjá systur sinni.
En samt, . . . hvaða gagn var að því? . . . Ef hún
fengi nú íbúð, mundi allt leika í lyndi að nýju, eða
heíði hún ekki átt að hlusta á ráðleggingar
tongdamóður sinnar? Hún vissi, að Karsten lei£S
alls okki sem bezt. Móðir hans gat sagt það, sem
henni bjó i brjósti, á sérstaklega áhrifarikan hátt
. . . og mundi ekki reyna að halda því í skefjum.
Ef hann yrði nú leiður á þeasu og tæki upp á því
að snúa við þeim öllum bakinu? Ef til vill átti
alls ekki að fara þann'g að honum? Systir hennar
sagði aðeins: Vertu nú róleg, áður en þú gerir
nokkuð annað, það er ós!:öp að sjá þig!
Merete vissi mætavel, að systir hennar hafði rétt
íyrir sér. Mánudagsmorgun einn fór hún á skrif-
stofuna, og allur likami henar logaði, eins-og hún
væri með hita. 1 fatahenginu stóð hún vesældar-
!eg og leitaði í veski s'nu að höfuðverkjartöflu . . .
Hvítir vaskarnir störða á hana eins og lifandi
verur, og skyndilega létu hnjáliðirnir undan, og
hún seig niður á gólfið.
Framh. á bls. 33.